Τι παθαίνεις αν είσαι κομμουνιστής (ή προχωρημένος χιουμορίστας), λείπεις χρόνια από τη χώρα και αποπειραθείς να βάλεις λίγο 902 στην τηλεόραση να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Κεφάρεις να χαζέψεις κάνα ωραίο πάνελ με βουλευτές του ΚΚΕ να μιλάνε για τον Στάλιν τον αθάνατο, τον Μπρέζνιεφ τον απέραντο, τον Λένιν τον αιώνιο και να σχολιάζουν αρνητικά τον καπιταλισμό που, όπου να 'ναι, θα τινάξει τα πέταλα. Αφού δεν πεθαίνει ο καπιταλισμός στον κανονικό κόσμο, δεν πειράζει. Εχεις ένα αποκούμπι, σύντροφε: Τον 902. Εκεί σκοτώνεται πιο συχνά κι από τους καουμπόηδες στα γουέστερν. Θέλεις να παρακολουθήσεις μια ωραία εκπομπή ταξικού τηλεμάρκετινγκ, μερακλίδικα δελτία ειδήσεων με πρώτο θέμα δήλωση της Παπαρήγα (σ' αυτήν έχεις μείνει επειδή έχασες επεισόδια) ή του Παφίλη ή του Σοφιανού ή κάποιου άλλου αστέρα του ελληνικού σοβιέτ. Τέτοια πράγματα, κεφάτα, καλοκαιρινά. Ετσι ξεχνιέσαι εσύ. Με το Αρλεκιν του υλιστού, ήτοι τον μαρξισμό - λενινισμό τον ορθόδοξο με τα φουλ λιπαρά. Αλλά, μόλις πας να συντονιστείς στο ψηφιακό σπίτι του λαού, σου βγαίνει άλλο κανάλι, μη κομμουνιστικό!
