Δείτε όμως τι μπερδέματα μπορεί να προκύψουν από το όνομα “Ομπεϊντί” στην Ελλάδα των Παπανδρέου, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας υπήρξε η λατρεία προς κάθε είδους δικτατορίσκο της περιοχής, αρκεί να κότσαρε στον τίτλο του την λέξη “σοσιαλιστής”, ή “κομμουνιστής”.
Αντιγράφω από τα τεύχη 433 & 434 του “Αντί”, του Απριλίου 1990:
Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 80 ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της Βόρειας Αφρικής, αλλά δεν του έφταναν τα μεγαλεία του, ήθελε να προσαρτήσει και το Μαρόκο. Έτσι, ο βασιλιάς του Μαρόκου Χασάν φοβόταν ότι ο Μουαμάρ θα τον έστελνε να συναντήσει τον Αλλάχ και συνετός άνθρωπος όπως ήταν έστειλε διάφορους πράκτορες της μαροκινής ΚΥΠ ανά την Μεσόγειο , προκειμένου να περιηγηθούν τις πιάτσες των Λίβυων τρομοκρατών και να πληροφορηθούν τυχόν σχέδια δολοφονίας του.
Ένας από αυτούς , ονόματι Μπασίρ Μπαγί πήγε στην Αθήνα, η οποία σε ό,τι αφορά την αραβική τρομοκρατία ήταν εκείνη την εποχή μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνετε (βλ. μεταξύ άλλων τις υπόγειες συμφωνίες του ΠΑΣΟΚ με τον Αμπού Νιντάλ, τους εναγκαλισμούς Ανδρέα – Καντάφι κλπ). Ύστερα από επίμονες προσπάθειες ο Μπασίρ κατάφερε να διεισδύσει στους κύκλους του Λίβυων τρομοκρατών που δρούσαν στην Αθήνα. Όπου διαπίστωσε ότι αρχηγός τους ήταν ένας προσωπικός απεσταλμένος του Καντάφι στην Αθήνα που δρούσε με την κάλυψη του εκδότη, ο Αμπντουλχαμίντ Ομπεϊντί
Σε μια αναφορά του προς την ΚΥΠ του Μαρόκου με ημερομηνία 6/5/1987 την οποία δημοσίευσε τότε το “Αντί” διαβάζουμε τα εξής: «Τη Δευτέρα 4 Μαΐου ο Αμπντουλχαμίντ Ομπεϊντί επικοινώνησε μαζί μου τρεις φορές. Ήθελε να μου μιλήσει για μια πολύ επείγουσα υπόθεση, χωρίς όμως να μου πει ακριβώς ποια ήταν η φύση της. Ο τρόπος που επέμενε να με δει επειγόντως με έκανε να προβληματιστώ τοσο πολύ που δεν πήγα να τον συναντήσω εκείνη τη Δευτέρα.…”
Το έπαιξε δηλαδή “δύσκολος” προσποιούμενος τον διστακτικό και τον απασχολημένο και τελικά συνάντησε τον Ομπεϊντί την Τετάρτη 6 Μαΐου 1987 στις 11 το πρωί, στο γραφείο του τελευταίου.
Γράφει στη σχετική αναφορά ο Μπαγί: «Δεν ήταν κανένας άλλος στο γραφείο του, ούτε η γραμματέας του. Μιλήσαμε για το περιοδικό και μου εξήγησε ότι όλα αυτά δεν μου αποφέρουν τίποτα και μου πρότεινε μια πιο ενδιαφέρουσα δουλειά που θα μου έδινε 2.500 το μήνα συν τα πριμ για να δουλεύω για την Επανάσταση Φατάχ». Συν τα «πριμ» φυσικά. Ο μισθός του θα έφτανε στα 3.000 δολάρια το μήνα αν πήγαινε στην Τρίπολη της Λιβύης και υπέγραφε συμβόλαιο.
Ο Αμπντουλχαμίντ Ομπεϊντί παρίστανε στην Αθήνα τον εκδότη του ελληνοαραβικού περιοδικού «Πολιτισμός – Αλ Χαντάρα» που κυκλοφορούσε στα ελληνικά και τα αραβικά ταυτόχρονα, με δυο εξώφυλλα. Όπως μια φορά που στο ένα είχε τον Καντάφι και στο άλλο τον Ανδρέα Παπανδρέου, σε χρώμα καταπράσινο. Το όνομα του είχε ακουστεί σε τρεις περιπτώσεις εκτελέσεων στην Αθηνά και είχε κληθεί για ανάκριση τουλάχιστον δυο φορές στην ελληνική Ασφάλεια. Η πρώτη ήταν για την ανεξιχνίαστη, μέχρι σήμερα αν δεν κάνω λάθος, εκτέλεση δυο Λιβύων, των El Fartia και El Zawi στις 31/7/1984 στην οδό Φυλής. Η δεύτερη ήταν μετά τη δολοφονία του στενού φίλου του Γιάσερ Αραφάτ του Μισέλ Νουμάρι, έξω από τα γραφεία του περιοδικού Annashra , Μιχαλακοπούλου 38, στις 18/9/85.
Ο Νουμαρι πήγε να συναντήσει τον Δημιουργό του επειδή αρθογραφούσε εναντίον του Καντάφι, ο οποίος εκείνη την εποχή ήθελε άλλον στην ηγεσία των Παλαιστινίων – γι αυτό και ο Ομπεϊντι στρατολογούσε για λογαριασμό της «Φαταχ». Όλες οι περιγραφές των αυτόπτων μαρτύρων ταίριαζαν με εκείνη του Ομπεϊντί: άνδρας αναστήματος 1.70-1.75, μελαχροινός με κατσαρά μαλλιά, με κοιλίτσα, 30 περίπου χρονών και κίτρινα γυαλιά. «Φτυστός» ο Ομπεϊντι δηλαδή…
Αλλά προφανώς εκείνος ο Ομπεϊντί δεν έχει καμία σχέση με τον τωρινό. Άλλωστε το όνομα αυτό είναι πολύ κοινό στην Λιβύη. Τι θυμίζουν όμως ο συνωνυμίες.
 |
| τευχ 433 του 'Αντί", Μάρτιος 1990 |
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου