Ο Στρατηγός Nτε Γκωλ για τους δημοσιογράφους του Συστήματος

Ο Στρατηγός μου λέει ακόμα πιο επιτακτικά, ό, τι μου έχει ήδη πει αρκετές φορές για το θέμα των δημοσιογράφων:

“Peyrefitte, σας ικετεύω να μην δίνετε ιδιαίτερη προσοχή στους δημοσιογράφους. Όταν προκύπτει ένα πρόβλημα, αυτή η πανίδα παίρνει απαραιτήτως το μέρος των ξένων, και εναντίον του έθνους του οποίου, ωστόσο, ισχυρίζονται ότι είναι εκπρόσωποι. Δεν μπορώ να φανταστώ μια τέτοια ευτέλεια - και ταυτόχρονα μια τέτοια ασυνείδητη χυδαιότητα Οι Δημοσιογράφοι σας έχουν, από κοινού με τη γαλλική αστική τάξη, χάσει κάθε αίσθηση της εθνικής υπερηφάνειας. Για να συνεχίσει να δειπνεί έξω, η αστική τάξη θα δεχθεί οποιαδήποτε μείωση του έθνους.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, ότι στη ζωή αυτή θα έχουμε βάσανα

Άλλωστε, πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ' αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή. Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι.

Κάνε ό,τι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού. Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα; Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν' αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά.Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός; Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του. Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν.

Οι μικρές συνήθειες των ανθρώπων

Οι μικρές συνήθειες των ανθρώπων είναι όψεις ευτυχίας. Ο πρωινός καφές. Μια βόλτα στη γειτονιά. Ένα γνώριμο χάδι στο μάγουλο. Η θέα από ένα τοπίο, που επαναλαμβάνεται σε μια διαδρομή. Ο ήχος της βροχής. Τα μελτέμια και η οσμή της θάλασσας το καλοκαίρι. Οι φωνές από τα παιδιά που παίζουν σ´ ένα πάρκο, πολλούς ορόφους μακριά, πολλά χρόνια απόσταση, αλλά πάντα ίδια. Όλα τόσο οικεία και τόσο αμετάκλητα καταδικασμένα να παύσουν, να λησμονηθούν κι έπειτα να επαναληφθούν ταυτόσημα και διαφορετικά. Μια συνήθεια είναι η εμπειρία, η Ιστορία, οι διαστάσεις του Χρόνου. Καταδικασμένη στα μάτια μας και νικηφόρα, για όσο θα υπάρχουν άνθρωποι να την βιώνουν.