Το Υπέροχο Μυστικό

Λαρισινά δοκίμια
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Πολλούς γαρ εθεράπευσεν (...) Και πολλά επετίμα αυτοίς, ίνα μη φανερόν αυτόν ποιήσωσι.(Μάρκ. 3,6-12)

Μια φορά, στην Πάτμο, τη στιγμή που προσκυνούσα στην κρύπτη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, σηκώθηκα ξαφνικά, ενώ ακριβώς πάνω απ΄ το κεφάλι μου προεξείχε ένας αιχμηρός βράχος της σπηλιάς. Εκείνη τη στιγμή ένα προστατευτικό χέρι με φύλαξε να μην συντριβεί το κρανίο μου στο βράχο. Κοίταξα κι ήταν το χέρι μιας νεαρής κοπέλας. Η χειρονομία της αυτή γέννησε μέσα μου ένα παράξενο αίσθημα. Ένιωσα πως κάτι απ΄ τον εαυτό μου ανήκε σ΄ αυτήν και κάτι από τον εαυτό της ανήκε σε μένα.

Είχα τη βεβαιότητα πως η βοήθειά της άγνωστης κοπέλας εκείνη τη στιγμή σε ένα άλλον, είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για κείνην παρά αν ήταν βοήθεια προς τον ίδιο τον εαυτό της. Η προσφορά της υπηρεσίας της αποκάλυψε κάτι κοινό που είχαμε οι δυο μας, το κοινό αίσθημα της ανιδιοτελούς αγάπης που μας συνέδεσε για μια στιγμή.

Υπάρχει εχθρός, είναι εντός των τειχών και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε.

Γράφουμε συνεχώς επί 5 χρόνια τώρα, ταλαιπωρούμε τα πλήκτρα, χάνουμε ώρες από το χρόνο μας και κανένα αποτέλεσμα δεν βγάζουμε. Δεν έχουμε καταλήξει πουθενά μέχρι σήμερα. Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του και ποτέ δεν συμφωνούμε σε κάτι.

Στο μεταξύ, τα πάντα παραμένουν ως έχουν. Τα ίδια κόμματα συνεχίζουν να υπάρχουν, απλά αυξομειούμενα με τη μέθοδο των συγκοινωνούντων δοχείων, δικαιολογώντας μια ψευδοδημοκρατία, για να υπάρχει λαϊκή εκτόνωση και τίποτα πέραν τούτου. Εμείς, η πραγματική κοινωνία, είμαστε μονίμως στην απέξω, σαν κάποια αόρατη δύναμη να μας κρατά ασύνδετους μεταξύ μας και αδρανοποιημένους.