Σε ανύποπτο χρόνο και μέσα σε μια νύχτα, ο Δημήτριος , από Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου βρέθηκε στον πατριαρχικό Θρόνο, χωρίς καν να το επιδιώξει, χωρίς καν να το σκεφθεί και χωρίς καν ακόμη να το γνωρίζει, εκ των προτέρων. Όταν η εξέλιξη των πραγμάτων έβαινε προς αδιέξοδο, oι Μητροπολίτες, που είχαν το βάρος της χηρείας του Οικουμενικού Θρόνου, με την φώτιση και του Αγίου Πνεύματος, απεφάσισαν να εκλέξουν τον από Ίμβρου και Τενέδου Δημήτριο στον Πατριαρχικό Θρόνο. Μετά από όλα τα γεγονότα που συνέβησαν κατά την εκλογή, είναι έντονη η αίσθηση ότι το να γίνει κάποιος Οικουμενικός Πατριάρχης δεν είναι ζήτημα ψήφων ή επιρροής, αλλά θέλημα Θεού. Έτσι και ο Πατριάρχης Δημήτριος πού χαρακτηρίστηκε σαν “ λίγος” από τον προκάτοχο του πατριάρχη Αθηναγόρα, και πολλά χρόνια παρέμενε εφημέριος στον Ναό των Δώδεκα Αποστόλων, κατέλαβε το αξίωμα αυτό, διότι έτσι το ήθελε ο Θεός. Πραγματικά πόση απέραντη διαφορά των κριτηρίων των ανθρώπων, - των μεγάλων, τι ειρωνεία !, και εκείνων Του Θεού.
