παροιμία
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-θεολόγος
Στο περισπούδαστο βιβλίο του «Καταρρέω», ο αείμνηστος Τάσος Λιγνάδης, σε κείμενο του για την Μικρασία, γράφει για μια συζήτηση που είχε στην Κύπρο, πριν από την καταστροφή του ’74, μ’ έναν γέροντα πρόσφυγα του 1922, ο οποίος είχε καταφύγει στο νησί. Μιλούσαν σ’ ένα καφενείο στην Κερύνεια, «το πιο αυθεντικό ελληνικό τοπίο που έχω γνωρίσει», όπως γράφει. Κοίταζε ο γέροντας την θάλασσα «με ματιά που έκρυβε πόνο Ιστορίας».
