Το δέντρο, το ξωτικό και ... η φάτνη

Στην αρχή ήταν μια μικρή φάτνη φτιαγμένη από παιδικά χέρια. Κάπου – κάπου και ένα μικρό καραβάκι, αφιέρωμα των θαλασσοδαρμένων ναυτικών («τί Σοί προσενέγκωμεν Χριστέ...») ... Στο εσωτερικό του σπηλαίου, όπου δεν υπήρχαν «σκῆπτρα καί θρόνοι ἀλλ’ ἐσχάτη πτωχεία», διέκρινες πρόσωπα σεμνά και απέριττα, την ταπεινή κόρη Μαριάμ, τον δίκαιο Ιωσήφ, τους απλούς ποιμένες και τους μάγους με τα δώρα. Και στη μέση ο Άπειρος Θεός, ως βρέφος σπαργανωμένο, κείμενον εν τη φάτνη ανάμεσα στα ζώα. Άγγελοι «παρέκυπταν» για να θαυμάσουν το γεγονός... Τι απίστευτη σύναξη! Τι ασύλληπτο μυστήριο! Πότε είδε ή πότε θα ξαναδεί κάτι παρόμοιο η πλάση («Τῶν γηγενῶν τίς ἤκουσε, ἤ τίς ἑώρακε ποτέ τοιοῦτον...»);

Και τα μικρά παιδιά, που είχαν νηστέψει με την προσδοκία της μεγάλης εορτής, κοιμόντουσαν νωρίς με το βλέμμα στη φάτνη, προσμένοντας την καμπάνα που θα τα καλούσε στην εκκλησία, για να πάρουν τα ακριβά δώρα που τους έφερνε ο μικρός Χριστός...

Μετά φύτρωσε έξω από τη φάτνη ένα δέντρο. Δεν συμβόλιζε την «ράβδο ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί», από την οποία «ἀνεβλάστησε» ως «ἂνθος» ο Χριστός, «τό φῶς τό ἀληθινόν», διότι ήταν δέντρο χωρίς ρίζες, χωρίς άνθη και χωρίς καρπούς. Ήταν οι άνθρωποι που το στόλισαν με καρπούς και του πρόσθεσαν και φώτα. Πολλά φώτα! ... Χρόνο με το χρόνο το δέντρο μεγάλωνε και γινόταν πιο φανταχτερό και τα φώτα πολλαπλασιάζονταν. Αλλά η φάτνη παρέμενε το ίδιο ταπεινή και διακριτική, διότι πως ήταν δυνατό η «ἐσχάτη πτωχεία» να γίνει πολυτελής; Και οι άνθρωποι άρχισαν να προσέχουν τώρα περισσότερο το δέντρο και λιγότερο την ταπεινή Φάτνη ...

Και μετά προστέθηκε και ένα παράξενο ον στη συνοδεία. Το ονόμασαν Santa Claus (Άγιο Νικόλαο) ή μερικοί και Άγιο Βασίλη. Αλλ’ αυτό δεν είχε καμία σχέση με τις σεπτές ασκητικές μορφές των Αγίων. Ήταν ένα ξωτικό, αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας, που ερχόταν κάπου από το Βορρά και είχε ξεπέσει στην Αμερική να διαφημίζει την Coca Cola! … Και οι μεγάλοι έκαναν εδώ ένα ασυγχώρητο έγκλημα! Εξαπάτησαν τα μικρά παιδιά, μιλώντας τους για έλκηθρα και τάρανδους και το χοντρό ταξιδιώτη, που κουβαλά στον ώμο του δώρα και δεν τους είπαν τίποτα για τον μικρό Χριστό και για το σταυρό που θα κουβαλούσε στον ώμο του ... Φοβήθηκαν μη χαλάσουν την όμορφη ατμόσφαιρα των ... Χριστουγέννων! Και τα μικρά παιδιά έπεφταν τώρα νωρίς για ύπνο με το βλέμμα στην καπνοδόχο, από όπου κατέβαινε το χοντρό ξωτικό να τους βάλει τα δώρα στις κάλτσες. Αυτά εδώ τα παιδιά το μόνο που είχαν να κάνουν για να πάρουν τα δώρα τους ήταν να ... κοιμηθούν χορτασμένα!

Με τα χρόνια το δέντρο γιγαντώθηκε και τα φώτα του απομάκρυναν το σκοτάδι της νύχτας και θάμπωσαν τους ανθρώπους. Και μετά φάνηκε και ο αστέρας... Όχι ένας, αλλά... πολλοί αστέρες... Και οι άνθρωποι διασκέδασαν μαζί με τους αστέρες όλη τη νύχτα... Και ήρθε «ἡ ἀνατολή τῶν ἀνατολῶν» και πρόβαλε «ὁ ἀστήρ ὁ λαμπρός ὁ πρωϊνός» ο «ἥλιος τῆς δικαιοσύνης», αλλά λίγοι τον πρόσεξαν, διότι οι πολλοί είχαν στραμμένα τα μάτια στη Δύση!

................................................................................................................................................

Χ ρ ι σ τ ο ύ γ ε ν ν α !

... Φτωχοί και ανυπόληπτοι φέτος ... Η Δύση, στην οποία καυχηθήκαμε ότι ανήκουμε, μας πρόδωσε, ... για άλλη μια φορά! Οι καρποί του δέντρου ήταν ... κούφιοι, ... τα «χίλια φῶτα» δεν ήτανε το ... «Φ ῶ ς» και τα ... δώρα του Santa Claus μας έδεσαν με δυσβάστακτους τόκους! ... Και τώρα; ...Τώρα είναι επιτακτική ανάγκη να επιστρέψουμε στην πτωχή και απέριττη φάτνη. Στο σπήλαιο, όπου «ἐν κρυφῇ» υπάρχει η πραγματική «τρυφή»... Εκεί όπου «ἐν ἐσχάτη πτωχείᾳ» «διαλάμπει» ανεξάντλητος πλούτος ... «ὁ τῆς Θεότητος ... πλοῦτος».

Ο πλούτος που θα μας βγάλει από την κρίση!

« ... διά τοῦτο πρός τοῦτο ἐπειχθῶμεν, οὗ ἐτέχθη, Παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός». Αμήν.

Πηγή: περιοδικό «Η Δράσις μας»