Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Πάσχα Ρωμέικο

Ο μπάρμπα-Πύπης, γηραιός φίλος μου, είχεν επτά ή οκτώ καπέλα, διαφόρων χρωμάτων, σχημάτων και μεγεθών, όλα εκ παλαιού χρόνου και όλα κατακαίνουργα, τα οποία εφόρει εκ περιτροπής μετά του ευπρεπούς μαύρου ιματίου του κατά τας μεγάλας εορτάς του ενιαυτού, οπόταν έκαμνε δύο ή τρεις περιπάτους από της μιας πλατείας εις την άλλην διά της οδού Σταδίου. Οσάκις εφόρει τον καθημερινόν κούκον του, με το σάλι του διπλωμένον εις οκτώ ή δεκαέξ δίπλας επί του ώμου, εσυνήθιζε να κάθηται επί τινας ώρας εις το γειτονικόν παντοπωλείον, υποπίνων συνήθως μετά των φίλων, και ήτο στωμύλος και διηγείτο πολλά κ’ εμειδία προς αυτούς.

Όταν εμειδία ο μπάρμπα-Πύπης, δεν εμειδίων μόνον αι γωνίαι των χειλέων, αι παρειαί και τα ούλα των οδόντων του, αλλ’ εμειδίων οι ιλαροί και ήμεροι οφθαλμοί του, εμειδία στίλβουσα η σιμή και πεπλατυσμένη ρις του, ο μύσταξ του ο ευθυσμένος με λεβάνταν και ως διά κολλητού κηρού λελεπτυσμένος, και το υπογένειόν του το λευκόν και επιμελώς διατηρούμενον, και σχεδόν ο κούκος του ο στακτερός, ο λοξός κ’ επικληνής προς το ους, όλα παρ’ αυτώ εμειδίων.

Προς μια γερόντισσα για την ανάσταση των σωμάτων

Η πίστη μας είναι εξολοκλήρου η πίστη της ανάστασης. Αυτή ανασταίνει τις αποθανούσες ψυχές, που είναι μεγαλύτερο θαύμα κατά τη γνώμη μου· πώς τότε να μην μπορεί να ανασταίνει και τα σώματα; Εσύ, ομολογείς τη σταθερή πίστη σου στον παντοδύναμο Θεό, Δημιουργό του ουρανού και της γης, αλλά και πάλι σε βασανίζει το ερώτημα: «Πώς ο Θεός θα αναστήσει γέρικα και μαραμένα σώματα;». Πρόσεχε μην τυχόν μοιάσεις με τους εχθρούς του Χριστού, τους Σαδδουκαίους, οι οποίοι τάχα πίστευαν στον Θεό, αλλά απέρριπταν την ανάσταση από τους νεκρούς.

Νέα ή γέρικα σώματα δεν είναι στον θάνατο ίσα; Και δεν αποσυντίθενται και τα μεν και τα δε σε σκόνη, από την οποία πρωταρχικά και έχουν κτιστεί; Αλλά και τα μεν και τα δε εξίσου εύκολα θα αναστηθούν την τελευταία μέρα την Ημέρα της Κρίσης, με τον λόγο του Κτίστη. Ούτε η γέρικη αδυναμία των ποδιών θα επιβραδύνει ούτε η νεανική ευκινησία θα επισπεύσει τον σηκωμό των νεκρών από τη σκόνη του τάφου. Ο Λόγος του Θεού τα πάντα μπορεί. Αυτός ζωντανεύει και θανατώνει, δημιουργεί και καταστρέφει. «Πάντα γαρ δυνατά εστι παρά τω Θεώ» (Μάρκ. 10, 27).

Την υγειά μας να 'χουμε!...

Η ευχή που ακούστηκε πάλι περισσότερο από κάθε άλλη κι αυτές τις γιορτές.
Σωστά! Να 'χουμε την υγειά μας για να μπορέσουμε όλα να τα ξεπεράσουμε!
Αλλά πώς;
Με όλο αυτό το άγχος και την θλίψη μέχρι πότε θα τα καταφέρνουμε να είμαστε υγιείς;
Κι αν αρρωστήσουμε, είμαστε σίγουροι ότι μ' αυτό το σύστημα Υγείας θα καταφέρουμε να ξαναγίνουμε καλά;

Τομέας Υγείας: Ο τομέας στον οποίο εφαρμόζεται πιό ανάλγητα και πιό καίρια η μνημονιακή εντολή και πολιτική, της εξαθλίωσης και εξουθένωσης των ασφαλισμένων και μη πολιτών,
..και της οιονεί ευθανασίας στην ευάλωτη και "επιβαρυντική" για το κράτος μερίδα των γηραιών συνταξιούχων-ασφαλισμένων!

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι συνωμοσιολογία, είναι πραγματικότητα.

Πολλοί συμπολίτες μας, κατηγορούν όσους ασχολούνται με τα θέματα της παγκοσμιοποίησης και τα συμφέροντα που κινούνται γύρω από αυτήν, ως συνωμοσιολόγους. Αυτή η κατηγορία μάλλον βολεύει το ισχύον σύστημα.

Η παγκοσμιοποίηση όμως, δηλαδή η ιστορικά εξελισσόμενη δημιουργία μιας παγκόσμιας αγοράς (κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας), δεν είναι συνωμοσιολογία, είναι πραγματικότητα. Μάλιστα δεν ξεκίνησε στις μέρες μας, αλλά έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετές δεκαετίες. Η Αραβική «Άνοιξη», ο εμφύλιος στη Συρία, τα γεγονότα στην Ουκρανία κ.λ.π., έχουν άμεση σχέση με την εξάπλωση της παγκόσμιας αγοράς και των συμφερόντων που την καθοδηγούν.

Εφήμεροι άνθρωποι, αιώνια συμφέροντα

Στη μεγάλη φωτογραφία στιγμιότυπο
από την αφή του Αγίου Φωτός
στα Ιεροσόλυμα. Στη μικρή, το
εξώφυλλο του βιβλίου του Guy Sajer.
«Η φίλια Ουκρανία αντιμετωπίζει, επίσης, το πλιάτσικο των συμμοριών που εκτελούν τις διαταγές του μεγάλου συντρόφου! Ο Ουκρανός πολίτης πρέπει να διαλέξει με ποια πλευρά είναι. Η αναμονή και ο δισταγμός τιμωρούνται το ίδιο. Οι συμμορίτες εκτελούν ή στρατολογούν τους νέους Ουκρανούς, τους άλλοτε αξιοσέβαστους απ' το Γερμανικό Στρατό. [...] Στην καρδιά των Ουκρανών, όπως και σε εκείνη των Γερμανών, κυλά η πικρή χολή που ενστάλαξαν με επιτηδειότητα. Το μίσος φουντώνει. Γίνεται αποκρουστικό. Υποδαυλίζει μάχες μέχρι θανάτου! Βάζει φωτιά όπου γης! Βασανίζει το ίδιο τον κάθε χωρικό που γίνεται θύμα σε αντίποινα, όπως και σε όσους μέλλει να ηττηθούν. Υποθάλπει στην απαίσια αιματηρή του πορεία, τον πιο σφοδρό παροξυσμό μιας ακατονόμαστης σύγκρουσης».
Guy Sajer, «Ο Ξεχασμένος Στρατιώτης – Αναμνήσεις από τον Πόλεμο στο Ανατολικό Μέτωπο 1942-1945», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 550-551