Το Σχέδιο Β του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Αλέξης και η παρέα του είναι ξεχασιάρηδες ή κάπως αγνώμονες. Περιμένουμε εις μάτην, εδώ και σχεδόν έναν μήνα, να δούμε κάνα πολιτικό μνημόσυνο του αλησμόνητου Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι (καλλιτεχνικό Στάλιν). Από τις 5 Μαρτίου του '53 τον έκλαιγε ο Μπέρια και η εφημερίδα «Αυγή» (τότε) πλάνταξε απαρηγόρητη επί βδομάδες. Τώρα έχουμε 2013 χωρίς να διαβάσουμε ούτε μια πονεμένη λέξη από το κόμμα που αναμένεται να συντρίψει τον παγγερμανισμό με μπροστάρη τον Στρατούλη και συνοδοιπόρο τον Γιώργο Πάντζα. Βρε, σεις!

Τράγκας, ο ντελάλης της σκλαβιάς μας

Ο άνθρωπος που ξυπνάει από τα μαύρα χαράματα για να μας προλάβει νυσταγμένους στο αυτοκίνητο, για να μας αποκαλέσει "υπήκοους του Ράϊχενμπαρχ", "κατοίκους της πρωτόγνωρης μπανανίας" και να μας πληροφορήσει ότι οι κακοί Γερμανοί είναι οι εχθροί μας και ότι η Ελληνική κυβέρνηση "τελεί υπό ένοχη σιωπή".

Ωραίος ο Τράγκας. Ωραίος, και επαναστατικός. Ευτυχώς που έχουμε και τον Τράγκα και μας λέει ότι μας λέει, γιατί αλλιώς θα είχαμε μαύρα μεσάνυχτα. Και επαναστατικός. Δε σταματάει στις απλές διαπιστώσεις. Προτείνει. Προτείνει τρόπους για να αντισταθούμε στην κατοχή, στέλνοντας sms στους φίλους μας, στέλνοντας email στους διεθνείς ηγέτες, στον ΟΗΕ, στο δικαστήριο της Χάγης και όπου αλλού μπορούμε.

Η αναποδογυρισμένη εικόνα του Αγίου Πνεύματος

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Blow in the wind. Να αφεθείς φτερό στον άνεμο. Ακούγεται ωραία και δίχως να το αντιληφθείς σε πάει με ευχάριστο τρόπο στις ψεύτικες διδασκαλίες που τάζουν φιλία με το Θεό χωρίς τη δική σου συνέργεια.

Αν εμβαθύνεις στη συμπάθεια και στην ενσυναίσθηση θα δεις ότι δεν μπορείς να έχεις φιλία με το Θεό χωρίς ήθος και αγάπη για τους άλλους. Δίχως ήθος και αγάπη δε γίνεται.

Η εικόνα του τραγουδιού του Μπομπ Ντύλαν blow in the wind είναι η εικόνα του Αγίου Πνεύματος αναποδογυρισμένη. Το Ευαγγέλιο λέει πως το Άγιο Πνεύμα όπου θέλει πνέει, με την έννοια ότι μοιράζει τα χαρίσματα όπως θέλει στους ανθρώπους, ενώ η εικόνα των στίχων του τραγουδιού του Μπομπ Ντύλαν παροτρύνει την παράδοση στη μοίρα.

Δάσκαλος και μαθητής: η ιερότητα μιας σχέσης

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς

«Το να είσαι Έλληνας δεν είναι θέμα καταγωγής, αλλά αγωγής»
Νικ. Εγγονόπουλος

Από τους τελευταίους Δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ’ ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού. Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακώνουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: «Με πιάσανε μάνα». Η μάνα τού λέγει: «Μη φοβάσαι παιδί μου». Ξαναφωνάζει το μικρό: «Με βγάζουν από τη θάλασσα». Πάλι λέγει η μάνα: «Μην φοβάσαι παιδί μου. Και πάλι: «Με σγουρίζουνε (με τρίβουνε στα βράχια): Μη φοβάσαι παιδί μου». «Με μασάνε». «Μην φοβάσαι παιδί μου». «Πίνουνε κρασί, μάνα». «Άχ! σ ‘έχασα παιδί μου». Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να την φάνε» τρώνε, αλλά μένει και μαγιά. Χταποδομάνα είναι η μοίρα της Ελλάδα. Το κρασί συμβολίζει τα φώτα του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης. Με το κρασί ξεχνάς ποιος είσαι…