Η επιτυχία ως ποντικοφάρμακο

1 Ιουλίου 1966 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το πρώτο τεύχος του περιοδικού που δεν χρειάζεται συστάσεις. Από τότε έως σήμερα βγήκαν περισσότερα από 2.400 τεύχη. Η εταιρία και οι πνευματικές δημιουργίες που εκπροσωπούσε αυτό το περιοδικό είναι τόσο ισχυρά, που ουδείς θα φανταζόταν ότι θα ξεμέναμε ποτέ από Μίκυ Μάους, Σκρουτζ, Ντόναλντ, ανιψάκια, Γκαστόνε, Ρόμπαξ, Γκούφι και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές των παιδικών ονείρων. Κι όμως, προέκυψε στην ελληνική Ιστορία ένα άλλο καρτούν (ο ΓΑΠ), ο οποίος ανήκε σε συνδικάτο χειρότερο από τη Συμμορία Λύκων που μάστιζε τις σελίδες του αγαπημένου κόμικς. Ο Γιωργάκης ήταν νόμιμος κληρονόμος της Πασοκάρας και έσωσε την πατρίδα (αναρωτιέμαι σε ποια απ' όλες αναφέρεται) βάζοντας την Ελλάδα ολοσούμπιτη στο Μνημόνιο. Πήγαν η ανεργία, η ύφεση, το σύνδρομο αυτοκτονικού ιδεασμού... σύννεφο και στη συνέχεια κι άλλα Μνημόνια κι άλλες σωτηρίες. Και τα λουκέτα πέσανε βροχή. Κι ύστερα κι άλλη σωτηρία κι άλλος Στουρνάρας κι άλλα φώτα στην άκρη του τούνελ. Και ακόμα περισσότερα λουκέτα κι ουρές στον ΟΑΕΔ και στα συσσίτια. Ο Μίκυ στην αρχή άντεξε, αλλά ήρθε το σουξέ στόρι.

Και ο Έττινγκερ κατά της Κλιματολαγνείας (αλλά δεν είναι αυτή η είδηση)

euractiv.com

Τραγωκωμωδία...

Ψάχνοντας να βρώ τί μου θυμίζει αυτή η κυβέρνηση, ή μάλλον τα μέλη (τί μου θυμίζουν; τί μου θυμίζουν;) αυτής της κυβέρνησης, ξαφνικά θυμήθηκα:

Λοιπόν, αν και αυτό που ζούμε είναι τραγωδία, τα μέλη της παρούσας κυβέρνησης μου θυμίζουν χορό αρχαίας κωμωδίας!

Εκεί υπήρχε ο κορυφαίος του χορού, που έδινε το έναυσμα, το σύνθημα, την "γραμμή" ας πούμε.
Κι εδώ υπάρχει ο κορυφαίος, μόνο που νομίζει ότι είναι κορυφαίος! Υπάρχουν κανα δυό κορυφαίοι ακόμα, πιό "κορυφαίοι" απ' αυτόν!
Ένας χοντρός που τον στηρίζει, και που αν τον αφήσει θα πάνε όλοι κατά διαόλου, κι ένας εγκάθετος τραπεζών και δανειστών, που είναι ο "κορυφαίος" των οικονομικών, και που κάνει το πραγματικό κουμάντο σε όλο το "μαγαζί".

"Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Αυτό που με φοβίζει και που σκιάζει κάθε μου χαρά, αυτό τον δύσκολο καιρό, είναι η σκέψη για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα: Άραγε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζούμε την κάθε μέρα μας υπερβαίνοντας τις ανάγκες μας; Οι ανάγκες θα μας καταπιέζουν όσο θα ζούμε στον μάταιο και πονηρό αυτό κόσμο;

Ο πόθος να υπερβούμε τις ανάγκες μας και να ζούμε ελεύθεροι από αυτές είναι έμφυτος στον κάθε άνθρωπο. Σ' αυτό διαφέρουμε από τα ζώα που δεν νιώθουν ποτέ τον πόθο να υπερβούν τις ανάγκες τους. (Τα ζώα είναι ευχαριστημένα όταν ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Δεν νιώθουν τον πόθο να τις υπερβούν. Να είναι ανώτερα από αυτές με το να τις έχουν υπό τον έλεγχό τους).

Ο Γέροντας Παΐσιος για την Παιδεία και τον δάσκαλο

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος-Κιλκίς

Εν πρώτοις μία φράση που ειπώθηκε από τον ιστορικό και λογοτέχνη των Αθηνών, τον σπουδαίο Δημ. Καμπούρογλου: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω». Είναι βέβαιο ότι ο σοφός αθηναιογράφος, όπως ονομάστηκε, εννοούσε την παράδοσή μας, που δεν είναι κάτι το νεκρό, αλλά η ζωντανή φωνή των κεκοιμημένων. Μόνο οι νεκροί λαοί έχουν παράδοση νεκρή. «Εμείς θα γινόταν να ζήσουμε χωρίς τους νεκρούς;» αναρωτιέται ο ποιητής. Υπακούοντας, λοιπόν, στην προτροπή του συγγραφέα, θα στρέψουμε το βλέμμα μας πίσω, για να δούμε, εν συντομία, και να καμαρώσουμε τον δάσκαλό, όπως μας τον προβάλλει η έξοχη παράδοσή μας. Και θα κλείσουμε με τα λόγια, του αγίου Γέροντα Παϊσίου. Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει η λέξη δάσκαλος; «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Η λέξη δάσκαλος, σύμφωνα με μία ετυμολογική ερμηνεία, πολύ όμορφη, γι’ αυτό ίσως να είναι και παρετυμολογία, προέρχεται από το αρχαίο ρήμα, συνηρημμένο, δάω-ώ, που σημαίνει φωτίζω. (Από δω η δάδα, το δαδί). Με ενεστωτικό διπλασιασμό γίνεται δαδάσκω και διδάσκω. Από το διδάσκω παράγεται ο διδάσκαλος. Άρα δάσκαλος και Παιδεία, γενικότερα, στα καθ’ ημάς, σημαίνει φως. (Οι Δάσκαλοι του Γένους, ονομάζονταν Φωτιστές του Γένους)