Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Αν δεις πώς λειτουργεί η μνήμη μπορεί να πεις ότι και η ζωή κάπως έτσι πορεύεται.
Πώς συγκεντρώνουμε πράγματα, ώσπου να μπορέσουμε να τα πετάξουμε. Η μνήμη πετάει τις άσχημες αναμνήσεις και κρατάει τις όμορφες.
Σήμερα έλαβα τις φωτογραφίες των προγόνων μου. Ποιος θα τις δει; Δεν βγαίνω πια με έξω με την ίδια χαρά που έβγαινα πριν. Ποιος θα χαρεί να με δει και ποιον θα χαρώ να δω; Όταν πεθαίνει η μητέρα μας νιώθουμε την αποξένωση μέσα στην καρδιά μας. Ο Ξένος του Καμύ αρχίζει με αυτά τα λόγια: "Σήμερα πέθανε η μητέρα μου." Ο πατέρας είναι το μόνο πρόσωπο στη γη, που θα σε καμαρώσει όταν σε δει στο δρόμο.
Όταν πέθανε ο πατέρας μου ένιωσα ότι έχασα τον μόνο άνθρωπο που θα με καμάρωνε όταν με έβλεπε στο δρόμο,μου είπε κάποτε ο φίλος μου Βασίλης. Σ’ ένα κινέζικο ποίημα ο ποιητής δίνει την εικόνα ενός νέου καβαλάρη για να εκφράσει το αίσθημα αυτό του θαυμασμού. Γράφει για το νέο καβαλάρη: "Το πρόσωπό του κι η όψη του τόσο ωραία, σαν ζωγραφια./ Πάντοτε πήγαινε επάνω σ΄ ένα άλογο με άσπρα πόδια /σηκώνοντας κύματα από κόκκινη σκόνη./ Κι οι άνθρωποι που έβγαιναν στο δρόμο για να δουν/ θα ρώταγαν ο ένας τον άλλον,"τίνος γιος είναι αυτός;"(Χαν Σαν,6ος αιώνας).
http://lagouvardospot.blogspot.com/2010/12/blog-post_08.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου