Παιδεία: όχι γράμματα, αλλά «δράσεις»

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Μα θα ‘ρθούνε άλλα χρόνια
μ’ όνειρα κι οράματα
δίχως λόγους στα μπαλκόνια
κι άχρηστα προγράμματα»
Ν. Γκάτσος

Οι λόγοι, ή καλύτερα, «οι τροπαιούχοι του άδειου λόγου», για να μνημονεύσουμε και τον Παλαμά, σταμάτησαν ευτυχώς να εκτοξεύουν από τα μπαλκόνια τις ουρανομήκεις ανοησίες τους. Το «μέγα πλήθος» και το «μέγα πάθος» των αρχικομματαρχών μπήκε, ανεπιστρεπτί, στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». (Τι φράση κι αυτή!!!).

Περί αγάπης

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ώσπου να ωριμάσουμε πνευματικά, νομίζουμε ότι κόλαση είναι να μην μας αγαπούν. Όσο βρισκόμαστε σ΄ αυτό το στάδιο της ανωριμότητας, δεν γνωρίζουμε ποιά είναι η ανιδιοτελής αγάπη. Αργότερα, με την πνευματική ωρίμανση, έρχεται κι η πληροφορία της ανιδιοτελούς αγάπης.

Στην κινηματογραφική ταινία του Ακίρα Κουροσάβα, "Ο Καταδικασμένος", ο σπουδαίος αυτός σκηνοθέτης είτε με επίγνωση είτε χωρίς επίγνωση, δίνει ένα ζωντανό παράδειγμα της ανιδιοτελούς αγάπης.

Ήξερα ότι κόλαση είναι να μην αγαπάς. Το έγραψε κάπου ο Ντοστογιέφσκι. Νομίζω το διάβασα στο βιβλίο Αντι-χριστιανισμός. Αλλά ήταν γνώση της διάνοιας. Όταν ξέρουμε τί είναι η αγάπη, δεν σημαίνει ότι αγαπάμε,όπως κι όταν ξέρουμε τί είναι η πίστη, δεν σημαίνει ότι πιστεύουμε. Πολλοί συγχέουν τις γνώσεις του για το Θεό με την πίστη στο Θεό.