Ταξιδεύουμε στα μωσαϊκά της Αγιά Σοφιάς, με οδηγό τον Φώτη Κόντογλου…

Συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Ταξιδεύουμε με τον Κόντογλου, στα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά του καυχήματος της Ορθοδοξίας… antexoume.

Η Αγιά Σοφιά είναι το καύχημα της Ορθοδοξίας, η μάνα απάνω σε όλες τις εκκλησιές. Για μας τους Έλληνες είναι το κάστρο της ελευθερίας και της θρησκείας μας, παραμυθένια εκκλησιά μαζί και παλάτι.
Το χτίριο το χτίσανε οι αρχιτέκτονες Ανθέμιος και Ισίδωρος, κατά διαταγή του ευσεβεστάτου αυτοκράτορος Ιουστινιανού. Σήμερα δεν θα μιλήσουμε για το χτίριο, αλλά μονάχα για τα ψηφιδωτά που το στολίζουνε.

Η ολέθρια φιλαυτία αυτών που μονολογούν

Οι αριθμοί των λιμοκτονούντων, η απογραφή των αυτοχειριών, τα στατιστικά της πείνας είναι γνήσια, αναγνωρισμένα παιδιά μιας κοινωνίας που διαλύθηκε.

Είναι το λυκόφως των Ελλήνων, μιας ομάδας ανθρώπων που εισήγαγαν τη σχέση στον δημόσιο βίο όχι ως καταναγκασμό, αλλά ως επιστήμη και ως αποδοχή της αξίας της αλληλεπίδρασης μυαλών, ιδεών, σωμάτων και ψυχών. Ο Ελληνισμός δεν προσδιορίζεται τόσο από τα ανυπέρβλητα καλλιτεχνικά και επιστημονικά επιτεύγματα που έσπειρε στην ανθρωπότητα. Πριν και πάνω απ' όλα, ο Ελληνισμός, ο τρόπος μας δηλαδή, είναι η Σχέση. Αυτή η μαγική ένωση που δημιουργείται από οντότητες που με πάθος και ευγένεια προσεγγίζουν η μία την άλλη. Σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους δυνατούς τρόπους. Από το λίκνο μέχρι τον τύμβο. Η αφαίρεση της σχέσης από τις καθημερινότητές μας ισοδυναμεί με θάνατο εν ζωή. Με εξαχρείωση και φτήνια. Με υποτίμηση του υπαρκτικού μας πλούτου στα επίπεδα μιας προπαίδειας της ύλης. Το μεταπολιτευτικό ανέκδοτο πρέπει να ριφθεί στο άσβεστο πυρ της Ιστορίας, πρωτίστως, γι' αυτόν τον λόγο. Διότι συστηματικά, με πρόγραμμα, σχέδιο και αστείες, ουτιδανές μορφές της εξουσίας προωθεί τη λεγόμενη «αποδόμηση». Την καταβύθιση του συλλογικού σκάφους μέσα σ' ένα ανερμάτιστο εγώ, το οποίο καταξιώνεται μόνο με ύλη και εφήμερη λάμψη.

Νέα «σχήματα» χειρισμού του Ελληνικού προβλήματος από τις ξένες εξουσίες;

Δημήτρης Τσίτος
(Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)

Copyright: www.rieas.gr

Αίσχος, ντροπή, κατάντια, οι «ακαδημίες» των αναξιόπστων πολιτικών, με τις αλχημίες τους, σε όλο τους το μεγαλείο.

