Μια φορά κινδύνεψε κάποιος να πνιγεί στον Αλιάκμονα. Κάποιος άγνωστος έπεσε στο επικίνδυνο (γεμάτο ρουφήχτρες) ποτάμι και τον γλίτωσε. Από τότε κι άλλες φορές κινδύνεψε και σαν από θαύμα σώθηκε.
Με αυτές τις εμπειρίες και με τις αμέτρητες ευεργεσίες του Θεού η ζωή του και το ζωντανό αίσθημά του τον βεβαιώνει ότι η αγάπη και η στοργή του Θεού περιβάλλει τους ανθρώπους. Δεν φοβάται όπως πριν. Δέχεται με χαρά και αγαλλίαση τα λόγια του Κυρίου: «Και οι τρίχες της κεφαλής σας είναι μετρημένες. Γιατί είστε δειλοί,»
Θα μπορούσε κανείς με κριτική διάθεση να αναρωτηθεί: "ο άνθρωπος αυτός γλίτωσε, άλλοι όμως δε γλίτωσαν. Δεν περιβάλλει όλους τους ανθρώπους με αγάπη και στοργή ο Θεός;"
Μια τέτοια αντίρρηση μόνον από αυτόν που σκέφτεται επιστημονικά και προσπαθεί να πλησιάσει το Θεό με επιστημονικό τρόπο, δηλαδή με την ανάλυση και τη στατιστική, θα μπορούσε να προβληθεί. Ποτέ δεν θα σκεφθεί κανείς έτσι, εκτός αν με τον κριτικό του νου και με τον τρόπο της ζωής του εμποδίζει τη χάρη του Θεού να τον επισκεφθεί. "Το Άγιο Πνεύμα όπου θέλει πνέει". Αλλά ο επιστημονικός νους με την ανάλυση και τη στατιστική στερείται λίγο λίγο την ικανότητα να κατανοήσει το Άγιο Πνεύμα".
Η εμπειρία αξίζει γι' αυτόν τον ίδιο που τη ζει και γι΄ αυτούς που έχουν τις ίδιες εμπειρίες και καμιά απόδειξη δεν μπορεί να την κάμψει και να την διαψεύσει. Λόγος αναιρεί άλλον λόγο, αλλά τη ζωή ποιος θα την αναιρέσει;
Μετέχουμε στις εμπειρίες των άλλων με τα αισθήματά μας και όχι με τη λογική. Είναι όπως στην Τέχνη όπου αξίζει η μέθεξη και όχι η επιστημονική προσέγγιση και ο κριτικός νους. Τα βιώματα είναι μοναδικά και δεν χρησιμεύουν ως ακλόνητα στατιστικά δεδομένα, γιατί δεν είναι πανομοιότυπα. Αν αυτό το μάθημα που το ξέρουν οι απλοί και οι αγράμματοι, το διδάσκονταν οι επιστήμονες στο πανεπιστήμιο, θα γλίτωναν τη μοναξιά, την αποξένωση, την πίκρα και την κατάθλιψη. "Τοιχείον χαλκούν ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο" (Όσιος Νείλος).
"Η Ορθοδοξία είναι εμπειρική. Εμείς αφήνουμε το Θεό να επέμβει. Οι ξένοι έχουν τον άνθρωπο". Ο καλύτερος τρόπος για να πιστέψουμε στην ύπαρξη του Θεού και στην πρόνοιά Του (ο Θεός περιβάλλει με αγάπη και στοργή τον άνθρωπο), είναι να αγαπούμε και να θαυμάζουμε κάποιον που πιστεύει. Τότε χωρίς λόγια, χωρίς επιστημονικές αναλύσεις, χωρίς αποδείξεις ή πίστη γίνεται κτήμα μας αναφαίρετο και σαν αυτόν που βρήκε σ΄ ένα κτήμα θησαυρό και πούλησε τα πάντα και το αγόρασε έτσι θα νιώθουμε κι εμείς, όταν αποκτήσουμε την εσωτερική μας ειρήνη, γιατί τότε κατέχουμε το ύψιστο νόημα και τον έσχατο σκοπό της ζωής μας. Τότε κάθε τραγωδία υποχωρεί και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου σώζονται. Αυτό εννοεί ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ο άγιος της χαράς, όταν λέει
«απόκτησε την εσωτερική σου ειρήνη και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου θα σωθούν.
Στην κινηματογραφική ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν « Η αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού» ακούγεται στο τέλος αυτό το τραγούδι: «Όλοι μαθαίνουν κάποτε/ Ο κόσμος ξεχνάει / κι ο κόσμος ξέχασε/ Αιώνια λιακάδα του Άσπιλου Πνεύματος! Κάθε προσευχή δεκτή / και ευχή παραιτημένη./ Πόσο ευτυχισμένος είναι ο αθώος!»
http://moschoblog.blogspot.com/2011/02/blog-post_09.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου