Πόλεμος επικρατεί στον κόσμο, τρικυμία και χειμώνας.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Επειδή τέτοιος είναι ο Κύριος μας, σ’ αυτόν ας καταφεύγουμε πάντοτε και αυτόν μόνο ας προσκαλούμε για βοηθό και θα τον βρούμε έτοιμο να μας σώσει. Διότι αν αυτοί που έπεσαν σε ναυάγιο και στηρίζονται σε μία σανίδα, φωνάζουν γρήγορα εκείνους που βρίσκονται μακριά για να τους πείσουν να δείξουν φιλανθρωπία, αν και δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους, αλλά αναγνωρίζονται μόνο από την συμφορά, πολύ περισσότερο Αυτός που είναι φιλάνθρωπος και έχει από τη φύση του την αγαθότητα, θα ελευθερώσει εκείνους που αντιμετωπίζουν συμφορές, εάν μόνο θελήσουν να καταφύγουν σ’ αυτόν και να τον επικαλεσθούν με ευθύτητα αφήνοντας τις ανθρώπινες ελπίδες. Όταν λοιπόν πέσεις σε κάποιο απροσδόκητο κακό μην απελπιστείς, αλλά αμέσως ύψωσε το φρόνημά σου και κατάφυγε στο ακύμαντο λιμάνι και τον απόρθητο πύργο, τη βοήθεια του Θεού.

Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές της κομματικής καθοδήγησης, και τι χρώμα σας αρέσει;

Όχι, δεν είμαι ο ...Λένιν. Αλλά εδώ και καιρό παρατηρώ δύο πράγματα που με έχουν φέρει στο ίδιο συμπέρασμα. Το πρώτο πράγμα είναι ότι τα ελλαδικά κόμματα δεν έχουν, τουλάχιστον από το 1989 και μετά, καμία σχέση με αυτό που θα λέγαμε κομματική ιδεολογία πριν το 1967. Το δεύτερο πράγμα είναι ότι αυτό έχει εμφανιστεί σε όλο τον Δυτικό και Αγγλοσαξονικό κόσμο, φουλ στην Ευρώπη, πολύ στην Αυστραλία και μετ' εμποδίων στην Αμερική.

Ακόμα γλείφει ο αρχικαραγκιόζης Γεωργιάδης

"ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ"!

"Θέλω να το πω αυτό εγκαι να ακουστεί ότι αισθάνομαι πολύ μεγάλο αίσθημα ασφάλειας κ. Υπουργέ, που είστε εσείς Προϊστάμενος σε αυτό το Υπουργείο."

Τα παραπάνω απηύθυνε ο ψευτουπουργός του Λαος στον Χρυσοχοίδη: Αφήνουμε τον καθένα να βγάλει τα συμπεράσματά του. Εμείς αναρωτιόμαστε, τι είδους...ασφάλεια μπορεί να νιώθει κανείς δίπλα στον ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΠΟΛΙΤΗ (το θυμάστε κουτάβια του Καρατζαφέρη αυτό; Εσείς το είχατε βγάλει!), τον προστάτη των λαθρομεταναστών και κολλητάρι των αναρχικών;!

Ξενοκράτες και υποκρισία στην Ελλάδα

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ΄ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο."
Γιάννης Ρίτσος

Το Γένος των Ελλήνων, παρά τους αγώνες του σχεδόν ποτέ δεν απέκτησε ελευθερία και αυτοδιάθεση. Ίσως για την φιλόξενη ιδιοσυγκρασία του, ίσως για την επίζηλη θέση της χώρας, ο ελληνικός λαός δεν απέκτησε ποτέ δική του ηγεσία. Πάντοτε τον κυβερνούσαν οι ξένοι. Αυτό σημαίνουν τα λόγια ότι οι Έλληνες πάσχουν πάντοτε από την ηγεσία τους. Οι Έλληνες δεν πάσχουν από την ηγεσία τους. Οι Έλληνες δεν έχουν δική τους ηγεσία. Η ηγεσία τους ανήκει στους ξένους.

Τώρα που οι Έλληνες αρχίζουν να συνειδητοποιούν τη διαφορά μεταξύ ελληνικού και ξένου, η ξένη ηγεσία χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει για να επιφέρει σύγχυση μεταξύ ελληνικού και ξένου. Την ίδια σύγχυση προσπαθεί να επιβάλει και μεταξύ ελευθερίας και ανελευθερίας.

Η «καθεστωτική», η «ενοχική» και η πατριωτική Δεξιά

Στις κρίσιμες στιγμές οι μάσκες πέφτουν και αναδεικνύονται τα πραγματικά πρόσωπα, οι ανομολόγητοι στόχοι, οι αληθινές επιδιώξεις πολιτικών, κομμάτων και οικονομικών συμφερόντων.

Στο χώρο της Αριστεράς υπήρχε και υπάρχει εγγενής πάντα η διάσπαση. Τo ιστορικό πλαίσιο, οι διαφωνίες, τα αμφιλεγόμενα πρόσωπα. Όλα αυτά έχουν αναλυθεί επαρκώς, έχουν γίνει πενηνταράκια.

Η Δεξιά ήταν όμως πάντα κομμάτι του συστήματος. Αν δεν ήταν κυβέρνηση ήταν εν δυνάμει. Άρα πολυσυλλεκτική. Επομένως και κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Στη νικήτρια “εμφυλιακή Δεξιά”, όλα και όλοι μπήκαν στο ίδιο τσουβάλι. Αντιστασιακοί, συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, ακόμη και πρόσωπα μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ. Συνοδοιπόρος εκείνης της δεξιάς, το «εθνικό κέντρο», με πλήθος νοικοκυραίους, αλλά και τυχοδιώκτες. Ως επακόλουθο της αδελφοκτόνου σύρραξης του εμφυλίου η κρατούσα αντικομμουνιστική αντίληψη θα οδηγήσει σε ακραίες πολλές φορές αποφάσεις και πρακτικές. Αποκορύφωμα της υστερίας θα αποτελέσει το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, οι οποίοι θα προλάβουν το βασιλικό πραξικόπημα των στρατηγών. Έχει χυθεί πολλή μελάνι για το ρόλο του ξένου παράγοντα. Ελάχιστη όμως σημασία έχει δοθεί στους πρόθυμους εγχώριους θύλακες, οι οποίοι και ήταν έτοιμοι να κάνουν πράξη τις ασκήσεις επί χάρτου των ξένων συμφερόντων.