Ο πιο σίγουρος τρόπος να αρρωστήσουμε είναι να μη συγχωρούμε

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Δείτε το μέγεθος της ημιμάθειας και της άγνοιας εκείνων που ενοχλούνται από την προσευχή του Πάτερ ημών. Δεν θέλουν να μαθαίνουν τα παιδιά να συγχωρούν;"

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αρρωστήσει κανείς. Ο πιο σίγουρος από όλους, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει στο βιβλίο του με τον τίτλο ΕΚΕΙΝΟ ο γιατρός και συγγραφέας Τζωρτζ Γκρόντεκ, είναι ο εξής: Αν θέλει κανείς να είναι απόλυτα σίγουρος ότι θα αρρωστήσει δεν έχει παρά να απωθεί και να κατακρίνει.

Η απώθηση και η κατάκριση μας αρρωσταίνει κι όμως κανείς δεν διδάσκει τα παιδιά να φυλάγονται απ΄ την απώθηση και την κατάκριση. Αυτό είναι ένα εύλογο ερώτημα. Αν η απώθηση κι η κατάκριση αρρωσταίνει όποιον απωθεί και κατακρίνει είναι κρίμα που στο σχολείο δεν διδάσκονται τα παιδιά να φυλάγουν την ψυχή τους από αυτά τα δυο θανατηφόρα δηλητήρια. Δείτε το μέγεθος της ημιμάθειας και της άγνοιας εκείνων που ενοχλούνται από την προσευχή του Πάτερ ημών. Δεν θέλουν να μαθαίνουν τα παιδιά να συγχωρούν;

Ίσως γιατί η παιδαγωγική δεν θέλει να θυμούνται τα παιδιά τις ασθένειες και το θάνατο. Είναι ζήτημα αν τα παιδιά άκουσαν ποτέ από το στόμα των εκπαιδευτικών τη λέξη θάνατος. Η παιδαγωγική επιστήμη έχει διαγράψει από το λεξιλόγιό της αυτή τη λέξη. Τα παιδιά για τους παιδαγωγούς είναι αθάνατα παιδιά!

Θα μου πείτε πως η παιδαγωγική ενδιαφέρεται για τη ζωή, όχι για το θάνατο. Ο θάνατος για την παιδαγωγική επιστήμη είναι ξένος προς τη ζωή. Είναι ο θάνατος ξένος προς τη ζωή ή είναι μέσα στη ζωή; Πώς εννοεί η παιδαγωγική επιστήμη μια ζωή στην οποία τίποτε δε φεύγει δίχως επιστροφή; Είναι η ζωή μια διαρκής επανάληψη των ίδιων πραγμάτων ή είναι ένας διαρκής αποχωρισμός από αυτά που φεύγουν οριστικά και δεν ξαναγυρνούν;

Δεν θα είμαστε πιο ουσιαστικοί, αν εμβαθύναμε στη ζωή μας, γνωρίζοντας ότι "δεν είναι η ζωή ένα φαινόμενο του θανάτου, αλλ΄ ο θάνατος δεν είναι παρά ένα επεισοδιακό και περαστικό φαινόμενο της ζωής. Μόνο μέσα σε μια τέτοια προοπτική, ο θάνατος δέχεται μια σημασία γεμάτη νόημα και ιδιαίτερα φωτεινή." (Π.Ευδοκίμωφ).

Γιατί η απώθηση και η κατάκριση μας αρρωσταίνουν; Το Ευαγγέλιο λέει, να προσεύχεσθε υπέρ των άλλων για να ιαθείτε. Θα γινόταν εύκολα αντιληπτό, αν μιλώντας σχηματικά για την απώθηση και την κατάκριση, θα τις περιγράφαμε ως άρνηση του άλλου. Ελέχθη πως η άρνηση είναι φόνος. Ο Κάϊν, ο πρώτος άνθρωπος που σκότωσε τον αδελφό του, σύμφωνα με το βιβλίο της Γενέσεως, είπε στο Θεό: "από τώρα και πέρα όποιος με συναντήσει θα με σκοτώσει". Συνέδεσε τον φόνο που διέπραξε κατά του αδελφού του με το δικό του θάνατο. Ο Θεός έβαλε ένα σημάδι στον Κάϊν, για να μην σκοτώσουν. Ο Κάϊν γνώριζε ότι δεν μπορεί κανείς να ζήσει, αν αρνείται τη ζωή του άλλου. "Πάνω στο φόντο του θανάτου ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει τον εαυτό του. Όποιος θέλει το μηδέν θα το έχει." "Αρνήθηκε την ευλογία του Θεού. Ιδού ο οίκος του αφίεται έρημος."

"Κάθε άρνηση του άλλου τείνει προς την αποπομπή και το φόνο. Το να μην αγαπά κανείς τον αδελφό του και το να τον φονεύει, δεν είναι παρά ένα και το αυτό." Εμείς ξέρομε ότι έχομεν μεταβή από τον θάνατο εις την ζωή, διότι αγαπάμε τους αδελφούς. εκείνος που δεν αγαπά τους αδελφούς, μένει μέσα εις τον θάνατο. Όποιος μισεί τον αδελφό του είναι φονιάς, και ξέρετε ότι κανείς φονιάς δεν έχει ζωήν αιώνιον μέσα του." ( Α΄Ιωάν. γ΄14'15).

moschoblog.blogspot.com