Ό,τι μας αρέσει, ό,τι αγαπάμε, ό,τι θεωρούμε πολύτιμο, το θυμόμαστε, του δίνουμε την καρδιά μας

Ρώτησε κάποιον: «Θέλεις να πας στον παράδεισο, στην ουράνια βασιλεία;». Αμέσως θα σου απαντήσει, «Και βέβαια θέλω». Αν, όμως, ύστερα του πεις: «Για να πας εκεί, πρέπει να κάνεις το και το», θα τον δεις να μουδιάζει.

Όλοι οι χριστιανοί θέλουν να πάνε στον παράδεισο, δεν θέλουν όμως όλοι ν’ αγωνιστούν για τον παράδεισο. Το λέω αυτό, γιατί δεν φτάνει να επιθυμείς τη σωτηρία. Για να εκπληρώσεις την επιθυμία σου, χρειάζεται αγώνας. Και για ν’ αρχίσεις τον αγώνα, χρειάζεται σιδερένια αποφασιστικότητα. Για να καταλάβεις καλύτερα τι θέλω να πω, θα σου εξηγήσω πως συνήθως οι επιθυμίες καταλήγουν σε αποφάσεις.

Σκεφτόμαστε και σχεδιάζουμε πολλά. Συχνά συμβαίνει να σκεφτόμαστε κάτι για λίγο και μετά να το ξεχνάμε. Γιατί το ξεχνάμε; Επειδή η καρδιά μας δεν είναι σ’ αυτό. Αν ήταν, θα μας άρεσε. Και ό,τι μας αρέσει, ό,τι αγαπάμε, ό,τι θεωρούμε πολύτιμο, το θυμόμαστε. Του δίνουμε, βλέπεις, την καρδιά μας. Όπως είπε ο Κύριος, «όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας» (Ματθ. 6:21). Για να εκτελέσουμε, ωστόσο, ένα έργο ή για ν’ αποκτήσουμε ένα πράγμα που μας αρέσει, φτάνει να του δώσουμε την καρδιά μας, φτάνει να το θαυμάσουμε και να το επιθυμήσουμε; Όχι.

Τα πέντε στάδια του θανάτου

Γράφει ο Πόρτα – Πόρτα

Η Elisabeth Kübler-Ross περιέγραψε πέντε φάσεις, από τις οποίες περνάει ο άνθρωπος για να αποδεχτεί τελικά τον θάνατο. Ένας ασθενής με μια θανατηφόρα ή μη ιάσιμη ασθένεια λέγεται ότι περνάει από αυτές τις φάσεις, γνωστές ως “Τα πέντε στάδια του θανάτου“.

- Άρνηση: “Αποκλείεται, δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα!“

- Θυμός: “Είναι άδικο, γιατί σε εμένα; Δεν έχω ζήσει τίποτα” ή “Είμαι πολύ μικρός/μικρή γιατί μου το κάνεις αυτό;” (Εδώ είτε αναφέρεται στον Θεό, στον εαυτό του, είτε σε οποιονδήποτε θεωρεί υπεύθυνο για την κατάστασή του/της)

- Διαπραγμάτευση: “Τουλάχιστον άσε με να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν” ή “Θα είμαι καλύτερος, θα αλλάξω, απλώς άσε με να ζήσω λίγο παραπάνω.“

Έλενα Παναρίτη: «Δεν είμαι Ελληνίδα, είμαι Αμερικάνα»

Βάλε μία Παναρίτη στο σπίτι σου,
να δεις προκοπή!

Όταν κάποιος αρνείται την πατρίδα του, πώς μπορεί να λέει ότι την υπηρετεί; Μήπως μόνο ως μισθοφόρος υπάλληλος; Και αν είναι υπάλληλος, τότε τίνος υπάλληλος είναι;

Η Έλενα Παναρίτη, βουλευτής Επικρατείας ΠΑΣΟΚ και σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, δήλωσε σε συνέντευξή της στο Guardian:

When I observe how many Apple computers are in her office, she replies: «That’s because I’m not Greek, I’m American». Her speech is American-accented and peppered with “darn” and “have a nice day”. When asked to describe how Greece needs to change its economy, her answer revolves around changing its institutions and its structures – in other words, making Greece less Greek. Castigating the bureaucracy, she says: “It’s not a kibbutz, it’s a big country!”

Μιλτιάδης Παπαϊωάννου: Η αυθάδεια της φαιάς πασοκικής υπαλληλοκρατίας

Ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου είναι από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς τύπους της «Ρασπούτνιας καμαρίλας» του πασοκικού κράτους και παρακράτους: Πολιτικός χαμαιλέοντας, τυχάρπαστος, θεατρίνος του λαϊκιστικού μελοδράματος, υστερικός της πασοκικής ανοησίας και προπάντων αυθάδης σατραπίσκος του καθεστωτικού δωσιλογισμού.
Ο «πολιτικός υπόκοσμος» του πασικικού καθεστωτικού παρασιτισμού, έχοντας απολέσει κάθε πολιτική συστολή και ενοχή, επιχειρεί να κάνει αισθητή την παρουσία του με τη μηδαμινότητά του, με το κιτς του λαϊκιστικού μελοδράματος και την κακουργία της στραταρχικής αυθάδειας.
Ο Παπαϊωάννου, μόλις ανέλαβε «καθήκοντα» στο παρασιτικό καθεστώς της κυβέρνησης των ανδρεικέλων άρχισε το «γεύμα» με το μελόδραμα της πασοκικής υποκρισίας: «Πεθαίνει ο τουρισμός μιας πόλης και το εμπόριό της… «Δεν είναι αυτή η εικόνα της χώρας. Δεν μπορώ να βλέπω τη χώρα μου να πεθαίνει»!!!

Διευθυντές - συνδικαλιστές (2)

Μετά από την πρόσκληση για δημοσίευση των πινάκων υποψηφίων διευθυντών - συνδικαλιστών, είχαμε την πρώτη κλίση από ΔΔΕ Ημαθίας.

Λάβαμε το παρακάτω e-mail από Α.Κ.:

15άρια πήραν μόνο τα κομματικά στελέχη.
Αξίζει να ειπωθεί ότι καλώς ο νόμος δίνει μόρια στους συμμετέχοντες σε ΠΥΣΔΕ, αναμφισβήτητα γνωρίζουν από νομοθεσία. Όμως όλα σχεδόν τα στελέχη, λόγω συμμετοχής σε υπηρεσιακά συμβούλια, έχουν ήδη μοριοδοτηθεί στα αντικειμενικά κριτήρια. Πως είναι δυνατόν λοιπόν όλοι να αριστεύουν στη συνέντευξη όταν σαφώς ο νόμος λέει ότι κρίνεται ή προσωπικότητα του υποψηφίου και ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΥΠΟΨΗ ΚΑΙ ΜΗ ΜΟΡΙΟΔΟΤΟΥΜΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ (ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ - ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΑ, ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΕΙΣ κ.λ.π.); Επί ισοβαθμίας προηγείται αυτός που συγκεντρώνει περισσότερα μόρια στην επιστημονική - παιδαγωγική συγκρότηση και όχι στον διοικητικό τομέα.