Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Ο Παπακωνσταντίνου στο Ambrosetti club

Ο κ.Παπακωνσταντίνου το Σάββατο 2/4 βρισκόταν στην Ιταλία. Συμμετείχε σε ένα «κλειστό» φόρουμ για τις εξελίξεις στις διεθνείς αγορές, που διοργάνωσε ο οίκος Ambrosetti στην ιταλική κωμόπολη Τσερνόμπιο.

Το Ambrosetti club πραγματοποιεί ένα ετήσιο συνέδριο στο ξενοδοχείο «Villa d' Este», με στόχο να φέρει σε επαφή αρχηγούς κρατών, χρηματιστές, στελέχη επιχειρήσεων για να “συζητήσουν” τις οικονομικές και όχι μόνο εξελίξεις σε όλο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα είναι μια μικρογραφία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που γίνεται κάθε χρόνο στο Νταβός.

Και, ναι αυτοί που συνήθως συμμετέχουν και σε αυτό το forum είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, γνωστοί μας…

Ο Απρίλης του Σόρος

Του Δημήτρη Μυ

Ο Απρίλης είναι τελικά ο μήνας που προτιμά για μια βόλτα στην Αθήνα ο «γκουρού» των αγορών Σόρος. Πέρισυ το Σάββατο 18 Απριλίου του 2010, δηλαδή τρεις μέρες πριν την έναρξη των συζητήσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους τοποτηρητές του ΔΝΤ (και τους Ευρωπαίους παρατρεχάμενους της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) φτάνει στην Αθήνα ο μετρ της θεσμοθετημένης παγκόσμιας κερδοσκοπίας Τζ. Σόρος. Φέτος, 2011, ο Σόρος δεν ήρθε στην Αθήνα κρυφά....

Έφτασε στην Αθήνα «μετά βαίων και κλάδων», συναντήθηκε επίσημα με τον πρωθυπουργό και τον Παπακωνσταντίνου, προφανώς για να εμψυχώσει τους ανθρώπους που τηρώντας τις συμβουλές και οδηγίες του έχουν οδηγήσει μέσα σε έναν χρόνο τη χώρα στο ΔΝΤ (το «μαγαζί» απ όπου «ψωνίζει» αυτός και οι συνάδελφοί του γνωστοί και ως «γύπες των αγορών».

Τί βλέπουν τα μάτια μας;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ο άνθρωπος είναι και αυτό που βλέπουν τα μάτια του κι αυτό που ακούν τ΄αυτιά του. Τι βλέπουν τα μάτια μας και τι ακούν τα αυτιά μας; Πράγματα που πληγώνουν την ψυχή μας, καταστρέφουν την αίσθησή μας για το ωραίο. Φρίκη. Πολλοί απογοητεύονται απ΄ τους ανθρώπους και υπηρετούν σκύλους. Τι παράδειγμα δίνει ο σκύλος στον άνθρωπο; Ήξερα κάποιον που υπηρετούσε ένα ποντίκι. "Ζουν οι γάτες, ζουν οι σκύλοι, ζουν κι οι ποντικοί στις τρύπες". Δεν ξαίρω αν γίνει ποτέ της μόδας να υπηρετείς τα ποντίκια. Ο Λένο τα λάτρευε. Το ίδιο κι ο γιατρός Ντουλίτλ, ο χαριτωμένος ήρωας του ομώνυμου έργου, (Ο Λένο είναι ο πνευματικά καθυστερημένος ήρωας της νουβέλας του Στάιμπεκ "άνθρωποι και ποντίκια")...

Οπωσδήποτε το πιο δύσκολο είναι να αγαπάς και να υπηρετείς τους ανθρώπους.΄Ισως γιατί έχουν μεγάλη περιέργεια και ρωτούν για τα πάντα. Είμαστε πράγματι στο έλεος της αισθητικής. Η αισθητική είναι της ψυχής και η ψυχή είναι άμεσα συνδεδεμένη με το σώμα. Δεν ξεχωρίζει από το σώμα, όπως δεν ξεχωρίζει η φωτιά απ΄ το αναμένο σίδερο. Ό,τι συμβάίνει στο σώμα, καλό ή κακό, περνάει απ’ την ψυχή. Ο άνθρωπος είναι ό,τι σκέφτεται και ό,τι νιώθει. Αλλά δεν εξαρτιένται οι σκέψεις και τα αισθήματα αποκλειστικά από μάς.

Η νέα αποικιοκρατία

Αυτό που βλέπουμε σήμερα στη Λιβύη είναι η αναβίωση της αποικιοκρατίας. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι κάποια ξεχωριστά κράτη και κυβερνήσεις που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για αυτοκρατορίες και πρόσβαση σε φυσικούς πόρους. Η νέα αποικιοκρατία έχει τη κάλυψη της «παγκόσμιας κοινότητας», δηλαδή του ΝΑΤΟ και όλων όσων συνεργάζονται μαζί του.

Η Βορειοατλαντική Συμμαχία αποτελούσε κάποτε την ασπίδα της Ευρώπης, απέναντι σε μια σοβιετική απειλή. Σήμερα αποτελεί το στρατιωτικό σκέλος της αμερικανικής ηγεμονίας.

Η Ουάσιγκτον επιδιώκει τη παγκόσμια ηγεμονία μέσω των επιλεκτικών «ανθρωπιστικών επεμβάσεων», και της άποψης ότι πρέπει να «φέρει την ελευθερία και τη δημοκρατία στους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου».

Θ.Πάγκαλος: "Δεν θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε στα Ίμια λόγω ... ΗΠΑ"!

Σε απίστευτες, ελαφρές, αλλά και συνάμα επικίνδυνες δηλώσεις περί "αδυναμίας των ελληνικών δυνάμεων να πολεμήσουν στα Ίμια επειδή δήθεν οι Αμερικανοί είχαν μπλοκάρει ηλεκτρονικά τα πάντα και έτσι δεν θα χάνονταν ανθρώπινες ζωές" προέβη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Crash.

"Τι τους εμπόδιζε να χώσουν μια σημαία και να την αφήσουν; Θα μου πεις, θα πηγαίναμε να τη βγάλουμε! Μα το ήξεραν οι Τούρκοι από την αρχή. Και να σου πω και κάτι που μου είπε ο Χόλμπρουκ, το οποίο δεν μπορώ να το θέσω υπό τον έλεγχο κανενός, γιατί έχει πεθάνει πλέον. Μετά από πέντε- έξι χρόνια πήγα στη Νέα Υόρκη, πήρα τηλέφωνο τον Χόλμπρουκ, ο οποίος δούλευε τότε στην Boston Bank και είχα μάθει ότι βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο.