ὉΤσίπρας στήν Ἁγία Σοφία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Δέν εἶναι ὁ πρῶτος καί δέν εἶναι καί ὁ τελευταῖος πού πηγαίνει ἐκεῖ ὅπου χτυπάει (συνειδητά καί ἀσυνείδἡτα) ἡ καρδιά τῶν Ἑλλήνων ἐδῶ καί αἰῶνες πολλούς. Ὁ Τσίπρας ἦταν συνειδητός μαρξιστής. Μπορεῖ νά ἔπαψε νά εἶναι, μπορεῖ καί ὄχι. Ὅμως, ὡς συνεπής ἀριστερός (ἦταν καί εἶναι), στή διάρκεια τηλεοπτικῆς συνέντευξής του εἶχε ἀρνηθεῖ νά μπει σέ ἐκκλησία διότι δέν ἤθελε νά κάνει κάτι τό ὁποῖο δέν πίστευε. Δικαίωμά του τότε νά μήν μπεῖ καί δικαίωμά του τώρα νά μπεῖ, θέλοντας καί μή, ἀφοῦ ἔπρεπε νά καλλιεργήσει σέ χρόνο μηδέν ἐντυπώσεις πού οὐδέποτε «ἔσπειρε»· ἐκεῖνες τῆς ἐθνοπρέπειας καί τῆς εὐλάβειας. Πλησιάζουν ἐκλογές καί οἱ ψῆφοι, πού δέν... μυρίζουν, δέν «ἁλιεύονται» χωρίς ἅπλωμα τῶν διχτυῶν στούς ιδεοτόπους τῆς πλειονότητας. Ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἑλληνισμός ἐκπροσωποῦν ὅλους τούς Ἕλληνες - ἐκτός ἀπό ἐκείνους πού βρίσκονται στήν κορυφή τῆς οἰκονομικῆς, πολιτικῆς καί «πνευματικῆς» ἐλίτ.
