Καθετί στη ζωή μας και στον κόσμο ανήκει στον Χριστό

Όταν, σε κάποια στιγμή της ακολουθίας, την Κυριακή των Βαΐων παίρνουμε από τον ιερέα έναν κλάδο βαΐων, ανανεώνουμε τον όρκο στον Βασιλέα μας, ομολογούμε ότι η Βασιλεία Του δίνει τελικό νόημα και περιεχόμενο στη ζωή μας. Ομολογούμε ότι το καθετί στη ζωή μας και στον κόσμο ανήκει στον Χριστό και τίποτε δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τον μοναδικό, αληθινό Κτήτορά του, γιατί δεν υπάρχει περιοχή της ζωής όπου Εκείνος δεν κυβερνά, δεν σώζει, δεν λυτρώνει. Διακηρύττουμε την παγκόσμια, την καθολική ευθύνη της Εκκλησίας για την ανθρώπινη ιστορία και επιβεβαιώνουμε την παγκόσμια αποστολή της.

Ανησυχία «επιχειρηματιών» για τις ελληνογερμανικές σχέσεις, ή Βάστα Ρόμελ!

Το Βάστα Ρόμελ είναι κατοχική έκφραση που αποδίδεται σε μαυραγορίτες που κονομούσαν όσο οι Γερμανοί απομυζούσαν τα πάντα για να τροφοδοτούν τον πόλεμό τους. Έψαξα να βρω ποιοι είναι οι μαυραγορίτες που διαμαρτύρονται αυτή την φορά, αλλά δεν είδα δηλώσεις από ΑΠΕτζήδες...

Η Είσοδος του Κυρίου στη μοναξιά

Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στο μονοπάτι της οδύνης Του αλλά και της φοβερής εκείνης μοναξιάς που θα τον περιβάλλει καθ’ όλη την εβδομάδα των Παθών. Η μοναξιά αρχίζει με μια παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι η θριαμβευτική διέλευση ενός πολιτικού αρχηγού, ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει το λαό του από την καταπίεση και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «α-θεΐα» – καθώς η λατρεία των ειδώλων αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού. Η μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν ούτε οι μαθητές Του θα είναι σε θέση να Τον κατανοήσουν. Όταν κατά το Μυστικό Δείπνο, ο Χριστός θα τους μιλήσει για τελευταία φορά, εκείνοι θα αμφιβάλλουν διαρκώς για το ακριβές νόημα των λόγων του. Και αργότερα, όταν θα μπει στον Κήπο της Γεθσημανή λίγο πριν από το φρικτό θάνατο που πρόκειται να αντιμετωπίσει, οι πιο έμπιστοι μαθητές Του, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, θλιμμένοι, κουρασμένοι και χωρίς ελπίδα, θα αφεθούν να αποκοιμηθούν. Το αποκορύφωμα της μοναξιάς θα είναι η κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό: « Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες». Εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, απορριμένος από το λαό του Ισραήλ, είναι τώρα αντιμέτωπος με τη ακραία ερημιά και πεθαίνει χωρίς Θεό, χωρίς ανθρώπους, μόνος, με μόνη την αγάπη Του για τον Θεό και την αγάπη Του για το γένος των ανθρώπων· πεθαίνει για χάρη του και για τη δόξα του Θεού.

Τη μέρα που θαρθεί η ειρήνη!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Πού ποιμαίνεις, πού κοιτάζεις εν μεσημβρία;"
Άσμα Ασμάτων

Το πρωί πήγα στην τράπεζα. Ο υπάλληλος του ταμείου είχε δίπλα του μια μικρή ελληνική σημαία. "Εγώ την έχω στο μπαλκόνι, για να μου θυμίζει τη μέρα που θαρθεί η ειρήνη", του είπα. "Τελειώσαμε", είπε.

"Δεν είναι το τέλος. Είναι μια νέα αρχή", σκεφτόμουν αλλά σώπασα. Πίσω από μένα περίμενε κόσμος τη σειρά του.

Γυρίζοντας στο σπίτι συνέχισα νοερά το διάλογο με τον εαυτό μου: Δεν τελειώσαμε. Τελειώνουν μόνο τα ψέματα. Το αληθινό δεν τελειώνει ποτέ. Δεν μπορούμε να αγαπάμε παρά μόνο το αιώνιο. Ο άνθρωπος καθορίζεται απ΄ τον έρωτά του, λέει ο Ντοστογιέφσκι ερμηνεύοντας τα λόγια του Ευαγγελίου "όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών εκεί έσται και η καρδία υμών."

Μένει μόνο ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγάπη

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

(Περὶ τοῦ ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου)

Ὅταν κάποιος ἐπισκεφθῆ τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ δῆ τοὺς ταπεινοὺς καλογήρους, μπορεῖ νὰ συλλογισθῆ καὶ νὰ σκεφθῆ ὅτι αὐτοὶ ζοῦν τεμπέλικη ζωὴ καὶ χωρὶς σκοπό. Αὐτὸ φαίνεται ἔτσι, ὅταν κάποιος βλέπει τὰ πράγματα ἐξωτερικά. Γιατί λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὸ φοβερὸ καὶ χωρὶς διακοπὴ πόλεμο ποὺ γίνεται μέσα στὶς ψυχὲς τῶν μοναχῶν.

Αὐτὸς ὁ πόλεμος εἶναι σχεδὸν ὑπερφυσικός, ἀόρατος καὶ (διεξάγεται) ὄχι μόνο ἐναντίον τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων τῶν ἀρχόντων τοῦ σκότους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἀρχάριους καὶ ἐναντίον τῆς σαρκός, δηλαδὴ κατὰ τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας καὶ τῶν παθῶν.