Ένα ερωτηματικό που προκύπτει είναι: Υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο, οπουδήποτε, όπου να συμβαίνουν τα αίσχη που συμβαίνουν με τις συμπεριφορές, τις διαθέσεις, και τις αντιλήψεις που επικρατούν στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάδας;

Γούμενε, τυρί, Κολοκοτρώνης

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

Το γράφω και το ξαναγράφω εν είδει λυγμού πλέον: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω», κατά το αειθαλή λόγο του αθηναιογράφου Δημήτρη Καμπούρογλου. Πίσω, όχι ως στείρα προγονολατρία και μίζερη καημενολογία για περασμένα μεγαλεία, αλλά για να αναπνεύσουμε λίγο, να στυλωθούμε και πάλι στα πόδια μας, να αποτινάξουμε τα σάβανα της ντροπής και της ενοχής που μας φόρτωσαν οι ανθρωποκάμπιες που «ορίζουν» τις τύχες του τόπου και του κόσμου. «Είμαστε λαός με παλικαρίσια ψυχή» μας κανοναρχούσε ο Σεφέρης, δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Και την ψυχή μας, την ακατάλυτη, την ρωμαίικη, δεν θα την «ματαβρούμε», όταν θα έλθει η «ανάπτυξη» και οι ελεημοσύνες από την Ευρωπαϊκή Έ-κκε-νωση, αλλά όταν «αγροικήσει», «τι έχασε, τι είχε, τι της πρέπει», η ψυχή μας, η γεμάτη μπάζα και σκύβαλα. Όχι ότι το παρελθόν ήταν παραδείσια ζωή. Δεν το εξωραϊζουμε. Και οι παλιοί, «οι αρχαίοι άνθρωποι» του Κόντογλου, είχαν τα πάθια και τους καημούς τους και επλεόναζεν η αμαρτία, αλλά υπήρχε μια αρχοντιά, μια πνευματικότητα γνήσια και ακίβδηλη, πίστη και μετάνοια δεν τους έλειπαν. Με αυτές γαλήνευε η ψυχή τους.

Κώστας Βαξεβάνης: Ο Βασίλης Μπουγιουκλάκης του 21ου αιώνα (Ιστορικό Ντοκουμέντο)

Για τον Βαξεβάνη τα έχουμε ξαναπεί.

Από αιώνιο πιόνι του συστήματος (25 χρόνια υπάλληλος του Μπόμπολα, του Λαμπράκη, του Κοντομηνά και της κρατικής ΕΡΤ), εσχάτως πήρε τους δρόμους και το παίζει επαναστάτης.

Είναι φυσικό οτι άμα είσαι από 15-20 ετών δεν έχεις ούτε τις μνήμες, ούτε τις εμπειρίες εκείνες που θα σε βοηθήσουν να κρίνεις τί εστί Βαξεβάνης. Και μπορεί και να τσιμπήσεις.

"Ομορφιά είναι η ακτινοβολία της τάξης"

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Η αγάπη της ομορφιάς σε κάνει εύπιστο. Πιστεύω ότι ήμουν εύπιστος (ίσως είμαι ακόμα) γιατί αγαπούσα πάνω από όλα την ομορφιά και την αλήθεια. Θυμάμαι μια φορά στο γυμνάσιο Λαρίσης, στην όγδοη τάξη ήρθε μια εγκύκλιος που για πρώτη φορά θα εξέλεγε η τάξη εκπροσώπους της. Μεταξύ αυτών που έβαλαν υποψηφιότητα ήμουν κι εγώ. Πίστευα ότι με συμπαθούσαν στην τάξη, όπως τους συμπαθούσα κι εγώ, εκτός από μερικούς που φοβόμουν γιατί πληγωνόμουν εύκολα. Κι όμως έπεσα έξω. Δεν με ψήφισε κανείς. Ούτε οι κολλητοί μου, αυτοί που είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, που γράφαμε και δημοσιεύαμε ποιήματα. Στην κάλπη υπήρχε μόνο μία ψήφος, η δική μου! Αν είναι αμαρτία το να κάνεις λάθος στο να πιστεύεις ότι σ΄ αγαπούν, ενώ δεν σ' αγαπούν, η αμαρτία αυτή συγχωρείται, γιατί είναι λάθος στον τομέα της αγάπης. Άλλωστε τέτοιο λάθος έκανε κι ο Ιησούς με τον Ιούδα!