Η σύνθεση των συνόδων

Τού σεβ. μητρ. Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα

Το ουσιώδες συμπέρασμα της μελέτης αυτής είναι ότι η επισκοπική σύνθεση των συνόδων είναι ιστορικά και εκκλησιολογικά η μόνη ορθή. Στις προηγούμενες παραγράφους, οι σχετικές πηγές αναλύθηκαν διεξοδικά. Χωρίς να αποκλείεται η συμμετοχή στις συνόδους και μη Επισκόπων, κληρικών ή και λαϊκών, ως συμβούλων, η αποφασιστική ψήφος ανήκει μόνο στους Επισκόπους.

Ο βαθύτερος εκκλησιολογικός λόγος αυτής της σύνθεσης πρέπει να αναζητηθεί στην έννοια της τοπικής Εκκλησίας, επειδή αυτή αποτελεί ένα σώμα. Στην Ορθόδοξη εκκλησιολογία, η οποία παραμένει απολύτως πιστή στην αρχαία Εκκλησία, οι πιστοί, λαϊκοί ή κληρικοί, μόνο ως μέλη μιας τοπικής Εκκλησίας μπορούν να έχουν άμεση σχέση με την ενότητα της Εκκλησίας, ποτέ ως άτομα. Κατά συνέπεια, οι σύνοδοι από εκκλησιολογική άποψη είναι συνελεύσεις Εκκλησιών, δηλαδή ενότητες κατηρτισμένες ήδη και όχι «διυλισμένες» -κατά μία έκφραση του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας- και διαιρεμένες. Οι τοπικές Εκκλησίες, συνεπώς, μετέχουν στις συνόδους ως ενιαίο όλο «εν ενί στόματι και μία καρδία», όπως η ευχαριστιακή ενότητα απαιτεί. Ο Επίσκοπος είναι το ένα στόμα της Εκκλησίας του, όχι όπως αυτό γίνεται αντιληπτό στην περίπτωση της δημοκρατικής εκπροσώπησης. Ο Επίσκοπος είναι το ένα στόμα της Εκκλησίας του επειδή αυτός, ως εικόνα τού Χριστού, μεταφέρει την ευλογία και την εξουσία του Κυρίου στον λαό, τον οποίο, ως προεστώς της Ευχαριστίας, συνάπτει σε ένα σώμα. Εάν, συνεπώς, δεν δεχθούμε την επισκοπική σύνθεση των συνόδων, θα καταλήξουμε στον «αποδιϋλισμόν» της τοπικής Εκκλησίας, που σημαίνει ότι δεν τής αναγνωρίζουμε τη δυνατότητα να κοινωνεί με τις λοιπές Εκκλησίες ως ενιαία και αδιάσπαστη ενότητα, όπως δηλαδή τη θέλει ο Θεός και την προϋποθέτει η ορθή έννοια της Εκκλησίας.

Όταν τα πράγματα δεν έχουν την έννοιά τους

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η αλλοτρίωση δεν άφησε απείραχτο τίποτα, ούτε τον ίδιο το Θεό. Όπου η Γραφή μιλάει για το φόβο του Θεού, η αλλοτρίωση υποκαθιστά το φόβο με το σεβασμό και την εξοικείωση. Βέβαια ο λαός μας έχει την πείρα και γνωρίζει τί σημαίνει «αθεoφοβία». Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που δεν φοβούνται το Θεό και δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Δεν φοβούνται γιατί δεν βλέπουν το Θεό ούτε την αμαρτία τους, ιδίως αυτήν.

Ο φόβος εισήλθε στην ψυχή του ανθρώπου μετά την αμαρτία, που έκανε τον άνθρωπο να κρυφτεί. Πριν την αμαρτία δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο στην επικοινωνία του ανθρώπου με τον Δημιουργό του. Ο Θεός δεν έκτισε το φόβο. Φόβο προκαλεί η αμαρτία και η επίγνωση ότι είμαστε αμαρτωλοί είναι η μεγαλύτερη σοφία. Η επιστήμη της ψυχολογίας διακρίνει το φόβο, ως συνέπεια της ασυνείδητης, σκιώδους προσωπικότητας και του Θεού. Μόνο αν υπάρχει κανείς που να μας αγαπάει όπως είμαστε, ίσως τολμήσουμε και εμείς να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι και το χάσμα που μας χωρίζει από τον τέλειο Θεό. Και Αυτός για μας τους ορθοδόξους χριστιανούς είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Τσίπρας: Με την πλάτη στο καναβάτσο

Όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές τα νταηλίκια του Τσίπρα είναι προμηνύματα νέων συμφορών…

Πριν από λίγες ημέρες (διαβάστε το προηγούμενο κείμενό μας), αυτός ο τιτάνας της πολιτικής απατεωνιάς είχε εξαπολύσει επίθεση εναντίον του ΔΝΤ: Ένα κακόγουστο σκηνοθετημένο νταηλίκι «κρότου και λάμψης»…

Η ψευτομαγκιά δεν κράτησε πολύ. Πετάχτηκε και αυτή στον κάλαθο των αχρήστων, όπως ΟΛΟΙ οι προηγούμενοι λεονταρισμοί…

«Βασιλιάς» τα μετρητά στην Ελβετία

Σε μια χώρα, όπως η Ελβετία, που επιτρέπει ανώνυμες συναλλαγές με μετρητά έως και 100.000 ελβετικών φράγκων, δηλαδή σχεδόν 92.000 ευρώ και μερικά καταστήματα διαλαλούν ότι δεν δέχονται κάρτες, εντύπωση προκαλεί το ότι η χρήση πλαστικού χρήματος στη χώρα των τραπεζών είναι μεν χαμηλή, αλλά υπερβαίνει εκείνη της Γερμανίας.

Κι αυτό γιατί σε όλες τις ανεπτυγμένες οικονομίες έχουν τεθεί όρια στις συναλλαγές με μετρητά, προκειμένου να αποφευχθεί το «ξέπλυμα» χρήματος, με την ΕΚΤ να σχεδιάζει να αποσύρει το χαρτονόμισμα των 500 ευρώ για τον ίδιο λόγο. Στην Ελβετία πραγματοποιείται ακόμη με μετρητά συνολικά το 20% των αγορών, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων ποσών όπως οι πληρωμές για την αγορά ακριβών κοσμημάτων. Η αξία των συναλλαγών που γίνονται στην Ελβετία με το λεγόμενο πλαστικό χρήμα ανέρχεται ως ποσοστό του ελβετικού ΑΕΠ μόλις και μετά βίας στο 1/3 του αντίστοιχου στη Βρετανία ή τον Καναδά βάσει στοιχείων του 2014.