Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Πού (μας) πας ρε Καραμήτρο;

Απευθύνομαι και πάλι σε σένα τάχα μου πρωθυπουργέ της χώρας.

Έχεις την απαίτηση να σε θεωρούμε πραγματικό πρωθυπουργό, όταν μόλις χθες, ανοιχτά πλέον, η τρόϊκα ζητάει οι αποφάσεις που αφορούν την Ελλάδα να παίρνονται στην Κομισιόν, κι εσείς να είστε απλώς τα εκτελεστικά όργανα;

Είσαι πρωθυπουργός εσύ που σε ντιμπέϊτ εκλογών ξένου κράτους, προαναγγέλλεται νέο αναγκαστικό δάνειο και νέο μνημόνιο για την χώρα σου, χωρίς να ερωτηθείς (υποθέτουμε);

Όταν οι ίδιοι οι δανειστές-τοκογλύφοι παραδέχονται ότι θα χρειαστούν τριάντα με πενήντα(!) χρόνια μνημονίων, για να φανεί κάποιο φώς;
Ενώ το εντελόμενο-νευρόσπαστο-μαριονέτα των τραπεζών που μας φόρτωσες ως υπουργό οικονομικών(!), ονειρεύεται (ψεύδεται) έξοδο στις αγορές τον άλλο χρόνο και πρωτογενή πλεονάσματα;

Ο αντιφατικός άνθρωπος

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Ο μισώ, τούτο ποιώ". Ρωμ. 7,15

Έχεις ακούσει, ευγενικέ αναγνώστη, για το "κοινωνικό κράτος", τις "κοινωνικές οργανώσεις", την "κοινωνική αλληλεγγύη" για "χώρες ελευθερίας" και για άλλα παρόμοια. Στις μέρες μας αποκαλύπτονται αυτό που είναι στην πραγματικότητα: με το μέρος πάντα αυτών που τα κατευθύνουν. Τίποτε δεν είναι βέβαιο. Το "ανθρώπινο πρόσωπο" σήμερα, αύριο γίνεται απρόσωπο, εχθρικό, βάρβαρο, ανάλογα με το αν είμαστε αρεστοί ή όχι.

Το ερώτημα είναι, τί κάνουμε με τους εχθρούς; Είναι χριστιανικό να μισούμε τους εχθρούς μας; Μήπως πρέπει να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε την πραγματικότητα; Είναι η χριστιανική αγάπη, όπως λέει ο Νίτσε, που κατόπιν τρελάθηκε, κρυμμένη μνησικακία;

Ο Θουκυδίδης σήμερα…


"…Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων. Η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται εύκολα πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρείας. Η παραφορά θεωρήθηκε ανδρική αρετή, ενώ η τάση να εξετάζωνται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θεωρήθηκε πρόφαση για υπεκφυγή.