Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο

Λέγει ο δίκαιος Ιώβ: «Αλλά άνθρωπος γεννάται κόπω» (Ιώβ 5,7). Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι όλα τα έργα γίνονται με κόπο και πόνο (Ρωμ.8,21). Ο πόνος στον κόσμο είναι καρπός της πτώσεως του ανθρώπου από τον παράδεισο (Πράξ. 3,16). Είναι καρπός της αμαρτίας (Ψαλμ.7,14-16).

Αλλ’ όμως, εάν δεχόμεθα κάθε πόνο με υπομονή και ευχαρίστηση, λαμβάνουμε μεγάλη πνευματική ωφέλεια πολύτιμη για την σωτηρία της ψυχής μας.

Γενικά βλέπουμε ότι, όσο πολλαπλασιάζεται η αμαρτία και η πλάνη στον κόσμο, τόσο αυξάνεται και ο πόνος, δηλαδή η πείνα, η σύγχυσις, οι πόλεμοι, οι παντός είδους ασθένειες και ο θάνατος. Η φροντίδα ημών των χριστιανών είναι να εγκαταλείψουμε την αμαρτία, να συμφιλιωθούμε με τον Θεό, να αποκτήσουμε τον φόβο του Θεού, την ταπείνωση, την υπομονή και τότε όλα τα βάσανα μας θα ολιγοστεύσουν και θα έλθει μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές μας.

Η πτώση του κλάδου των ΑΠΕ

thegwpf.com
theguardian.com
Οι επενδύσεις στην λεγόμενη "καθαρή ενέργεια" πέφτουν, ειδικά στην Ευρώπη, όπου κορυφώθηκαν το 2010-2011 (όταν πια έσκασε η φούσκα και κατέρρευσαν οι τράπεζες). Η λεγόμενη "καθαρή ενέργεια", δηλαδή τα αιολικά και τα φωτοβολταϊκά, αναπτύχθηκαν μόνο λόγω των υποχρεωτικών επιδοτήσεων. Αυτό από μόνο του δημιούργησε φούσκα. Δεν υπάρχει τίποτα το "αειφόρο" σε κάτι που επιδοτείται με το ζόρι χωρίς να είναι καν ανταποδοτικό. "Τα ανεξάντλητα δυναμικά" που τσαμπουνάνε οι απετεώνες είναι η ανεξάντλητη τσέπη σας, που επιθυμούν να κλέβουν.

«Δυστυχισμένη Ελλάς, δυστυχισμένοι Έλληνες! Αναθεματισμένοι κυβερνήτες» Μακρυγιάννης

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

«Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε
κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια:
το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε»

Κ.Ουράνης

Το νεοελληνικό κράτος το ελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά το έστησαν οι Βαυαροί και το κυβερνούν 10-15 οικογένειες, δυναστείες πολιτικών. Το κράτος αυτό, αντί να αναδείξει τις αρετές του λαού, την αντοχή, την καρτερία, το πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης, που το κράτησαν όρθιο στα χρόνια της πολυαίωνης σκλαβιάς, «φρόντισε» να εκλύσει τις χειρότερες ροπές του και να υποσκάψει τον εσώτερο χαρακτήρα του, το φιλότιμό του.