Καταλήψεις. Ανάγκη ή μόδα; Ποιόν ωφελούν τελικά;

Διαβάσαμε το σχόλιο ενός πατέρα στο tro-ma-ktiko.blogspot.com με αφορμή την κατάληψη που έγινε στο σχολείο του παιδιού του και μια ανάρτηση στο συγκεκριμένο blog.
Γράφει λοιπόν:

Αισθάνομαι ντροπή για την ανώνυμη "πληροφόρηση" του συντάκτη.

Είμαι πατέρας παιδιού του γυμνασίου και ξέρω πολύ καλά και τη συμπεριφορά του γυμνασιάρχη αλλά και τον τρόπο κατάληψης.
Τα καλόπαιδα λοιπόν μετά την εκδρομή στη Ν. Μάκρη την Παρασκευή αποφάσισαν πως πρέπει να ξεκουραστούν κι άλλο.
Ο γυμνασιάρχης σήμερα το πρωί βρέθηκε με κλειδωμένες πόρτες. Χωρίς βιαιοπραγίες όπως λανθασμένα λέει το σχόλιο έβαλε να σπάσουν τα λουκέτα για να γίνει μάθημα.
Αυτό έπρεπε να κάνει γι' αυτό τον "πληρώνω" για να έχει ανοικτό το σχολείο στο παιδί μου που θέλει να μορφωθεί. Έστω και με προβλήματα. Αν δεν το έκανε ήταν υπόλογος σε όλους μας.
Και πρέπει κάποτε να καταλάβουμε όλοι πως η αντίδραση στη νέα τάξη που μας πασάρουν δεν είναι το κλείσιμο των σχολείων. Είναι οι φωτισμένοι δάσκαλοι.
Κι αν η πολιτική, συνδικαλιστική και εκπαιδευτική ηγεσία μας προσπαθεί να "σβήσει" τον δάσκαλο εμείς τουλάχιστον να κρατήσουμε ανοικτό το σχολείο.
Αν το κλείσουμε τους κάνουμε χάρη.
Κων. Σ.
Πατέρας


Είναι αλήθεια πως τέτοια εποχή έχουμε εδώ και χρόνια μια έξαρση των καταλήψεων. Μπορεί να το πει κανείς αγωνιστική γυμναστική ή ξεμούδιασμα μετά το στρες της έναρξης των μαθημάτων ύστερα από τις καλοκαιρινές διακοπές.
Δεν κρίνω τα παιδιά. Κατακρίνω τους γονείς. Τελικά τι θέλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας. Να διεκδικήσουν κάποια σωστά πράγματα; Να απαιτήσουν να μορφωθούν σ' ένα καλύτερο σχολείο;
Πρέπει πρώτα να τους μάθουμε πως να το κάνουν. Να το κάνουν σωστά και όχι άρπα κόλα όπως ο,τιδήποτε μαθαίνουν. Το να παρακινούμε τα παιδιά να κλείσουν το σχολείο δεν θα πρέπει να σταματά στο να τους εφοδιάσουμε με κάποια λουκέτα και αλυσίδες.
Θα πρέπει το κάθε παιδί να καταλάβει τη σοβαρότητα της πράξης του, τις ευθύνες που αναλαμβάνει απέναντι στους συμμαθητές του, καθώς και τις ποινές που μπορεί να φέρει η πράξη του τις οποίες θα πρέπει να αναλάβει αν θέλει να γίνει ηγέτης και ήρωας.
Θα πρέπει να έχει λόγους συγκροτημένους και όχι τύπου χαβαλέ στην ώρα του τσιγάρου έξω από τις τουαλέτες, που ακυρώνουν κάθε προσπάθεια.
Πρέπει τελικά αν θέλουμε να είμαστε σωστοί γονείς να ασχοληθούμε και με αυτό όπως και αν βοηθούσαμε στα μαθήματα και όχι να βρούμε και μεις μια ευκαιρία να "ξεφορτωθούμε" τα παιδιά μας.
Και επιπλέον να έχουμε τη σωφροσύνη και τη ντομπροσύνη, όταν τα παιδιά κάνουν ζημιές στο σχολείο, να μην κρυφτούμε πίσω από την ανωνυμία και τους "εξωσχολικούς" και να αποκαταστήσουμε τις ζημιές.
Αλλά στην ουσία όπως γράφει και το σχόλιο ποιόν ωφελεί τελικά το κλειστό σχολείο; Τα παιδιά μας πια πάνε σχολείο μόνο και μόνο για προετοιμασία για το πανεπιστήμιο. Πάνε σχολείο σαν αγγαρεία πριν το φροντιστήριο. Πάνε σχολείο ακόμα και στο ολοήμερο μερικά, παρ' όλο που δεν εργαζόμαστε, γιατί θέλουμε ησυχία στο σπίτι.
Τις υπόλοιπες ώρες σε φροντιστήρια και εξωσχολικές δραστηριότητες. Και είμαστε και ικανοποιημένοι πως κάναμε το χρέος μας σαν γονείς.
Αλλά είναι ώρα να καταλάβουμε πως όσο υποβιβάζουμε το δάσκαλο και το σχολείο καταδικάζουμε τα παιδιά μας. Όσο αντί να πάμε δίπλα στον καθηγητή να τον αναγκάσουμε να επιτελέσει το λειτούργημά του, κλείνουμε το σχολείο και στέλνουμε τα παιδιά σε γνώσεις τύπου delivery (φροντιστήρια), θα συνεχίζουμε να καθόμαστε αποβλακωμένοι και μεις και αυτά μπροστά σε μια οθόνη να μας δίνουν εντολές χωρίς την παραμικρή αντίδραση.
Αν νομίζετε πως το υπουργείο, τα περιφερειακά "στελέχη" της εκπαίδευσης και οι συνδικαλιστές δεν προτιμούν να έχουν καταλήψεις είτε για να μην φαίνεται η ανικανότητά τους να έχουν οργανωθούν όλα σωστά μέσα Οκτωβρίου, είτε για μικροκοματικές βλέψεις πλανάσθε.
Το πρώτα ο μαθητής είναι η δικαιολογία για όλους.
Εμείς όμως έχουμε πρώτα τα παιδιά μας. Μ' ανοιχτά σχολεία και υποχρεωμένους όλους που εργάζονται γι' αυτά και σ' αυτά να κάνουν το μέγιστο που μπορούν.