Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη...

...Χρυσά χέρια και πολλά χαρίσματα μου έδωσε ο Κύριος. Δεν τα μεταχειρίσθηκα για να αποχτήσω υλικά αγαθά, μήτε χρήματα, μήτε δόξα, μήτε κανενός είδους καλοπέραση. Τα μεταχειρίσθηκα προς δόξαν του Κυρίου και της Ορθοδοξίας του.

Όχι μόνο τον εαυτό μου παράβλεψα, μα και τους δικούς μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου τα αδίκησα, κατά το πνεύμα του κόσμου. Κανένας άνθρωπος δεν στάθηκε τόσο ανίκανος να βοηθήσει τους συγγενείς του, όσο εγώ. Μ' όλο που είχα ένα όνομα και πολλούς θαυμαστές, ποτέ δεν τα μεταχειρίσθηκα για ωφέλειά μου, τόσο, ώστε ν' απορούν οι γνωστοί μου κι οι ξένοι. Ήμουνα προσηλωμένος στο έργο που έβαλα για σκοπό μου, και στον σκληρόν αγώνα για την Ορθόδοξη πίστη μας. Για τούτο τυραννιστήκαμε και τυραννιόμαστε στη ζωή μας. Φτωχός εγώ, φτωχά και τα παιδιά μας. Βιοπάλη σκληρή.

Πάει ο παλιός ο Γιώργος

Τώρα θα τα δώσει όλα. Τα «καντήλια» που έχει φάει λόγω Μνημονίου τον πείσμωσαν και θέλει να αποδείξει ότι υπάρχουν και χειρότερα!

Η αδιαμφισβήτητη εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού στις καταστρεπτικές δυνάμεις του ΓΑΠ μπορεί να κλονιστεί μόνο αν σημειωθεί ότι ο δυσπερίγραπτος γιος του Ανδρέα διατελεί μεν επί σειρά ετών πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά κάτι έχει απομείνει από σοσιαλφανή κόμματα στην υφήλιο. Επίσης, παρόλο που γεννήθηκε στις ΗΠΑ και το αμερικάνικο το αισθάνεται, το πιστεύει και το μιλά καλύτερα από τον Γκιωνάκη στις ελληνικές ταινίες, τούτη η χώρα δεν έχει καταντήσει ρετάλι - αν και θα ήταν αναπόφευκτο κάτι τέτοιο, σε περίπτωση που ο Τζέφρι αποκτούσε αξίωμα στην υπερδύναμη.

Η μοναξιά της πολυκοσμίας.

Ο Χριστός δεν Σταυρώθηκε για να έχουμε παρέα και ζεστασιά. Οχι πως υπαρχει κάτι κακό στο να τα έχουμε αυτά. Και ανθρώπινο είναι και ευκτέο. Αλλά δεν είναι ο στόχος μας. Δεν είναι ο σκοπός μας. Είναι ανθρώπινες παρηγοριές.

Τι σημαίνει ομως παρέα ζεστασιά και αποδοχή για έναν Χριστιανό;

Παρά το ότι είναι ευλογημένα και καλά, αν πρέπει για να τα αποκτήσεις αυτά πρέπει να εξευτελιστείς ως προσωπικότητα (και δεν εννοώ την ταπείνωση, αλλά το να κάνεις παραχωρήσεις στις αρχές σου ως Χριστιανός και να γίνουν κλωτσοσκούφι) και να λες πράγματα που μπορεί να χαροποιούν τον κόσμο, απλά για να είσαι ο γελωτοποιός τους, για να νοιώθουν όμορφα, ευχάριστα, χαρούμενα, δότε δεν κάνεις τίποτα. Δεν είναι show business η πνευματική ζωή. Μπορεί να είσαι ανάποδος, γκρινιάρης και απαιχθής τύπος και να έχεις δίκιο και μπορεί να είσαι αγαπητός, δημοφιλής και πράος και να βρεθείς στα σκουπίδια της ιστορίας. Ο Χριστιανισμός δεν είναι ηθική. Δεν είναι αυτοδικαίωση. Δεν είναι η γνώμη των άλλων. Ο Ντοστογιέφσκι δεν ήταν «καλός άνθρωπος». Καθαρματάκι ήταν. Αλλά υπηρέτησε τον Χριστό. Ηξερε να ψυχογραφεί τόσο καλά τον άνθρωπο, την ψυχή, γιατί γνώριζε απο πρώτο χέρι την ΔΙΚΗ ΤΟΥ διαφθορά. Τα δικά του καλά – κακά που συνυπάρχουν μέσα σε όλους. Το ίδιο άλλοι πολλοί στην ιστορία. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για τα «καλά παιδιά» αλλά κυρίως για τα κακά.