Σ’ ένα νεαρό για τη μοναξιά και την αληθινή επικοινωνία

Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό ακόμα και αν όλοι οι άνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του. Αυτός, και στην πιο πολυάριθμη κοινωνία, θα έλεγε -όπως και τώρα λένε κάποιοι- «βαριέμαι, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τον εαυτό μου, όλα είναι βαρετά». Αυτές είναι ψυχές άδειες από τον Θεό, φλοίδες χωρίς κουκούτσι, στάχτη χωρίς κάρβουνο. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνος αφού είσαι πλάι στον Κύριο και ο Κύριος δίπλα σου.

Άκουσε πώς ο μεγάλος Παύλος, ο απόστολος της οικουμένης, ήταν κάποτε εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, και πώς μιλά: «Εν τη πρώτῃ μου απολογίᾳ ουδείς μοι συμπαρεγένετο, αλλά πάντες με εγκατέλιπον· μη αυτοίς λογισθείη· ο δε Κύριός μοι παρέστη και ενεδυνάμωσέ με, ίνα δι’ εμού το κήρυγμα πληροφορηθεί και ακούσει πάντα τα έθνη· και ερρύσθην εκ στόματος λέοντος.» (Β’ Τιμ. 4, 16-17). Βλέπεις, λοιπόν, πόσο άγια σκέφθηκε και μίλησε ο δούλος του Χριστού Παύλος σ’ εκείνες τις πρώτες μέρες, όταν στον κόσμο δεν υπήρχε ακόμα ούτε ένας χριστιανικός ναός, ούτε ένας χριστιανός άρχοντας! Ενώ σήμερα όλη η γη είναι στολισμένη με χριστιανικούς ναούς και οι χριστιανοί απαριθμούνται σε κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια.

Το μαλάκιον του Κατακόλου

Τη βλέπω κοντά δυο χρόνια, επί βασιλείας Μπέου δηλαδή, λίγο έξω απ’ τον Βόλο, ολοκαίνουρια, τεράστια ταμπέλα: ΜΑΛΑΚΙΟΝ. Δεν θυμόμουν να υπήρχε καν προηγούμενη, πρόσεξα όμως στην είσοδο του εκεί στρατοπέδου: «ΚΑΑΥ ΜΑΛΑΚΙ». Έψαξα πια, σε χάρτες, στο ίντερνετ, παντού: Μαλάκι, Μαλάκι Βόλου· ακόμα κι αν δώσεις «Μαλάκιον Βόλου», πάλι στο Μαλάκι θα σε γυρίσει.

Μέρες ευπρεπισμού όμως, και το Μαλάκι, που ακουγόταν και σαν υποκοριστικό του μαλλιού, έγινε περήφανα «Μαλάκιον»!

Θυμήθηκα, μερικούς μήνες πριν, τον δήμαρχο του Κατάκολου να καμαρώνει στην τηλεόραση για τον αυξημένο τουρισμό στην πόλη του, κι όλο «του Κατακόλου» να τονίζει και κόντρα «του Κατακόλου».