Είναι φυσικό, επειδή όλοι σας γερνάτε και προσβάλλεσθε από ασθένειες, να ετοιμάζεσθε επίσης για το αναπόφευκτο. Να ετοιμάζεσθε όμως εορταστικά, σαν να ετοιμαζόμαστε για τη μεγαλύτερη στιγμή της επίγειας υπάρξεώς μας και όχι με αίσθημα απογνώσεως και αχαριστίας.
Οφείλουμε να ζούμε το κάθε πάθημα όχι μόνο ως προσωπικό μας, αλλά ως συμμέτοχοι των παθημάτων όλης της ανθρωπότητος. Με την πείρα των δικών μας παθημάτων γνωρίζουμε τη ζωή του κόσμου, ζούμε την τραγωδία ολόκληρης της ανθρωπότητος, διευρύνουμε τη συνείδησή μας ως τα πέρατα του κόσμου αυτού, ως την υπέρβαση των περάτων αυτών, ως την κατάκτηση του Απείρου. Τα παθήματα μπορούν να αποβούν νέα γέννηση, ανώτερη από την πρώτη, αν τα ζούμε όχι ως ατομικά μας, αλλά ως Αποκάλυψη γι’ αυτά που συμβαίνουν μέσα στον κόσμο. Τότε το καθετί γίνεται αυθεντικό και μεγάλο γεγονός, και το πνεύμα μας κατοπτεύει τα βάθη του σύμπαντος, γίνεται Ικανό να ψαύσει το πρωταρχικό Είναι, δηλαδή τον Θεό, τον Πατέρα μας.
Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012
Προσοχή στις αντι-γερμανικές "σειρήνες"... γιατί τα συμφέροντα των Τραγκάδων δεν είναι τα ίδια με του λαού
Πρέπει να μας γίνει συνήθεια να ψάχνουμε την αλήθεια στο ακριβώς αντίθετο από αυτό που μας σερβίρουν τα ΜΜΕ.
Τα συμφέροντα των ΜΜΕ και των Ελλήνων πολιτών είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ αντικρουόμενα καθώς τα ΜΜΕ κερδίζουν από τα χρήματα που εμείς όλοι χάνουμε με μεσολαβητή το κράτος. Το κράτος τα εισπράττει από εμάς υπό τη μορφή φόρων και τα χαρίζει στα ΜΜΕ υπό τη μορφή κρατικής διαφήμισης, διαγραφής χρεών και ανάθεσης τεράστιων δημοσίων έργων. Οπότε ΔΕΝ απαιτεί μυαλό να καταλάβουμε ότι εφόσον τα ΜΜΕ θεωρούν τους Γερμανούς "κακούς" είναι γιατί αυτό συμφέρει τα ΜΜΕ και όχι τον μέσο Έλληνα.
Η σημερινή επέτειος θα εορτάζεται με παρελάσεις.
Από τις Βρυξέλλες όπου βρίσκεται ο κ. Παπαδήμος, δίνοντας «μάχες» για το καλό μας φυσικά, αμέσως μετά το Eurogroup δήλωσε πως έδωσε μια σκληρή μάχη και πως η σημερινή ημέρα είναι μια ιστορική ημέρα για την ελληνική οικονομία.
Για εσχάτη προδοσία ή για εσχάτη βλακεία;
Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς
«Πότε θ’ ανθίσουν τούτοι οι τόποι
πότε θα ‘ρθούνε καινούργιοι άνθρωποι
να συνοδεύσουν την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία»
Κ. Παλαμάς
«Οι μη οργιζόμενοι εφ’ οις δει, ηλίθιοι δοκούντες είναι». Όσοι δεν οργίζονται γι’ αυτά που πρέπει, φαίνεται ότι είναι ηλίθιοι. Η οργή, όταν δεν αποτελεί πάθος, αλλά εξέγερση της ψυχής, υπέρ των αδικουμένων, είναι ένα είδος «εμβριμήσεως» (=ταραχής), που χαρακτηρίζει τις ζωντανές ψυχές, όπως εύσtοχα το διατύπωσε ο Αριστοτέλης, στο παραπάνω ρητό.
«Πότε θ’ ανθίσουν τούτοι οι τόποι
πότε θα ‘ρθούνε καινούργιοι άνθρωποι
να συνοδεύσουν την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία»
Κ. Παλαμάς
«Οι μη οργιζόμενοι εφ’ οις δει, ηλίθιοι δοκούντες είναι». Όσοι δεν οργίζονται γι’ αυτά που πρέπει, φαίνεται ότι είναι ηλίθιοι. Η οργή, όταν δεν αποτελεί πάθος, αλλά εξέγερση της ψυχής, υπέρ των αδικουμένων, είναι ένα είδος «εμβριμήσεως» (=ταραχής), που χαρακτηρίζει τις ζωντανές ψυχές, όπως εύσtοχα το διατύπωσε ο Αριστοτέλης, στο παραπάνω ρητό.
