Τσίπρα, απλώς επειδή είσαι για λύπηση, δεν θα σε λυπηθούμε κιόλας.

Κυβερνάς με επαγγελματίες σαλτιμπάγκους, ξεμωραμένους μαθουσάλες, εμπαθείς αναλφάβητους, συμπλεγματικούς μισέλληνες, άνανδρους γυμνοσάλιαγκες και καθ’ έξιν κηφήνες.

Εμείς χανόμαστε κι εσύ χτενίζεσαι.

Περιφέρεσαι σαν ξεπουπουλιασμένη κότα, χασκογελάς σαν Χαχανούλης και βγάζεις δεκάρικους ανά πεντάλεπτο. Τρως σφαλιάρες και κλωτσιές, ανέχεσαι προσβολές και χαριεντίζεσαι με τα κτήνη. Γλείφεις εκεί που έφτυνες, φτύνεις εκεί που έγλειφες, σε φτύνουνε οι πάντες.

Εμείς καταρρέουμε κι εσύ διασκεδάζεις.

Το μόνο που πάει καλά επί των ημερών σου είναι το ίδιο, το μοναδικό που πήγαινε καλά και επί Ραφηνάτου: η ακαδημαϊκή καριέρα της συμβίας σου.
Οι μόνοι που σε υποστηρίζουν είναι οι οικονομικοί φονιάδες, οι σφουγγοκωλάριοι δημοσιογράφοι, οι κακοήθεις μεταστάσεις του ΠΑΣΟΚ και κάτι πουρογκόμενες μεταξύ Μανχάταν και Παρισίων.
Το μόνο που μένει ν’ ακουστεί είναι ο πάταγος από την πτώση της χώρας.

Εμείς χανόμαστε κι εσύ χαζεύεις.

Τέτοιον κοσμοπολίτη επαίτη, τέτοιον ακαταλόγιστο εξυπνάκια, τέτοιον ευθυνόφοβο ανεύθυνο ούτε έχει δει, ούτε θα ματαδεί ο ντουνιάς.
Πουλάς ψέματα με το κιλό, υποσχέσεις με την οκά και αοριστίες με τη σέσουλα.
Μοιράζεις δημοσιοσχεσίτικα γελάκια πάνω από την καμένη γη, φεμινιστικά λουλουδάκια πάνω από τους τάφους, αμερικανιές και χαριτωμενιές πάνω από τη λάσπη.

Εμείς διαλυόμαστε κι εσύ λιάζεσαι.

Τους πρόσφυγες τους πήρες στο λαιμό σου. Τους προσκάλεσες και μετά τους άφησες να πνιγούν στο Αιγαίο. Τους έταξες Ευρώπες και μετά τους φυλάκισες εδώ. Τους απασφάλισες σαν χειροβομβίδα και σκάσανε στα χέρια σου.
Πολεμάς να μας αποτελειώσεις κι εμάς. Ήρθες ψεύτικος σωτήρας, τζάμπα μάγκας και κάλπικος παράς να ασελγήσεις στα πτώματα. Όποιος σε πίστεψε χάνει.

Εμείς ψυχορραγούμε κι εσύ κοροϊδεύεις.

Σταμάτα πια ρε!

Τόση έπαρση και επιπολαιότητα είναι αρρώστια. Τόσο θράσος και αμετροέπεια είναι πάθηση. Τόση ασχετοσύνη και γελοιότητα είναι για λύπηση.

Για λύπηση. Μετά τον θυμό, η λύπηση. Αφού καταλαγιάσει η οργή, ο επιτήδειος ζήτουλας κερδίζει τον οίκτο (Καρκαβίτσα, «ο Ζητιάνος»).

Εμείς όμως δεν είμαστε λεφτάδες. Είμαστε μελλοθάνατοι. Μη νομίζεις ότι θα σε λυπηθούμε κιόλας.

aristidisdikaios.blogspot.gr