Ανάπαυση στον υλικό κόσμο

Όσοι αναπαύονται μέσα στον υλικό κόσμο και δεν ανησυχούν για τη σωτηρία της ψυχής τους, μοιάζουν με τα ανόητα πουλάκια, που δεν θορυβούν μέσα στο αυγό, για να σπάσουν το τσόφλι, να βγουν έξω να χαρούν τον ήλιο - το ουράνιο πέταγμα στην παραδεισένια ζωή, αλλά παραμένουν ακίνητα και πεθαίνουν μέσα στο τσόφλι του αυγού.

Γέρων Παΐσιος

Στηλίτες και άτιμοι

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«...δήμος μεν εστίν όταν οι ελεύθεροι κύριοι ώσιν, ολιγαρχία δ’ όταν οι πλούσιοι» (Αριστοτέλης, Πολιτικά, 1290b)

«Εσβέσθη ό,τι άγιον, δεσπόζει το χυδαίον
οσμή πτωμάτων έλαβε την θέση των ανθέων.
Αντί θρησκείας ο χρυσός, αντί οικογενείας
της Αφροδίτης ο ναός το αίσχος της νοθείας.
Κι έπεσαν, όλα έπεσαν. Το παν εις τέφραν κείται.
Υψούται μόνον τράπεζαι και μόνον τραπεζίται».
(Το βρήκα στο βιβλίο του Βασιλείου Νικόπουλου, «αγαπημένο μου Σύνταγμα», στην θαυμάσια εισαγωγή που έγραψε ο ομότιμος καθηγητής Μαριανός Καράσης)

Ο Φλιπεράνθρωπος του Σνίτσελ

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν είναι ούτε
γιαρμάς ούτε ένας από μας.
Αποτελεί μια τρανή, διπλόφαρδη
ενσάρκωση φιλοσοφικού λόγου.

Μόνος ένας Φρειδερίκος Σνίτσελ (όπως τον έχουν αποκαλέσει τον αείμνηστο Γερμανό στοχαστή σε πρωινάδικο της δεκαετία του '90) θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο μέγα στοίχημα της παρουσίασης τούτης της προσωπικότητας σε κείμενο. Με ένταση, πάθος και αίμα. Πολύ αίμα. Καυτό. Σαν αυτό που τρέχει άφθονο από τους φορολογούμενους. «Από όλα όσα έχουν γραφτεί, αγαπώ μόνο αυτό που γράφει κανείς με το αίμα του», απεφάνθη ο Νίτσε. Μπορεί αυτό να γραφόταν κι από ένα σνίτσελ αλλά αυτό θα αναλυθεί σε άλλη καταχώρηση. Ο Βαγγέλης ματώνει (ψυχολογικά) για κάτι που ο δημιουργός του «Ζαρατούστρα» έβαλε τα δυνατά του να μας πείσει ότι αξίζει: Για τη βούληση της δυνάμεως. Ο Βαγγέλης απέκτησε και δύναμη (δανεική, αλλά δεν μας απασχολεί ούτε αυτό τώρα) και βούληση. Την βούληση, ως όρο, την παρεξήγησε λιγουλάκι και την μεταβόλισε σε βουλιμία αλλά τουλάχιστον του έμεινε κι αυτή – χωρίς να πρέπει να τη δηλώσει σε Ε2 ή Ε9. Ούτε φορολογείται η βουλιμία, παρόλο που σε βοηθάει πολύ να γεμίσεις το στομάχι σου με ύλη και το πουγκί σου με λίρες και ριάλια.

Ανάπτυξη α λα Σαμαρά

Στο Καστελόριζο βρέθηκε ο Σαμαράς καλεσμένος στα γενέθλια του ομογενή Άντριου Λιβέρη.
Στο νησί επίσης καλεσμένοι ήταν, ο γενικός διευθυντής της Coca Cola, ο διευθύνων σύμβουλος της IMB πολλοί Αργεντίνοι, Μεξικανοί, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί επιχειρηματίες.
Ο Σαμαράς τους περιέγραψε τις βασικές αρχές του προγράμματος «fast track», ξεπούλημα στα ελληνικά, και πολλοί επιχειρηματίες εκδήλωσαν ενδιαφέρον να «επενδύσουν» όπως γράφουν οι καθεστωτικές εφημερίδες.

Ο πρωθυπουργός όμως θύμωσε, άστραψε και βρόντηξε, ποιος είδε τον Σαμαρά και δεν τον φοβήθηκε λενε οι φυλλάδες και τα κανάλια της διαπλοκής.
Οχι δεν θύμωσε με τους καλούς επιχειρηματίες, θύμωσε με τον υπουργό του, τον Μάκη Βορίδη, γιατί δεν έχει φροντίσει να έχει το νησί μόνιμο γιατρό και αναγκάζονται οι κάτοικοι να πηγαίνουν στην Ρόδο για μια απλή εξέταση ή να τους γράψει τα φάρμακα.

Τα θεμέλιά μου στα βουνά

Λαρισινά δοκίμια, Μ.Ε. Λαγκουβάρδου

«Τα θεμέλιά μου στα βουνά», γράφει ο Ελύτης, παραφράζοντας το στίχο της Αγίας Γραφής. «Σήκωσα τους οφθαλμούς εις τα όρη, από όπου θάρθει η βοήθειά μου, η βοήθεια του Θεού, που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη». Τα θεμέλιά μου στα βουνά, στις θεμελιακές, στις απαρασάλευτες αξίες του ανθρώπου, από όπου θαρθεί η βοήθειά του. Κανένας δεν μπορεί να βάλει θεμέλιο άλλο από αυτό που υπάρχει, ο Ιησούς Χριστός.

H κακοδαιμονία μας είναι έλλειψη Παιδείας. Όταν η Παιδεία, όπως σήμερα, απομακρύνεται απ΄ το στόχο της, ο λαός μας δυστυχεί. Η Παιδεία (και η Οικονομία) βασίζεται στη μόρφωση και στη δικαιοσύνη. Η Παιδεία δε βασίζεται στις γνώσεις χωρίς αρετή. Γνώσεις χωρίς αρετή είναι πανουργία. Τώρα με την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στην Οικονομία (ουσιαστικά και στην Παιδεία) η Παιδεία δεν είναι εθνική κι ο λαός μας δεν έχει πρότυπα.

Οι τελευταίοι

Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε. Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου.

Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν όπως τα δέντρα στην Ιερισσό, όπως οι φωλιές των αγριογούρουνων και τα μονοπάτια των ζαρκαδιών για το χρυσάφι που οι Δυτικοί στιβάζουν στα αμπάρια των πλοίων τους σαν νέοι Φρανθίσκο Πιθάρρο. Αυτοβαφτιστήκαμε εμείς Δυτικοί δίνοντας το λαιμό ανυπεράσπιστων θαυμάτων της ελληνικής φύσης ως λάφυρο.