Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Πολιτική συνείδηση και προσωπικό παράδειγμα

«Για να αποχτήσει κανείς πολιτική συνείδηση, βασιλικός παιδαγωγός, Αριστοτέλης δάσκαλος Αλεξάνδρου δηλαδή, θα του σταθεί το προσωπικό του αντιμέτρημα με τα πολιτικά και τα ηθικά προβλήματα. Κερδίζεις με τον τίμιο ιδρώτα σου το ψωμί σου; Μήπως εκεί που πρέπει, αντί να σέβεσαι προσκυνάς; Μήπως εκεί που δικαιούσαι, αντί να ζητάς ζητιανεύεις; Μήπως εκεί που οφείλεις, αντί να δίνεις σφετερίζεσαι; Και ακόμη, κρίνεις όταν κρίνεις; Ή εγκρίνεις τα κατακριτά, και κατακρίνεις τα έγκριτα; Εάν είσαι κάτοχος ενός αξιώματος, μήπως ανταλλάζεις την ωραία ευθύνη με το γελοίο τύφο σου; Ούτε να βλέπεις τον παπά από τα ράσα του. Γιατί υπάρχουν βασιλιάδες από κουρέλια, και ιδιοχτήτες κοπριάς, λέει ο Σαίξπηρ».
Δημήτρης Λιαντίνης, «Τα Ελληνικά», εκδόσεις Βιβλιογονία, σελ. 55

«Δυστυχισμένοι Έλληνες. Αναθεματισμένοι κυβερνήτες» Μακρυγιάννης

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Για να σωθεί η Ελλάδα /στους καιρούς τους ύστατους/
θέλει έναν Καιάδα /γκρεμοτσακίστε τους» (Ν. Γκάτσος)

Το νεοελληνικό κράτος το ελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά το έστησαν οι Βαυαροί και το κυβερνούν 10-15 οικογένειες, δυναστείες πολιτικών. Το κράτος αυτό, αντί να αναδείξει τις αρετές του λαού, την αντοχή, την καρτερία, το πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης, που το κράτησαν όρθιο στα χρόνια της πολυαίωνης σκλαβιάς, «φρόντισε» να εκλύσει τις χειρότερες ροπές του και να υποσκάψει τον εσώτερο χαρακτήρα του, το φιλότιμό του. Από την πρώτη ημέρα του ελεύθερου βίου του, οι δαίμονες της πατρίδας, οι πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τον λαό σε κομματικά σουλτανάτα. «Οι πολιτικοί μας και οι ξένοι τρώγονταν και καθένας κοίταζε να περισκύση η δική του φατρία. Άλλος το ήθελε Αγγλικόν, άλλο Ρούσικον, άλλος Γαλλικόν… τήραγαν να πάρουν κάνα λεπτό, ότι εις την Ελλάδα ηύραν αλώνι ν’ αλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Απομνημονεύματα»).