Όταν όμως έρχεται και η σειρά μας να μπούμε στο χωνευτήρι της δοκιμασίας, εκεί που σε άλλους θα λέγαμε πως τους δίνεται η ευλογία του Θεού για να αγωνιστούν και να πάρουν μεγάλο μισθό, τα πράγματα αλλάζουν. Θυμός, οργή, άγχος, ακηδία.
Κι όμως. Αν ταπεινώσουμε λίγο το πολυανεβασμένο και κακοστηριγμένο μας εγώ,αν κατεβάσουμε το βλέμμα μας λίγο προς τα κάτω, αν επιτρέψουμε στα γόνατά μας να ακουμπήσουν το έδαφος
και αν επιτρέψει ο Θεός να κυλίσει ένα δάκρυ από τα μάτια μας, τότε από τον κόμπο που σφίγγει το λαιμό μας θα βγει βραχνή η φωνή μας να ψάλει:
"Πάντα χορηγεί τό Πνεύμα τό άγιον, βρύει προφητείας, ιερέας τελειοί, αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξεν, αλιείς θεολόγους ανέδειξε"
"Κύριε αμαρτάνων ου παύομαι, φιλανθρωπίας αξιούμενος ου γινώσκω"
"Κύριε, καί τόν φόβον σου πτοούμαι, καί τό πονηρόν ποιείν ου παύομαι, τίς εν δικαστηρίω τόν δικαστήν ου πτοείται; ή τίς ιαθήναι βουλόμενος, τόν ιατρόν παροργίζει ως καγώ"
"Οίμοι! τί ομοιώθην εγώ, τή ακάρπω συκή, καί πτοούμαι τήν κατάραν σύν τή εκκοπή"
"Ψυχή μου ψυχή μου ανάστα τι καθεύδεις"
Και καθώς η καρδιά θα βρίσκει το ρυθμό της και το μυαλό θα αρχίζει να γαλυνεύει, απ΄τα χείλη ρέει μελωδικά το ¨Κύριε ελέησον" (δεν ξέρω γιατί αλλά του Φωκαέα σε πλ. του α').
ΚΎΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ
1 σχόλια:
ΝΑΙ.ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ.ΕΛΕΗΣΟΝ ΥΜΑΣ.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΩΝ
ΑΜΗΝ.ΑΜΗΝ.ΑΜΗΝ.
Δημοσίευση σχολίου