Τόση αγάπη για τους πρόσφυγες λέγεται ... φασισμός!

Υπάρχει ένας Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Τόσο «Ηνωμένων» που ορισμένοι διαθέτοντες πυρηνικά όπλα, 5 στον αριθμό, μπορούν να προβάλλουν βέτο στους υπόλοιπους 188, όποτε γουστάρουν.

Ο Οργανισμός αυτός έχει ιδιαίτερη ευαισθησία στους πρόσφυγες. Μόνο που για τους πολέμους που δημιουργούν τους πρόσφυγες κάνει την πάπια. Ψελλίζει κάτι ευχολόγια και μπροστά στους αυτουργούς παθαίνει γλωσσοδέτη.

Οι κανονισμοί του προβλέπουν ότι οι πρόσφυγες μπορούν να ζητήσουν άσυλο σε όποια χώρα επιθυμούν.

Υπάρχει και μια Ευρωπαϊκή Ένωση. Τόσο «Ένωση» που ο πλούσιος Βορράς διατάζει και οι υπόλοιποι υπακούν.

Στο λυκόφως του αθεϊσμού

Λαρισινά δοκίμια
Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου

Εγώ κοιμάμαι κι η καρδιά μου αγρυπνά.
Άσμα Ασμάτων

Διαβάζοντας κάποιον ψαλμό και αναθυμούμενος ημέρες αρχαίες, μου φάνηκε ότι έχω μπροστά μου έναν χάρτη της ψυχής και μάλιστα της δικής μου ψυχής. Χάρτη της ψυχής εννοώ τα σημεία εκείνα, από τα οποία πέρασε η ψυχή μου αναζητώντας τον σωτήρα της, τον Κύριον Ιησού Χριστό. Πιστεύω ότι από πάντα αναζητούσα τον Ιησού, ακόμα κι όταν νόμιζα ότι ζητώ άλλα πράγματα. Τώρα μπορώ να πω ότι σχεδόν δεν αγάπησα τίποτα άλλο με την ίδια αγάπη που αγάπησα την σωτηρία της ψυχής. Ποιος με οδήγησε στο να γνωρίσω και να βεβαιωθώ ότι αυτός είναι ο προορισμός μου; Αυτό θα το δείξουν τα στάδια από τα οποία πέρασε η αναζήτησή μου.

Αρνητής στράτευσης ίσον προδότης

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

Με αφορμή την πρόσληψη από τον φερόμενο ως πρωθυπουργό, Τσίπρα, κάποιου Καρανίκα, ως σύμβουλο, ο οποίος είναι αρνητής στράτευσης, δηλαδή προδότης, δημοσιεύω κάτι που έγραψα προ δεκαετίας. Αντί να τον στείλουν να καθαρίζει τα λαθρομεταναστευτικά αποχωρητήρια της Ειδομένης, τον επιβραβεύουν.

Στην αρχαία Αθήνα όσους αρνούνταν να στρατευτούν, τους ριψάσπιδες (= ρίπτω την ασπίδα) τούς φορούσαν γυναικεία ρούχα, τούς περιέφεραν στην πόλη και τους διαπόμπευαν μέχρι εσχάτης ξεφτίλας. Οι λιποτάκτες χαρακτηρίζονταν «άτιμοι» -και τα τέκνα τους κληρονομούσαν το στίγμα- δεν είχαν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ήταν ηθικά εκμηδενισμένοι, αξιοκαταφρόνητοι. Είναι γνωστός ο όρκος των Αθηναίων εφήβων: «Ου καταισχύνω τα όπλα… αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών, και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω…».