Γιατί θρηνούμε για την κατάρρευση των τραπεζών;

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σαρδόνιο γέλιο της Ιστορίας: Ο Καπιταλισμός καταρρέει και εμείς θρηνούμε για τα καρδιακά του εμφράγματα (κατάρρευση Τραπεζών).
ΟΛΑ τα κόμματα και η πληθώρα των πολύχρωμων «αναλυτών» επιχειρούν να δώσουν ζωή στην καρδιά του συστήματος (Τράπεζες) και κατηγορούν το Eurogroup για τις δικτατορικές αποφάσεις του που θα τινάξουν στον αέρα (!!!) την ευρωζώνη και την ΕΕ!!!
Μα αυτό δεν θέλουμε; Να τιναχτεί στον αέρα η ΕΕ και το ευρώ…

Δοξάζονται κρυπτόμενοι!

Ωρέ μην τον είδατε, μην τον ακούσατε τον Έλληνα πρωθυπουργό, όλες τούτες τις μέρες που η κρίση στην Κύπρο εξελίσσονταν;

Μην τον είδατε, μην τον ακούσατε ακόμα και στην κορύφωση της κρίσης;

Φαίνεται ότι οι επικοινωνιολόγοι του τον συμβούλεψαν να... κρυφτεί. Και τους άκουσε!

Κι ας ήταν μέχρι τώρα οι χειρισμοί του στα εθνικά θέματα το γερό χαρτί της πολιτικής διαδρομής του!

Όμως τώρα... καλύτερα κρυπτόμενος!

"Αλλά κάποιοι σήκωναν λεφτά"

ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ... ΛΕΕΙ ΤΟ REUTERS

Αναλήψεις από υποκαταστήματα του εξωτερικού, μεταφορές κεφαλαίων με το αιτιολογικό ότι προορίζονται για «ανθρωπιστική βοήθεια», αγορά φαρμάκων ή ακόμη και καυσίμων αεροσκαφών ήταν μερικά από τα κόλπα που χρησιμοποίησαν μεγάλοι πελάτες τραπεζών της Κύπρου για να σηκώσουν όσο περισσότερα χρήματα μπορούσαν ενόσω διαρκούσαν οι διαπραγματεύσεις της Λευκωσίας με την Τρόικα.

Σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει το Reuters, με τον τρόπο αυτό έφυγαν από το νησί δεκάδες ή ίσως εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ όσο ήταν κλειστές οι τράπεζες και λίγο πριν ληφθεί η απόφαση για την αναδιάρθρωσή τους.

To - ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ - μήνυμα του Παπούλια προκαλεί ΑΗΔΙΑ κι ΟΡΓΗ στον καθημαγμένο λαό

Μαντέλης (που ομολόγησε τις μίζες του), Μιμή (η εθνική μας ερωμένη),
Λιάνης (ο ξάδερφος), Στάη (που μας δήλωσε πέρυσι ότι θα υποχωρήσουν
τα σύνορά μας) κι ο Παπούλιας...

Αηδία προκαλεί το - ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ - μήνυμα του Παπούλια για την ηρωική Επανάσταση του 1821.

Όλα αυτά που κατέστρεψε αυτός και η παρέα του ψευτορωμαίικου, επικαλείται ότι τα ...υπερασπίζεται!

Πατριαρχικὴ ἐκτροπὴ

Μὲ συνοχὴ ψυχῆς καὶ θλίψη βαθιὰ ἀναγκαζόμαστε νὰ σύρουμε ἀνήσυχοι τὶς ἑπόμενες γραμμές. Στὶς καρδιές μας ὁ σταυρωμένος θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ὅραμα ἱερό, σημεῖο ἀναφορᾶς τῶν ἐλπίδων καὶ τῶν πόθων μας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦμε νὰ μὴν πενθοῦμε κάθε ποὺ διαπιστώνουμε ὅτι ἐπιχειρεῖται κάθοδος ἀπὸ τὸν ὑπέρτατο θρόνο τοῦ Σταυροῦ.

Ἡ πλέον ὀδυνηρὴ διαπίστωση ὑπῆρξε αὐτὴ τῆς αὐτοπρόσωπης πατριαρχικῆς παρουσίας στὴν ἐνθρόνιση τοῦ πάπα τῆς Ρώμης Φραγκίσκου τοῦ Α΄. Ἔγραψαν ὅτι εἶναι ἡ πρώτη τέτοια παρουσία μετὰ τὸ σχίσμα τοῦ 1054. Ἐμεῖς ἀμφιβάλλουμε ἂν καὶ τοὺς τελευταίους τουλά­χιστον αἰῶνες πρὸ τοῦ σχίσματος εἶχε ποτὲ συμβεῖ κάτι τέτοιο. Ἀλήθεια, ποιὸς ὁ λόγος νὰ ἀθετηθεῖ ὀρθόδοξη πρακτικὴ τόσων αἰώνων;