Η δύναμη του μικρού

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Τα προϊστορικά μαμούθ εξαφανίστηκαν, ενώ τα μικρότερα ζώα προσαρμόστηκαν και επιβίωσαν. Το μεγάλο δεν έχει την ευλυγισία του μικρού. Το μεγάλο είναι γερασμένο. Το μικρό ανανεώνεται συνεχώς.

Η μεγάλη δύναμη φοβάται το ηθικό. Στην αλαζονεία της γίνεται κλέφτης κι 'αρπαγας. Δεν μάχεται για ελευθερία, αλλά για τα κλοπιμαία.

Η δύναμη του μικρού νικάει τη δύναμη του μεγάλου, αρκεί να μην είναι διηρημένο ή διαβρωμένο
Το κύριο μέλημα της κυβέρνησης του μικρού κράτους πρέπει να είναι να πείσει το λαό της ότι είναι ειλικρινής μαζί του και δεν έχει να φοβηθεί τίποτε γιατί θα έχει το λαό με το μέρος της.

Πώς θα επιβιώσει το έθνος

«Η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοήσει έμπρακτα, και όχι μόνον λεκτικά, ότι η αξία μιας συμμαχίας για ένα μέλος της καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου μέσα στο σύνολο της συμμαχίας. Πιο λιανά: οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο όσο αξίζεις εσύ γι' αυτούς. [...] Τα "δίκαια" της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και "προγράμματα στήριξης". Η λύση του προβλήματος της εθνικής βιωσιμότητας, όχι σε λογιστική αλλά σε παραγωγική βάση, αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής».
Παναγιώτης Κονδύλης, «Θεωρία του πολέμου», εκδόσεις Θεμέλιο, σελ. 409

Είναι βέβαιο πως ολιγάρχες και πολίτες μιλάμε για τις ίδιες μεταρρυθμίσεις;

Όλοι λέμε ότι πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Είμαστε όμως σίγουροι πως όταν λέμε μεταρρυθμίσεις εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα; Δεν νομίζουμε.

Οι μεν πολίτες των μικρομεσαίων οικονομικών στρωμάτων, όταν λέμε μεταρρυθμίσεις, συνήθως εννοούμε συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων, φορολόγηση των ολιγαρχών, θέσεις εργασίας και τελικά αναδιανομή του μεγάλου πλούτου προς τα κάτω. Οι δε ολιγάρχες εννοούν απόλυτη εξουσία στα χέρια τους, μεγαλύτερη φορολόγηση των πολιτών, διάλυση των εργασιακών σχέσεων και συγκέντρωση μεγαλύτερου πλούτου στα χέρια τους.