Διότι δυοίν θάτερον, Αλέξιε: ή συμφωνείς και συνεχίζουμε να είμεθα δέσμιοι των ευρω-βαμπίρ (οπότε αναδεικνύεσαι «άξιος» διάδοχος των προκατόχων σου Γεωργίου του Φιλομήτορος, Αντωνίου του Σωτήρος και Ευαγγέλου του Επιμανούς), ή τολμάς ν’ αδράξεις* την εντολή και να πορευτούμε δια της ερήμου του παραπικρασμού στη γη της επαγγελίας (που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού παρά εντός μας).
(* αδράχνω = δράττομαι → δραχμή = αυτό που κρατάει κανείς στο χέρι, αυτό που χωράει στο χέρι, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί για συναλλαγή → κάλλιο πέντε και στο χέρι…. σύντροφε! Κι αν δεν υπάρχουν ούτε τα πέντε, κάλλιο το χέρι μόνο του, και μάλιστα όχι απλωμένο (χέρι επαιτείας), αλλά σφιγμένο, γροθιά… σύντροφε!)
