σημειώσεις στο ΕΡΓΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ του Αββά Δωροθέου Ακηδία, κατά τον ορισμό του Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου «ἐστί πάρεσις ψυχῆς, καί νοός ἒκλυσις, ὀλιγωρία ἀσκήσεως, μῖσος τοῦ ἐπαγγέλματος, κοσμικῶν μακαρίστρια, Θεοῦ διαβλήτωρ ὡς ἀσπλάγχνου καί ἀφιλανθρώπου, ἀτονία ψαλμωδίας, ἐν προσευχῆ ἀσθενοῦσα, ἐν διακονίᾳ σιδηρᾶ, ἐν ἐργοχείρῳ ἂοκνος, ἐν ὑπακοῆ ἀδόκιμος... Τά μέν λοιπά πάθη μιᾶ τινι ἀρετῆ ἓκαστον αὐτῶν κατήργηται. Ἀκηδία δέ τῶ μοναχῶ, περιεκτικός θάνατος».
Σύμφωνα με την όλη ασκητική διδασκαλία θα ήταν δυνατό να αποδώσουμε δύο έννοιες στον όρο ακηδία. Η μια έχει στενό και η άλλη ευρύτερο χαρακτήρα.
