Τι λέτε, θα σφαχτούμε μεταξύ μας;

Επί δύο σχεδόν αιώνες, μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, το σάπιο πολιτικό σύστημα το διέσωζαν πάντα τρεις παράγοντες: Το παλάτι με τις αναμίξεις του, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και οι εθνικές καταστροφές (πόλεμοι, εμφύλιοι και εξωτερικοί).

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το πολιτικό σύστημα (πολιτικές φαμίλιες και διαπλεκόμενα συμφέροντα), κατάφερνε να δραπετεύει με ασφάλεια, αποσυρόμενο από την πολιτική ζωή και μετά επανερχόταν πάντοτε «δικαιωμένο» με δημοκρατικά δαφνοστέφανα. Με τις διασυνδέσεις και τη στήριξη (ντόπια και ξένη) που διέθετε, ξανακάθιζε στην ηγεσία του κράτους, συνεχίζοντας την ίδια τακτική. Δηλαδή την πλήρη αυτονόμηση του κράτους από την κοινωνία και τη λεηλασία της τελευταίας. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η επάνοδος του ίδιου σάπιου και διεφθαρμένου ολιγαρχικού συστήματος, μετά την επτάχρονη χούντα.

Η τροφική αλυσίδα ανάποδα

Είναι ήδη γνωστό (από το 2008), οπότε είχαν κυκλοφορήσει τα πρώτα ευρήματα από σχετική έρευνα: οι κότες είναι οι εγγύτεροι ζώντες συγγενείς των τυραννόσαυρων - όχι οι κροκόδειλοι, οι δράκοι του Κόμοντο, τα ιγκουάνα ή άλλες μεγάλες σαύρες. Ούτε καν η -κατά Γιώργο Τράγκα- «σαύρα του Κολωνακίου», που ακούει στο ονοματεπώνυμο Κώστας Σημίτης. Η ταπεινή κοτούλα, την οποία ξεπαστρεύουμε (για να τη φάμε) είναι άτυχη. Αν ζούσε ο πρόγονός της, ο φοβερός και τρομερός Τyrannosaurus Rex, και μάθαινε ότι τη φουρνίζουμε, την ψήνουμε στη θράκα, την τηγανίζουμε, τη βράζουμε, την εκθέτουμε σε ατμούς κολάσεως και την πασπαλίζουμε με μπαχάρια και σάλτσες, θα μας κυνηγούσε μέχρι να ξεχρεώσουμε - για να μας κάνει τα ίδια. Η έρευνα που αποδεικνύει τη συγγένεια της κότας με τον τυραννόσαυρο έγινε από το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ (πριν παραδώσει εκεί μαθήματα ο ΓΑΠ) και το Μουσείο Συγκριτικής Ζωολογίας του Κέμπριτζ.

Η αληθινή αγάπη δεν είναι ιδιοτελής!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ο Απόστολος Παύλος λέει για την αληθινή αγάπη, πως δεν είναι ιδιοτελής: "Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής".

Ένας ασκητής στην έρημο, την ώρα που γύριζε, το βράδυ, στο κελί του, είδε έναν κλέφτη να φεύγει άπρακτος, γιατί δεν βρήκε τίποτα να κλέψει.

Ο άσκητής κοίταξε με λύπη τη φεγγαρόλουστη νύχτα κι είπε αναστενάζοντας: αχ, φτωχέ άνθρωπε, να μπορούσα να σου χαρίσω αυτό το ωραίο φεγγαρόφωτο!

Η ομορφιά δεν είναι ποτέ συμβατή με την ιδιοτέλεια. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε το ωραίο ως κάτι που δεν μπορούμε ποτέ να το χαρούμε όσο περιμένουμε άλλη απολαβή από αυτό, εκτός από την αισθητική απόλαυση.

Το παιχνίδι των δολοφονικών προβοκατσιών αρχίζει να χοντραίνει…

Η εν ψυχρώ δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα, στο Κερατσίνι, είναι ένας ακόμα κρίκος στη στρατηγική των φασιστικών προβοκατσιών του καθεστώτος και των διεθνών μηχανισμών της πλανητικής χούντας…
Όλη αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από αυτή τη νεοταξική στρατηγική της «ακροδεξιάς» και «φασιστικής» τρομοκρατίας και προβοκάτσιας: Δολοφονικές ομάδες κρούσης με «ακροδεξιά» και «φασιστική» υπογραφή κλιμακώνουν τις επιθέσεις τους.

Η «αριστερή» τρομοκρατία του παρελθόντος έχει, σήμερα, υποκατασταθεί από την «ακροδεξιά» τρομοκρατία.