Η αυτοαναίρεση
"Η Ελλάδα με την υπογραφή των δανειακών συμβάσεων απεμπόλησε ένα στοιχειώδες κυριαρχικό δικαίωμα. Απεδέχθη την άρση της ασυλίας που προστάτευε την ιδιωτική περιουσία και τα έσοδα του Eλληνικού Δημοσίου, τον χρυσό και τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας από διαδικασίες κατασχέσεων για διασφάλιση οφειλών προς πιστώτριες χώρες! Η χώρα μας απεδέχθη επίσης τη δυνατότητα των δανειστών να διώκουν και να συλλαμβάνουν Eλληνες αξιωματούχους σε περίπτωση μη εμπρόθεσμης αποπληρωμής των νέων επαχθών δανείων καθώς και την απαγόρευση συμψηφισμού τυχόν απαιτήσεών της από τους δανειστές με τις οφειλές της από τα δάνεια, ώστε οι Γερμανοί να μη χάσουν ούτε ένα ευρώ!"
Συν τα μέτρα, φορολογικά, εργασιακά, τα μισθολογικά, οι επιδοτήσεις στις παραμεθόριους κλπ.
Συν τα μέτρα, φορολογικά, εργασιακά, τα μισθολογικά, οι επιδοτήσεις στις παραμεθόριους κλπ.
Έτσι διασώζονται οι χρεοκοπημένες οικονομίες: Διεγράφησαν τα χρέη των Ισλανδών!
Οι τράπεζες της Ισλανδίας διέγραψαν δάνεια των νοικοκυριών που αντιστοιχούν στο 13% του ΑΕΠ της χώρας, μειώνοντας το βάρος χρέους για περισσότερο από το ένα τέταρτο του πληθυσμού της, σε μία εκπληκτική ενέργεια που καταδεικνύει ότι οι χρεοκοπημένες οικονομίες μόνο με την διαγραφή χρεών μπορούν να διασωθούν (και ειδικά όταν πρόκειται για χρέη όπως τόκοι από κεφάλαια που έχουν πληρωθεί εις διπλούν ή και τριπλούν όπως στην περίπτωση της Ελλάδας) και όχι με το να φορτωθούν νέα δάνεια.
Την ώρα που στις Βρυξέλλες η Ελλάδα θα φορτωθεί ένα ακόμα δάνειο 130 δισ. Ευρώ για να φτάσει το 2020 να χρωστά όσα το 2009 (!) η Ισλανδική Ένωση Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών ανακοίνωσε ότι με την διαγραφή των χρεών θα επανέλθει στα διακά στην ανάπτυξη το αργότερο σε δύο χρόνια και ότι τα μέτρα που έλαβε η Ισλανδία για να αναγεννηθεί από την κρίση του 2008 αποδεικνύονται αποτελεσματικά.
Την ώρα που στις Βρυξέλλες η Ελλάδα θα φορτωθεί ένα ακόμα δάνειο 130 δισ. Ευρώ για να φτάσει το 2020 να χρωστά όσα το 2009 (!) η Ισλανδική Ένωση Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών ανακοίνωσε ότι με την διαγραφή των χρεών θα επανέλθει στα διακά στην ανάπτυξη το αργότερο σε δύο χρόνια και ότι τα μέτρα που έλαβε η Ισλανδία για να αναγεννηθεί από την κρίση του 2008 αποδεικνύονται αποτελεσματικά.
Τρέχοντας να σωθούμε απ΄ τους Γερμανούς
Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Έχω πάντοτε μπροστά στα μάτια μου τη σκηνή που τρέχουμε να σωθούμε απ΄ τους Γερμανούς.
Κάθε φορά που κάτι με φοβίζει ξαναζωντανεύει ο φόβος των Γερμανών. Είναι μπροστά μου ο κόσμος που τρέχει να κρυφτεί στα βουνά για να σωθεί απ΄ τους Γερμανούς.
Πέρασαν από τότε εξήντα εφτά χρόνια και η σκηνή αυτή δε φεύγει απ΄ το μυαλό μου. Ήμουν τεσσάρων χρονών. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε. Μένω με τον παππού μου. Τον ακολουθώ παντού. Στη εξώπορτα χτυπάει το κασόνι που κουβαλάει στον ώμο του. Είμαι πίσω του και το κασόνι πέφτει επάνω στο κεφάλι μου και με τραυματίζει. Δεν αισθάνομαι πόνο. Δεν φοβάμαι το αίμα της πληγής. Ένας άγνωστος φόβος κυριαρχεί στην ψυχή μου.
Έχω πάντοτε μπροστά στα μάτια μου τη σκηνή που τρέχουμε να σωθούμε απ΄ τους Γερμανούς.
Κάθε φορά που κάτι με φοβίζει ξαναζωντανεύει ο φόβος των Γερμανών. Είναι μπροστά μου ο κόσμος που τρέχει να κρυφτεί στα βουνά για να σωθεί απ΄ τους Γερμανούς.
Πέρασαν από τότε εξήντα εφτά χρόνια και η σκηνή αυτή δε φεύγει απ΄ το μυαλό μου. Ήμουν τεσσάρων χρονών. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε. Μένω με τον παππού μου. Τον ακολουθώ παντού. Στη εξώπορτα χτυπάει το κασόνι που κουβαλάει στον ώμο του. Είμαι πίσω του και το κασόνι πέφτει επάνω στο κεφάλι μου και με τραυματίζει. Δεν αισθάνομαι πόνο. Δεν φοβάμαι το αίμα της πληγής. Ένας άγνωστος φόβος κυριαρχεί στην ψυχή μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)