Όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει

Γέροντα, πού οφείλεται η γκρίνια και πώς μπορείς να την αποφύγης;

- Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα.

Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζη κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει, αλλά δοξάζη τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει, για να του τα φέρη όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.

Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι και μας κάνει να μη μας ευχαριστή τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάη πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού. Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξη και του πης «πάλι βρέχει», αρχίζει: «Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία». Αν μετά από λίγο σταματήση η βροχή και του πης «ε, δεν έβρεξε και πολύ», λέει: «Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθή ο τόπος…;». Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζη. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!

Χριστούγεννα: ας κεραστούμε με οίνο ρωμαίικο

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

«Την 20ην Ιουλίου 1821 συνέτρωγαν ο Δημήτριος Υψηλάντης και ο Κολοκοτρώνης στους ίσκιους των δέντρων του Άστρους. Γίδα ψητή στρωμένη σε φύλλα, ασκί με ρετσινόκρασο, μισό φλασκί για ποτήρι και μαύρο ψωμί ήταν η ετοιμασία του γεύματος. Όταν εκάθησαν, κόβοντας ο Κολοκοτρώνης το ψητό με τα χέρια του, είπε στον Υψηλάντη: “Αυτά είναι τα χρυσά πιρούνια και τα χρυσά μαχαίρια της Ελλάδας, και αυτό το ρετσινάτο είναι τα πολύτιμα κρασιά της”. Άρεσε στον φιλόπατριν Υψηλάντην το γεύμα του Κολοκοτρώνη, επειδή εννόησε το πνεύμα του. Ήθελε να τον προλάβει ο Κολοκοτρώνης με μάθημα, αυτόν αναθρεμμένον με όλην την πολυτέλειαν της ευζωΐας, και να του εικονίσει τας δεινοπαθείας του ελληνικού αγώνος».

Ο πόλεμος των 50* άστρων

Οι αμερικανιές είναι σαν το κάπνισμα.
Δύσκολα κόβονται αλλά αξίζει
τον κόπο η προσπάθεια.

Αρκετά δευτεράτζα για να είναι διαδεδομένο και συνάμα αξιοθρήνητο: Πλανητικός και δανεικός ενθουσιασμός από τα υπολείμματα ενός πλαστικού πολιτισμού.

Όποιος τσαλαβουτάει στ' απόνερα του δυαδικού κώδικα του διαδικτύου θα αιφνιδιαστεί. Αν και στον δυαδικό κώδικα δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μηδενικά και άσσοι, φαίνεται ότι ξεμείναμε από άσσους. Τα ζερό, οι κουλούρες, τα ξεφούσκωτα τίποτα αλωνίζουν. Οι μονάδες αποδήμησαν στον αναλογικό κόσμο όπου ο διάλογος, η ζωή δεν γίνεται μέσω πληκτρολογίου αλλά... κανονικά.

Τα Χριστούγεννα καταργήθηκαν...

Όχι, δεν αναβλήθηκαν.
Καταργήθηκαν.

Εκτός απ' τα μικρά παιδιά που έχουν άγνοια κινδύνου, και άγνοια μέλλοντος,
..κανείς άλλος δεν αισθάνεται την παραμικρή χαρά για τούτες τις γιορτές του τέλους του έτους.
Τα πικρά χαμόγελα έχουν αντικαταστήσει το γέλιο των εορτών, και το κούνημα του κεφαλιού τις εορταστικές ευχές.

Τί ακριβώς να χαρείς και τί να ευχηθείς σε μία κατεστραμμένη χώρα, σε έναν λαό τελειωμένο και υπόδουλο.
Οποιαδήποτε εκφορά ευχής, ακόμη και "για το καλό", ή "για να μας πάει καλά", αποτελεί μέγιστη υποκρισία, και ενσυνείδητη εγκληματική προς τον εαυτό μας αποφυγή της πραγματικότητας.