Το "ισοδύναμο" της εξόντωσης και το "ισοδύναμο" της παραπλάνησης του λαού

Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι σίγουρο πως δεν θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα στο να βρεί έναν τίτλο για το κεφάλαιο που θα αφορά την 5η κατά σειρά χρεοκοπία της Ελλάδας και αυτό διότι η ιστορική αναφορά σε αυτή την περίοδο αναγκαστικά θα περιγράφει μία διπλή χρεοκοπία, εκείνη της πολιτικής και των ιδεολογιών και εκείνη της οικονομίας.

Η ουσία της σημερινής χρεοκοπίας δεν βρίσκεται σε εκείνα τα μεγέθη που έχουν περιγράψει με ενάργεια οι λίγοι ανεξάρτητοι και αδέσμευτοι οικονομολόγοι, ούτε φυσικά στα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της τρομοκρατίας των "ισχυρών". Η πηγή αυτής της εθνικής "φυματίωσης" βρίσκεται απλωμένη στο μεγαλύτερο μέρος των δύο "πνευμόνων" της ...δημοκρατίας. Εκείνων δηλαδή των κομματικών οργανισμών που θεσμικά συντηρούν στη ζωή αυτό που συνηθίσαμε να λέμε "δημοκρατικό πολίτευμα" και που επί της ουσίας δεν είναι παρά μια δημοκρατικοφανής μορφή της σύγχρονης ολιγαρχίας ή ακριβέστερα της κυριαρχίας των "εκλεκτών" της παγκόσμιας τραπεζοπιστωτικής εξουσίας ή των "αρίστων" όπως λένε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.

Η ράτσα σου γεννήθηκε να πολεμάει το αδύνατο και να το νικάει

Δείτε πως έχει το πράμα.

Στην αρχή σε αγνοούν.
Στη συνέχεια σε κοροϊδεύουν.
Μετά σε πολεμούν.
Στο τέλος νικάς.

Ελάχιστη πολιτική παιδεία να είχατε εσείς οι «ταγοί», θα ξέρατε ότι ο Γκάντι από την ημέρα που είπε αυτή τη φράση δεν έχει διαψευστεί ποτέ. Κι όσο ηλίθιοι, πανίβλακες και πουλημένοι και να είστε, ξέρετε ότι ήδη είμαστε στο "μετά σε πολεμούν".
Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους…

Η κίνηση προς τον άλλον

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Υμνών Σε πορεύομαι"
Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Στα παλιά λεωφορεία, τη δεκαετία του πενήντα, οι ταξιδιώτες μιλούσαν φωναχτά. Άνοιγαν κουβέντα όχι μόνο με τον πλαϊνό τους, αλλά και με αυτούς που κάθονταν στα απομακρυσμένα καθίσματα. Δεν υπήρχε τίποτε ιδιωτικό στις συζητήσεις τους. Το τί σκέφτονταν καθένας τους δεν ήταν ιδιωτική υπόθεση. Άλλωστε η πιο συνηθισμένη κουβέντα ήταν για το ποιος ζει και ποιος πέθανε ή για τις δουλειές. Πράγματα που τους αφορούσαν όλους.

Για τον κόσμο εκείνης της εποχής τόσο η αρετή, όσο και η κακία δεν ήταν ιδιωτική υπόθεση. Οι άνθρωποι κατανοούσαν τα πάντα ως σύνολο. Αν ήταν κάποιοι που δεν εκδηλώνονταν ποτέ -υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που ούτε έπιναν, ούτε κάπνιζαν, ούτε κάθονταν στο καφενείο- αυτούς δεν τους συμπαθούσε κανείς. Ίσως γιατί δυσκόλευαν την κοινότητα των ανθρώπων, να έχει αυτο-κατανόηση ως σύνολο.