Αναμνήσεις από τα αμπέλια των παιδικών μου χρόνων
Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Θυμάμαι τα αμπέλια στο χωριό μου, όταν ήμουν παιδί, και τις δραγατσιές, τις καλύβες των αμπελοφυλάκων, των δραγατών, όπως τους λέγαμε τότε. Δραγάτης, Δραγουμάνος, στα μοναστήρια, το όνομα πρέπει να βγαίνει από το ρήμα "αδράχνω" στα λατινικά "μαντσιπάτσιο" (που σημαίνει ότι τα πρόσωπα αυτά έχουν διοικητική, προανακριτική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία, με άδεια να οπλοφορούν και να χρησιμοποιούν όπλα. Ο δραγάτης ενέπνεε τόσο σεβασμό (και φόβο), όσο δεν ενέπνεε όλη η αστυνομική κι η αγρονομική δύναμη της περιοχής.
Ο δραγάτης μπορούσε να σε "αδράξει" δηλαδή να σε βάλει στο χέρι και όχι απλώς να σε κατηγορήσει στην αστυνομική ή εισαγγελική αρχή, αλλά να τσακώσει. Απ το αδράχνω βγαίνει και η ¨δραχμή", που δεν είναι απλώς νόμισμα, όπως είναι τα χαρτιά, αλλά είναι "δράγμα", δηλαδή αντικείμενο υλικό, ίσης με την αναγραφόμενη επάνω του αξία.
