Είναι το λυκόφως των Ελλήνων, μιας ομάδας ανθρώπων που εισήγαγαν τη σχέση στον δημόσιο βίο όχι ως καταναγκασμό, αλλά ως επιστήμη και ως αποδοχή της αξίας της αλληλεπίδρασης μυαλών, ιδεών, σωμάτων και ψυχών. Ο Ελληνισμός δεν προσδιορίζεται τόσο από τα ανυπέρβλητα καλλιτεχνικά και επιστημονικά επιτεύγματα που έσπειρε στην ανθρωπότητα. Πριν και πάνω απ' όλα, ο Ελληνισμός, ο τρόπος μας δηλαδή, είναι η Σχέση. Αυτή η μαγική ένωση που δημιουργείται από οντότητες που με πάθος και ευγένεια προσεγγίζουν η μία την άλλη. Σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους δυνατούς τρόπους. Από το λίκνο μέχρι τον τύμβο. Η αφαίρεση της σχέσης από τις καθημερινότητές μας ισοδυναμεί με θάνατο εν ζωή. Με εξαχρείωση και φτήνια. Με υποτίμηση του υπαρκτικού μας πλούτου στα επίπεδα μιας προπαίδειας της ύλης. Το μεταπολιτευτικό ανέκδοτο πρέπει να ριφθεί στο άσβεστο πυρ της Ιστορίας, πρωτίστως, γι' αυτόν τον λόγο. Διότι συστηματικά, με πρόγραμμα, σχέδιο και αστείες, ουτιδανές μορφές της εξουσίας προωθεί τη λεγόμενη «αποδόμηση». Την καταβύθιση του συλλογικού σκάφους μέσα σ' ένα ανερμάτιστο εγώ, το οποίο καταξιώνεται μόνο με ύλη και εφήμερη λάμψη.
Αστράτευτοι
Οι Ελληνες, ως εξόχως επικοινωνιακός και πολεμικός (αλλά όχι φιλοπόλεμος) λαός, θα έπρεπε να το είχαμε υποπτευθεί. Οι σφετεριστές του όρου «δημοκρατία», που κυβέρνησαν κατά καιρούς, δεν μπορούν να λογίζονται ούτε κατά παραχώρηση «Ελληνες». Οι πνευματικές παραστάσεις τους, η εκπαίδευση που έλαβαν και τα κυρίαρχα κέντρα αναφοράς τους δεν είναι από τον τόπο μας. Στα βιογραφικά τους κομπάζουν για τίτλους σπουδών στην αλλοδαπή και τη ζωή τους σε χώρες του εξωτερικού. Ο λόγος τους είναι φτωχός από τη μεστότητα της γλώσσας μας και σε μερικές περιπτώσεις μη καταληπτός λόγω της συνήθειάς τους να μεταφράζουν τις ξενικές σκέψεις και τα συναισθήματά τους σε λέξεις ελληνικές. Είναι δε τόσο πρόδηλα υφέλληνες που δεν έχουν εκπληρώσει στο ακέραιο ούτε το αυτονόητο και το βασικό: μια απλή στρατιωτική θητεία δίχως μεταθέσεις σαλονιών και προνομιακές μεταχειρίσεις. Αγνοούν οι ταλαίπωροι ότι ο στρατός και η παράταξη σε φάλαγγα είναι μαζί με την τραγωδία οι γενεσιουργοί αιτίες της δημοκρατίας, όπως έχει διεξοδικά αναλυθεί στη γραμματεία της κλασικής αρχαιότητας. Για τους κυβερνώντες αρλεκίνους η θητεία δεν είναι η πρώτη και κύρια μυητική πράξη της ένωσης με τον αιώνιο λαό μας αλλά μια αγγαρεία, ένα άχθος που πάλεψαν να ξεφορτωθούν. Κατάπτυστοι και επονείδιστοι μόνο για τούτο θα ήταν, αν δεν μεσολαβούσε και το χειρότερο: Οι μονόλογοι της φιλαυτίας στο παρλαμέντο και στα δημόσια φόρα.
Κατάλυση διαλόγου
Αξιες εμπτυσμού και πάνδημης περιφρόνησης είναι οι ομιλούσες κεφαλές στο βήμα της Βουλής και στις τηλεοράσεις που αγωνιούν για να πουν το υπαγορευμένο «ποίημά» τους και δεν έχουν αυτιά για να ακούσουν τους άλλους. Οι υλακές τους δυναμώνουν όταν κινδυνεύει να ακουστεί η άλλη άποψη. Οι κόρες τους διαστέλλονται και το σίελο της λύσσας εκτοξεύεται από το στόμα τους όταν προσπαθούν να σκεπάσουν την ομιλία του άλλου με ανοησίες και τετριμμένα τίποτα. Ουδείς έχει τη διάθεση να μάθει από τον συνομιλητή του.
Γεμάτοι οίηση και ανόητη υπερηφάνεια επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια, εναρμονιζόμενοι με τις οδηγίες των μηδιζόντων «συμβούλων επικοινωνίας». Δύσκολα μπορεί να υπάρξει πιο μεγάλη βλασφημία στον ιερό τρόπο ζωής μας από τα ουρλιαχτά των κυριαρχούντων ηλιθίων. Οταν στην κορυφή ο διάλογος μετατρέπεται σε μονόλογο, τότε είναι εύκολο για τη βάση να θρυμματιστεί σε εκατομμύρια ανήμπορα «εγώ». Μια καλή αρχή βελτίωσης της ζωής των πολιτών θα ήταν η έναρξη της περιόδου μηδενικής ανοχής σ' αυτά τα πρόσωπα και την παρακμή που εκπροσωπούν.
Μέγας Βασίλειος
Και μία συμβουλή προς τους ασχημονούντες. Να διαβάσουν (αν μπορούν) μερικές έστω σελίδες από το έργο ενός Ιεράρχη της Ορθοδοξίας μας. Εκεί θα βρουν πολλά φάρμακα για τη νοσούσα ψυχή τους. Ενα είναι το ακόλουθο:
«Ερώτησις: Τι έστι φιλαυτία και πώς γνωρίζει εαυτόν ο φίλαυτος;
Απόκρισις: Πολλά καταχρηστικώς λέγεται, ώσπερ το· ο φιλών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν· Και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν. Φίλαυτος ουν έστιν ο εαυτόν δήθεν φιλών. Γνωρίζει δε εαυτόν, εάν άπερ ποιεί δι' εαυτόν ποιή». Μέγας Βασίλειος, «Οροι κατ' Επιτομήν», τόμος 31, σελ. 1120.
Παναγιώτης Λιάκος
dimokratianews.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου