Όντως φοβερό μυστήριο ο θάνατος! Ποιος μπορεί να τον εξηγήσει, να τον αναλύσει και να τον γνωρίσει τέλεια; Ό,τι γνωρίζουμε προέρχεται από το τι ακούσαμε ή διαβάσαμε από άλλους. Λίγοι πήγαν και επέστρεψαν και διηγήθηκαν ό,τι έζησαν. Κι αυτά «εν αινίγματι». Πώς, άλλωστε, μπορεί ν΄ αποδοθεί το ουράνιο με λέξεις ενδοκοσμικές;
Όμως ο θάνατος είν’ εδώ! Ξέρουμε πως θα έλθει και για μας κάποια μέρα. Δεν ξέρουμε πώς και πότε θα έλθει. Φανταστήκατε να γνωρίζαμε! Τελικά το άγνωστο γίνεται ευλογία, αφού μας προφυλάσσει από την αγωνία, την απόγνωση, το άγχος. Ζούμε ως να αργεί πολύ... Άλλωστε, δεν θέλουμε να έλθει ο θάνατος! Δεν είναι στη φύση μας, δεν πλαστήκαμε για να πεθάνουμε.
Πώς τότε οι άγιοι τον περίμεναν, τον ποθούσαν; Υπήρχαν από αυτούς που ήξεραν την ημέρα και την ώρα. Όχι μόνο ασκητές και ερημίτες, αλλά και απλοί λαϊκοί στον κόσμο, άσημοι και άγνωστοι. Είναι «οι φίλοι του Νυμφίου...» που ζουν γι΄ Αυτόν. Γι’ αυτό κι ο θάνατος γίνεται μετάβαση στην αιώνια θέα του αγαπημένου τους. Γι’ αυτούς «ο θάνατος είναι κέρδος», αφού απρόσκοπτα ζουν την παρουσία Του.
Αυτά μπορούν να βιωθούν και από μας! Γιατί όχι; Γιατί τα ωραία και τα χαρούμενα να μην θέλουμε να τα ζούμε και ’μεις; Ο Χριστός δεν νίκησε το θάνατο και για μας; Δεν μας καλεί και ’μας να νικήσουμε τον εντός μας θάνατο και να αναστηθούμε σε νέα ζωή, εν Χριστώ Ιησού;
Δεν είναι δύσκολα! Δύσκολος είναι ο εαυτός μας που δεν θέλει και δεν αρχίζει ουσιαστική πνευματική ζωή. Αρέσκεται στα τυπικά, στα εξωτερικά και νωθρά. Κι ας μην ικανοποιείται στο βάθος...
Η μνήμη του θανάτου μπορεί να ενεργήσει ως δύναμη που θα νικήσει την πνευματική μας νωθρότητα και θα βοηθήσει να δούμε τη ζωή μας σοβαρά και ουσιαστικά. Μπορεί να μας κάνει να χαιρόμαστε την ανατολή της νέας μέρας και να ευχαριστούμε καρδιακά το Θεό που μας τη δίνει. Μπορεί να γίνεται το βράδυ υπόμνηση της τελευταίας μέρας της ζωής μας, ώστε να ετοιμαζόμαστε με προσευχή και μετάνοια. Μπορεί, ακόμα, η μνήμη του θανάτου να μας οδηγεί στη συμφιλίωση, στην ταπείνωση, στην εγρήγορση για να ζήσουμε τις εντολές του Χριστού «όσο είναι καιρός».
Ο Χριστός, ως η αλήθεια και η ζωή, δεν μας προσφέρει ωραίες θεωρίες, αλλά το Σώμα και το Αίμα Του, τον εαυτό Του. Όσοι ενώνονται μαζί Του – με τον τρόπο που η εκκλησία μας λέει, αιώνες τώρα – αποκτούν την αλήθεια και τη ζωή Του. Κι έτσι ενωμένοι πορεύονται «από τον νυν αιώνα στο μέλλοντα», καταργώντας το φόβο του θανάτου και με την εμπειρία της ανάστασης.
Αυτό είναι το «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών», που σε κάθε Λειτουργία και όχι μόνο, παρακαλούμε να μας δοθεί. Γιατί, έτσι, φεύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο χωρίς φόβο για το άγνωστο και με την πληροφορία μέσα μας ότι καταλήγουμε στην αγκαλιά του Ουράνιου Πατέρα, για να ζήσουμε την ατελεύτητη χαρά του Παραδείσου «συν πάσι τοις αγίοις».
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
isagiastriados.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου