Επέτειος της ανακήρυξης της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου

Η επαναστατική συνέλευση στο Αργυρόκαστρο, λίγο μετά από ακόμα ένα έγκλημα που διαπράχθηκε σε βάρος της Ελλάδας, κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου και των ηθικών νόμων

Στις 17 Δεκεμβρίου 1913, οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις (Αυστρία, Ιταλία, Γαλλία, Ρωσία, Γερμανία και Αγγλία), προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους παρέδωσαν στο αλβανικό κράτος -που μόλις είχαν ιδρύσει- τις ελληνικές επαρχίες Χιμάρας, Δελβίνου, Αργυροκάστρου, Τεπελενίου, Λιασκοβικίου, Κολώνιας και Κορυτσάς, με αμιγείς ελληνικούς πληθυσμούς 240.000 κατοίκων.

«Άϊ Πρώτη του μηνός» Μια ελληνορθόδοξη εκκλησία για τους… μουσουλμάνους Τούρκους

Νίκος Χειλαδάκης
Τουρκολόγος-Δημοσιογράφος

Κλειδιά που έχουν στην κεφαλή τους ένα σταυρό, είναι μερικά ενδεικτικά αφιερώματα των Τούρκων μουσουλμάνων που πηγαίνουν να …προσευχηθούν στην ελληνορθόδοξη εκκλησία της Παναγίας, στην κεντρική περιοχή του Ούνκαπανί, στην Κωνσταντινούπολη.

Πράγματι, το εκπληκτικό αυτό γεγονός της αθρόας προσέλευσης των μουσουλμάνων Τούρκων για να προσευχηθούν στην ελληνορθόδοξη εκκλησία έχει προβληθεί από τον ίδιο τον τουρκικό τύπο και μάλιστα σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας όπως η Sabah και η Star. Μάλιστα η εφημερία Sabah έχει αποκαλέσει χαρακτηριστικά την ελληνική εκκλησία σαν «Πόρτα της Ελπίδας». Εδώ και καιρό, όπως αποκάλυπτε η τουρκική εφημερίδα, η εκκλησία αυτή έχει γίνει τόπος προσέλευσης και προσκυνήματος των Τούρκων μουσουλμάνων, οι οποίοι μάλιστα της έχουν δώσει και δικό τους όνομα αποκαλώντας την «Ay Bir», δηλαδή ο «Αϊ Πρώτης», εξ αιτίας της μεγάλης προσέλευσης που γίνεται στην εκκλησία της Παναγίας κάθε πρώτη του μηνός. Η προσέλευση αυτή γίνεται ανεξάρτητα από το θρησκευτικό χαρακτήρα που έχει ο μήνας για τους μουσουλμάνους, είτε δηλαδή είναι ο μήνας του Ραμαζανίου ή κάποια άλλη θρησκευτική μουσουλμανική εορτή. Χαρακτηριστικό είναι πως οι άνθρωποι αυτοί έρχονται από κάθε γωνιά της Κωνσταντινούπολης, ακόμα και απομακρυσμένες περιοχές, καθώς η φήμη της εκκλησίας όπου η Παναγία βοηθάει τους ανθρώπους που προσεύχονται στην χάρη Της, έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις.

Ραντεβού στο Ναδίρ

Το γυαλί που καλύπτει την τηλεοπτική δημοκρατία δεν είναι αλεξίσφαιρο αντιθέτως όσο περνάει ο καιρός και όλοι αυτοί, που πριν ένα χρόνο κρυβόταν σε τρύπες φοβούμενοι την καθαρή οργή του λαού και τώρα αφήνουν την γλώσσα τους να γίνεται πιο αναιδής από πριν, αυτό το γυαλί γίνεται όλο και πιο εύθραυστο. Όσο κάθονται μπροστά σε κάμερες και εκτοξεύουν δημοκρατικές τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον ενός ανθρώπου που ζει σε ένα σπίτι ψυγείο, που το ψυγείο του είναι άδειο, που το άδειο έχει πάρει την όψη του μέλλοντός του, αυτό το γυαλί που χρόνια τώρα είναι η ασπίδα του κάθε πολιτικού θρασύδειλου θα θρυμματιστεί.

Ελληνική αυτογνωσία και νέα Μεγάλη Ιδέα

«Σε όλη μου τη ζωή πίστευα ότι γνώριζα κάτι. Όμως, ήρθε μια παράξενη ημέρα που συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα τίποτε. Έτσι οι λέξεις έχασαν το περιεχόμενό τους. Έφθασα πολύ αργά στην έσχατη αβεβαιότητα. Ο πραγματικός στοχασμός είναι ο στοχασμός γύρω από την ταυτότητά μας». Έζρα Πάουντ.
Χρίστος Γούδης, «Έζρα Πάουντ: Οι ιδέες, η ζωή και τα ποιήματα», εκδόσεις Νέα Θέσις, σελ. 54

Η εσωτερική περιπέτεια, η αναλαμπή, η απεγνωσμένη συνειδητοποίηση της άγνοιας που κατέλαβε τον Έζρα Πάουντ στα χρόνια που αποτέλεσαν το σύνορο ανάμεσα στη δράση και την παρατεταμένη σιωπή του, θυμίζει κάτι πολύ... ελληνικό. Το αμφιλεγόμενο και αποδιδόμενο στον Σωκράτη «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Όμως, ο «καταραμένος» ποιητής του 20ού αιώνα, δεν μίλησε τόσο για την ασχετοσύνη του ανθρώπου στον τομέα του επιστητού. Με τούτο τον αφορισμό που απευθυνόταν στον εαυτό του, επαναλάμβανε έπειτα από χιλιετίες τα δελφικά παραγγέλματα που καλούσαν τους προσκυνητές να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Να σκάψουν μέσα τους για να βρουν το πολύτιμο μέταλλο της επίγνωσης. Το δυσκολότερο έργο της ζωής. Για τη συντριπτική πλειονότητα των θνητών, αυτή είναι terra incognita. Κορυφή γνώσης απάτητη, την οποία ελάχιστοι διεκδικούν. Η αυτογνωσία, ως λέξη, είναι απλή. Περνάει στα κείμενα σχεδόν απαρατήρητη. Μια φευγαλέα ματιά τρέχει από πάνω της και δεν σταματάει καθόλου για να στοχαστεί ο αναγνώστης την αληθινή αξία της – η οποία μπορεί να αποτελέσει τη διαφορά ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία. Ανάμεσα στο ζειν με νόημα και σκοπό και στη μάταιη, θλιμμένη περιπλάνηση ενός ένσαρκου ρομπότ στην κοινωνία μέχρι τον σκοτεινό αναπαμό του τάφου.

Πληροφόρηση στο φλυτζάνι του καφέ

Υπάρχει πάντα πληροφόρηση στην Αγορά. Έστω και σε αγορά-μαϊμού, η χειραγωγούμενη αγορά. Η πληροφόρηση, εκεί δεξιά, με το ροζ βελάκι, λέει ότι περιμένει ότι θα στηρίξουν κάπως την αγορά, μάλλον με κάποιον φόρο άνθρακα ή ελάχιστη τιμή (το ίδιο είναι). Η μείωση του supply (που θέλει η κυρία που θα έπρεπε να ασχολείται με τα φθαλικά άλατα) είναι από χοντρό, έως παράνομο. Άρα ή θα μας ξημερώσει κάποιος φόρος υπέρ αεριάδων (και από σπόντα ΑΠΕτζήδων), ή φόρος για μερικούς (εμάς) και όχι για άλλους (τους βιομηχάνους).

Σαμαράς-Λοβέρδος: Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ κράτους-παρακράτους…

«Όσοι μπλοκάρουν δρόμους και επενδύσεις θα μας βρουν απέναντί τους»!
(Αντώνης Σαμαράς)
«...Η Χρυσή Αυγή είναι το πρώτο κίνημα μετά τη μεταπολίτευση που δημιουργείται αυθεντικά»!
(Αντρέας Λοβέρδος: Το ανέκδοτο της χρονιάς…)

Δύο δηλώσεις φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους, αλλά ουσιαστικά άρρηκτα συνδεδεμένες και συμπληρωματικές.

Ο Σαμαράς με τη στραταρχική αυθάδεια του δωσίλογου πραξικοπηματία μάς λέει ότι οι απεργίες, τα αγροτικά μπλόκα και κάθε αγωνιστική κινητοποίηση θα παταχτούν αμείλικτα γιατί «μπλοκάρουν» τους «δρόμους των επενδύσεων», δηλαδή την επέλαση των λήσταρχων, των νέων αποικιοκρατών: Αυτή είναι η επίσημη θέση του κατοχικού κράτους!!!