Στα ντοκιμαντέρ που αφορούν τις ύαινες και την απεχθή καθημερινότητά τους, αν δεν βλέπεις την εικόνα (επειδή διαβάζεις τα κατορθώματα της «Πανάθας» στις εφημερίδες), ο ήχος θα σε παραπλανήσει.
Αυτά τα πλάσματα με την αβυσσαλέα σκληρότητα, τον ασίγαστο πόθο για αίμα, την υποδειγματική οργάνωση σε αγέλες και τη σατανική πονηριά βγάζουν φωνούλες που θυμίζουν λυγμό μωρού (πολλές φορές μοιάζει με διαβολικό γέλιο). Θα σου ραγίσει η καρδιά νομίζοντας ότι η οθόνη δείχνει πιτσιρικάδες σε αφρικανικό χωριό που αργοπεθαίνουν, ενώ δίπλα τους χασκογελούν δαίμονες και οι γύπες καραδοκούν για να χορτάσουν την πείνα τους με νεκρές σάρκες. Τσάμπα η ανατριχίλα. Αυτά τα κλαματάκια είναι τα αγγέλματα θανάτου των θηραμάτων των υαινών (όποτε κυνηγούν και δεν τρέφονται με πτώματα). Ο οίκτος που δείχνουν στα μικρά ζώα που πέφτουν στο διάβα τους είναι ανάλογος με τα αποθέματα συμπόνιας που διέθετε ο Χάινριχ Χίμλερ.
