"Θρησκείαν δεν αλλάζουμε εμείς ούτε την πουλούμεν"

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟΥΣ ΓΡΑΙΚΥΛΟΥΣ, ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΟΣΟ ΠΟΤΕ!

Αφιερωμένο σε πολλούς και διάφορους χριστιανομάχους, που... ευδοκιμούν στην χώρα μας από την εποχή του Μακρυγιάννη: Η μεγάλη αυτή και πολυεδρική μορφή παρουσιάζεται ανάγλυφα μέσα από το έργο του,τα περίφημα ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ, όπου αφηγείται τις άμεσες εμπειρίες του από τα πολεμικά γεγονότα της επανάστασης του 1821 και από την πολιτική ιστορία των μετέπειτα χρόνων. Η Δωρική του λιτότητα και το απαράμιλλο ύφος του συναρπάζουν. Ο λόγος του ζωντανός και πυκνός, ζωγραφίζει πρόσωπα και πράγματα με μια θαυμάσια ενέργεια και ακρίβεια. Όλο το έργο περιστρέφεται σταθερά γύρω από δύο πόλους. ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Δεν τα ξεχωρίζει ποτέ. Ελλάδα γι' αυτόν σημαίνει Ορθοδοξία.

Σήμερα που όλα περνούν από καινούργια κόσκινα, δεν βρέθηκε κανείς να αμφισβητήσει την ιστορική ή την λογοτεχνική αξία του έργου και το ηθικό του μεγαλείο. Και όσο αφορά μεν την φιλοπατρία σίγουρα αυτό έχει ακουστεί πολλές φορές στους πανηγυρικούς λόγους. Η Θερμή του πίστη όμως,όχι μόνο αποσιωπάται συνήθως σκόπιμα, αλλά κάποτε και παρερμηνεύεται κακόβουλα. Και δεν είναι καθόλου ευοίωνο για την πρόοδο τουλάχιστο της ιστορικής έρευνας στον τόπο μας το ότι μερικοί "ιστορικοί", στρατευμένοι, ποιος ξέρει, σε ποιές σκοπιμότητες,ισχυρίζονται ότι ο Μακρυγιάννης στα γεράματά του τόριξε στην "θρησκοληψία", ενώ από τις πρώτες σελίδες των Απομνημονευμάτων του τους διαψεύδει ο ίδιος.

Στις μέρες μας είμαστε μάρτυρες ενός εγκληματικού ξηλώματος των πάντων. Εκκλησία, πατρίδα, οικογένεια, παιδεία βάλλονται με όλα τα μέσα. Πολεμική που άρχισε από την εποχή του Μακρυγιάννη και συνεχίζεται πιο έντονη και ύπουλη. Και μας βρίσκει δυστυχώς τους νεοέλληνες σε λήθαργο. Η ευμάρεια και ο καταναλωτισμός μας έχουν ναρκώσει και μας έχουν ευνουχίσει. Κινδυνεύουμε τελικά να αποχρωματιστούμε ΈΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ. Έχουμε ανάγκη από εγρήγορση και αναβαπτισμό στο ρωμαλέο πνεύμα του αγνού Έλληνα και πατριώτη του στρατηγού ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, προτού νεκρωθούν τελείως τα αντανακλαστικά μας.

Όμως ο μεγάλος αυτός Έλληνας Πατριώτης έζησε πολλές θλίψεις στην διάρκεια της ζωής του και ο μεγαλύτερος πόνος του ήταν για την Πατρίδα του και την πίστη του που πιστός σε αυτή και στον Θεό του δεν έπαυε ποτέ να συμμετέχει στα μυστήρια της
Εκκλησίας τόσο αυτός όσο και η οικογένειά του. Με την οξυδέρκεια που τον διέκρινε δεν άργησε να καταλάβει ποιοί ήταν οι πραγματικοί εχθροί της Πατρίδας του και της φυλής του. Πονάει πολύ βλέποντας τις ραδιουργίες των Ευρωπαίων απεσταλμένων στα πολιτικά παρασκήνια της Ελλάδος. Αγανακτεί για τις ύπουλες παρεμβάσεις τους στα ιερά και όσια της φυλής μας καθώς και για τον φατριασμό των πολιτικών δυνάμεων του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους που ήταν και αυτός δικό τους έργο. Γίνεται εκτός εαυτού βλέποντας την ηθική διαφθορά των Ευρωπαίων να μολύνει την Ελληνική Οικογένεια, την Ελληνική Κοινωνία. Η γλώσσα του είναι σκληρή και μερικές φορές φαίνεται καθαρά πως ήθελε να μιλήσει με το σπαθί του.

