Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Πριν τριάντα με σαράντα χρόνια δεν είχαμε την εμπειρία του άγχους όπως είχαν οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι. Ακούγαμε για το άγχος που προκάλεσε σ΄ αυτούς ο μηχανιστικός τρόπος ζωής, αλλά δεν το ζούσαμε. Ωστόσο οι γονείς ανησυχούσαμε για τα παιδιά μας γιατί γινόντουσαν μαλθακά εξαιτίας του "πολιτισμού του έτοιμου". Δεν χρειάζονταν να προσπαθήσουν σε τίποτα. Όλα τους προσφέρονταν έτοιμα στο χέρι. Και γίνονταν τρυφηλά. Δεν ξεχώριζαν απ΄ τις γυναίκες.
Πολλοί ανησυχούσαν για τον ανδρισμό των αγοριών τους και τα έστελναν στα γυμναστήρια και στις ανατολικές τέχνες για να τα σκληραγωγήσουν. Ακόμα χειρότερα. Ήταν σαν να τα έστελναν στην Αγγλία για να γίνουν άντρες. Η Ανατολή στη μαλθακότητα, στην παθητικότητα, στον εφησυχασμό είναι "μάνα".
Οι ανατολικές θρησκείες της λατρείας του απολύτου τους μαθαίνουν να ζουν μισοκοιμισμένοι, να σβήνουν σιγά σιγά την ύπαρξή τους γιατί όλα είναι ψευδαίσθηση, είναι μάγια και η μόνη αλήθεια είναι η ανυπαρξία και το κενό. Έτσι η ζωή χάνει την αξία της. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι στην Ασία που τους ονομάζουν "λιγότερο από σκόνη" με την έννοια ότι η αξία τους είναι μικρότερη από την αξία της σκόνης του δρόμου.
Η μιζέρια οδηγεί κατ΄ ευθείαν στην απελπισία, στην κατάθλιψη και στο θάνατο. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που το όριο της ζωής τους είναι τόσο χαμηλό. Τέτοιες ψυχικές καταστάσεις προσβάλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού. Ο άνθρωπος που έχει το πνεύμα του δυνατό δε φοβάται τίποτε. Τώρα και στην Ελλάδα στόχος είναι το πνεύμα.
Είναι καθολική η αίσθηση των Ελλήνων ότι θίγεται το πνεύμα για να κάμψει την αντίσταση του Ελληνικού λαού. Όλες οι αξίες της ζωής ευτελίζονται. Είναι διάχυτο παντού ένα πνεύμα δειλίας, ηττοπάθειας, σύγχυσης και απόγνωσης. Ο φόβος ενός μεγάλου κινδύνου επικρέμαται επάνω σε όλους μας, όπως άλλοτε ήταν ο φόβος των πυρηνικών. Τώρα ο κόσμος τρομοκρατείται με την ανεργία, την πείνα, την επιδρομή αλλοφύλων, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας κ.α.
Ο Δανός φιλόσοφος Σέρεν Κίρκεγκωρ ονόμαζε την απελπισία "ασθένεια προς θάνατον". Ο Κίρκεγκωρ δεν ήθελε να ζει. Είχε πέσει σε κατάθλιψη απ΄ τη μίζερη προσωπική του ζωή και απ΄ την κατάσταση του Χριστιανισμού στη Δανία. Ο Κίρκεγκωρ πίστευε πώς η μόνη δύναμη που μπορεί να νικήσει την απελπισία είναι η πίστη στο Χριστό. Για να νικηθεί η απελπισία, "απαιτείται να νεκρωθούμε ως προς τα εγκόσμια μέσω της πίστης στο Χριστό, που είναι ο "θανάτω θάνατον πατήσας".
Οι γονείς αγωνιούμε τώρα πως θα ζήσουν τα παιδιά μας που έμαθαν στην υλική ευμάρεια και που δεν διδάχθηκαν την ανδρεία και το σθένος. Πώς θα τους διδάξουμε έστω και τώρα να ζουν όχι όπως θέλουν, αλλά όπως μπορούν, σαν να είναι σε εκστρατεία, σε σεισμό ή σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Η ηλιθιότητα μέσω της τηλεόρασης τους παρακινεί στην υπερκατανάλωση, στη μαλθακότητα, στο κυνήγι της διασκέδασης, σαν να είναι η ζωή ευχαρίστηση.
"Επακούσαι σου Κύριος εν ημέρα θλίψεως. Κύριε σώσον τον βασιλέα και επάκουσον ημών." (Ψαλμός ιθ). "Μειζοτέραν τούτων ουκ έχω χαράν, ίνα ακούω τα εμά τέκνα εν αληθεία περιπατούντα", γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Γ΄ Καθολική Επιστολή του.
"Αγαπητέ μη μιμού το κακόν, αλλά το αγαθόν. Ο αγαθοποιών εκ του Θεού εστίν. Ο κακοποιών, ουχ εώρακε τον Θεόν."
(Καμιά άλλη δεν έχω μεγαλύτερη χαρά παρά να μαθαίνω πως τα παιδιά μου ζουν σύμφωνα με την αλήθεια (...)Αγαπητέ μην παίρνεις για πρότυπο το κακό, αλλά το καλό. Όποιος κάνει το καλό είναι παιδί του Θεού. Όποιος κάνει το κακό δεν έχει δει το Θεό).
http://moschoblog.blogspot.com/2011/07/blog-post_07.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου