Λαρισινά δοκίμια
Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Ταύτα δε γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς εστιν ο Χριστός, ο υιός του Θεού και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού (Ιω.κα’,31)
Τόσο πολύ με απασχολούσε αυτές τις μέρες η σκέψη αυτού του άρθρου, που το έβλεπα ακόμα και στον ύπνο μου. Το βράδυ που τελείωσα το γράψιμό του, είδα στον ύπνο μου ότι έδινα, μαζί με άλλους, εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Η καθηγήτρια αρχίζοντας την εξέταση από εμένα, μου έκανε αυτήν την ερώτηση: «Δεν μπορούμε να πούμε ότι, σαν στρατόπεδο, είμαστε ο καθένας εντελώς μόνος». Έκανα νοερά μέσα μου το σταυρό μου και απάντησα: Δεν μπορούμε να το πούμε, διότι μέσα μας νιώθουμε την παρουσία μιας πνευματικής οντότητας, που άλλοι που δεν έχουν θρησκευτική συνείδηση, την λένε «κοινωνικό σύνολο» και άλλοι που πιστεύουν στον Θεό, την λένε αίσθηση της παρουσίας του Χριστού. Η αίσθηση της παρουσίας του Χριστού μας βεβαιώνει ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι δεν πολεμάμε μόνοι μας με τα εμπόδια και τις δυσκολίες της ζωής. Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί. Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού. Μέσα μας ονομάζουμε τον Θεό, πατέρα.