Όπως αναφέρει στο έργο του "Αφού ο Θεός τους λυπήθηκε και θέλει να τους αναστήσει, οι άνθρωποι τους καταπολεμούν να τους φάνε, να τους χάσουνε, να τους σβήσουνε, να μην ξαναειπωθούν Ελληνες. Και τι σας έκαμεν αυτό το όνομα των Ελλήνων εσάς των γενναίων αντρών της Ευρώπης, εσάς των προκομμένων, εσάς των πλουσίων; Όλοι οι προκομμένοι Άντρες των παλαιών Ελλήνων, οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότητας, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος,ο Δημοστένης και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς της ανθρωπότητας κόπιαζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα μ' αρετή, με 'λικρίνειαν, με καθαρόν ενθουσιασμόν να φωτίσουνε την ανθρωπότητα και να την αναστήσουν νάχη αρετή καιφώτα και γενναιότητα και πατριωτισμόν..." Σαν γνήσιος εκφραστής των αισθημάτων του Ελληνικού λαού ξέρει και το διακηρύττει ότι αυτός ο αγνός λαός αποστρέφεται τις ατιμίες των ηγετών "των μεγάλων δυνάμεων" και στηρίζεται με εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη του Θεού. Δεν είναι όμως άδικος ο στρατηγός. Ξέρει να διακρίνει και να ευγνομονεί με ειλικρίνεια αυτούς, που υπήρξαν "τίμιοι άντρες" και βοήθησαν την πατρίδα μας στα δύσκολα πρώτα χρόνια της. Και ένας από αυτούς που ο Μακρυγιάννης αποκαλεί "τίμιους" είναι και ο Ρούντχαρτ, ο αρχικαγκελάριος του Όθωνα.

Ήδη όμως άρχισε η ύπουλη επίθεση κατά της Ορθοδοξίας και έγινε προκλητική με την συνεργασία και μερικών δικών μας γραικύλων. Τότε είναι που ο στρατηγός ξεσπαθώνει καθώς ριζωμένος βαθειά στην ορθόδοξη πίστη μας με ιερό πάθος χτυπάει όλους αυτούς που μας έφεραν την ηθική παραλυσία και "οπού επεβαίνουν και εις την θρησκεία μας δια να μας φτειάσουνε του δό(γ)ματός τους από ολίγον κατ΄ολίγον", έλεγε θυμωμένος.

Δεν διστάζει να τα βάλει και με τον ίδιον τον Πρωθυπουργό, όταν υποπτεύεται πως συμπράτει στα ξένα σχέδια κατά της Θρησκείας μας. "Μάθαινα από ανθρώπους τίμιους ότι η κατήχηση των ξένων εναντίον της θρησκείας μας προοδεύει. Τότε κάπνισαν τα μάτια μου... Πάγω στον Κωλέτη και του λέγω... "δεν μας αφήνεις πλέον ήσυχους να ζήσουμεν εδώ εις την ματοκυλισμένη μας πατρίδα με την θρησκεία μας, αλλά μας τζαλαπατάς και μας διαιρείς... Γνωρίζουμε τις ενέργειες τις μυστικές των ξένων οπού εργάζονται για την θρησκεία μας -Θρησκείαν δεν αλλάζουμε εμείς ούτε την πουλούμεν"!

ΠΗΓΗ: "Ο πόνος του Μακρυγιάννη", Ιερά Μονή Παρακλήτου-Ωρωπός Αττικής.

http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2011/07/blog-post_09.html