Το νικηφόρο παρελθόν

Επισήμως δεν ομολογείται. Ανεπισήμως, όμως, ουκ ολίγοι οπαδοί της φωσφοριζέ ροζ Αριστεράς τρέμουν στη θέα ενός... τάφου.

Ο τάφος που προκαλεί ανατριχίλες, ρίγη και κομμάρες στους λατρευτές ενός ανύπαρκτου θεού είναι αυτός της Αμφίπολης. Οι θρησκευάμενοι του τίποτα είναι κάτι τύποι που συνήθως βαριούνται να δουλέψουν και δουλεύουν τους άλλους, απομυζώντας κρατικά κονδύλια και κούφια χειροκροτήματα. Στην Αμφίπολη ο τάφος είναι αρχαίος και σίγουρα κρύβει μέσα του σημαντικότερα ευρήματα από την τσατσάρα για το μουσάκι του Λένιν ή την φυσαρμόνικα του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου. Οι της φωσφοριζέ ροζ Αριστεράς (αλλά και της ερυθράς) πάσχουν από ένα λίαν ευεξήγητο σύνδρομο, το οποίο αφορά την αρχαία ελληνική ιστορία. Επειδή όλα τα γεγονότα της ελληνικής αρχαιότητας είχαν την... ατυχία να συμβούν προ Μαρξ -άρα έμειναν ανεπηρέαστα από την συστηματική μπουρδολογία του- οι ελληνόφωνοι της προόδου, των δικαιωμάτων, της οικολογίας και της αμπελοφιλοσοφίας, όποτε γίνεται λόγος για τους αρχαίους αφιονίζονται!

Η μελαγχολία του σωσία

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

«Ουκ εσμέν νυκτός ουδέ σκότους. Άρα ουν μη καθεύδωμεν,
ως οι λοιποί, αλλά γρηγορώμεν και νήφωμεν» (Θεσ. Α’, 1-10)

Το δίλημμα να γίνεις αυτό που είσαι, ο εαυτός σου ή να γίνεις ένας σωσίας, βασανίζει όλους τους ανθρώπους ιδίως τους νέους. Ο σωσίας είναι ο τύπος που προσπαθεί να ξεχάσει τον εαυτό του. Είναι δηλαδή το αντίθετο του ομηρικού Οδυσσέα, που προσπαθεί να θυμάται τον εαυτό του και την πατρίδα του.

Ο σωσίας δεν θέλει να θυμάται, σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα που χάθηκαν επειδή δεν θυμούνταν την πατρίδα τους. «Οι νήπιοι, χάθηκαν», γράφει ο Όμηρος. Ο σωσίας είναι ένα μυθικός Προκρούστης του εαυτού του.

Στην ερμηνεία των ρόλων στο θέατρο υπάρχουν δύο τεχνοτροπίες. Στη μια ο ερμηνευτής προσπαθεί να εκφράσει τον εαυτό του μέσα απ΄ το ρόλο του. Στην άλλη ο ερμηνευτής προσπαθεί να ξεχάσει τον εαυτό του στο ρόλο του, να γίνει ένας σωσίας.