Κουφόβραση

Κι έτσι, συνεχίζοντας να λειτουργούν κανονικά και μην πληρώνοντας τα χρωστούμενα, «κλείνουν» οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί. Μόνο που εγώ ανοιχτούς τους βλέπω. Και βλέπω σε αυτούς τους «κλειστούς» ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς τον Βαρουφάκη να ασυναρτοποιείται κάθε μέρα και περισσότερο, τον κάθε γραφικό Μιχελογιαννάκη να αδωνίζει από την αντίπερα όχθη, τον κάθε Φλαμπουράρη να απευθύνεται στοργικά στο λαό σαν όπως πάντα που μας είχαν για ηλίθιους και δεν καταλαβαίναμε το καλό το δικό μας και των αγώνα των αρχόντων μας.

Κι έτσι, συνεχίζοντας να λειτουργούν κανονικά και μην πληρώνοντας τα χρωστούμενα, «κλείνουν» οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί. Μόνο που εγώ ανοιχτούς τους βλέπω. Να συνεχίζουν την κινδυνολογία τους, να αγωνιούν για τις καταθέσεις των εχόντων, να βαφτίζουν «κατάρα» και «ατύχημα» τη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή. Να οργώνουν τα μυαλά για το «ευρώ πάση θυσία». Τι “χες Γιάννη, τί “χα πάντα. Και βλέπω την αριστερή μονάδα καταδρομών στα C130 γελαστή και χαλαρή πριν την εκατοστή επίθεση φιλίας στη Μέρκελ, στον Γιούνκερ και στον… Μάριο. Εμ δεν μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, η πόλη έγιναν.

Μάθημα Ελληνικής Ελευθερίας

Ξέρεις πότε τελείωσε αυτός ο λαός; Την ημέρα που του έδωσαν το χαρτί της ελευθερίας και δεν είδε στο τέλος της σελίδας τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπέγραφε. Ήταν η τελευταία του ευκαιρία πριν εφτά δεκαετίες να σπάσει όλες τις συμφωνίες με τους μέχρι τότε εξουσιαστές Ευρωπαίους και να φτιάξει κράτος. Δεν άντεχε όμως άλλο πόλεμο, άλλη στέρηση, άλλη μάχη και είπε να ελευθερωθώ τώρα και βλέπουμε για αύριο. Από πότε το μάθημα της ελευθερίας διακόπτεται για κομματικές διαφημίσεις με σπόνσορες πακέτα Μάρσαλ;

Την ημέρα που κατέβηκαν οι σβάστικες από όλα τα κρατικά κτίρια και έφυγε και το τελευταίο τζιπ με τους ναζιστές αξιωματικούς από την Αθήνα, βγήκε η Ελλάδα στους δρόμους να πανηγυρίσει την "νίκη" της. Επάνω σε αυτόν τον πανηγυρισμό, στον οργασμό της στιγμιαίας ελευθερίας δεν ήθελε να λύσει κι άλλο πρόβλημα. Το σημαντικότερο πρόβλημα: Το πού ανήκω τώρα. Πώς νοείται να έχεις ελευθερία όταν πρέπει να ανήκεις κάπου;

Η ψυχή και τα πάθη

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;
Ματθ. 16,26

Τις προάλλες πήγα στον παθολόγο και του έδειξα κάποιο κοκκίνισμα στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου. Σύμφωνα με τη δική μου "διάγνωση", προφανώς είχε ανεβεί το ουρικό οξύ. Κοίταξε να μη μου το σωματοποιήσεις, είπε ο γιατρός. Τι θα πει «σωματοποιώ»; Δεν ήξερα παρόλο που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό ακριβώς κάνω, με κάθε τι που φοβάμαι ή επιθυμώ. Σύμφωνα με την Διδασκαλία της Εκκλησίας έτσι μετατρέπουμε την ανιδιοτελή αγάπη σε ιδιοτέλεια, που είναι αρρώστια της ψυχής και που μόνο η Ορθοδοξία, ως ιατρική επιστήμη, μπορεί να την θεραπεύσει.

Ποντάρουμε Ευρώπη, γκανιάν!

Μα πώς είναι δυνατόν να καταντήσαμε έτσι; Πόσο πιο χαμηλά θα πάμε; Οι ξένοι πια δεν έχουν τσίπα; Ούτε ανθρωπιά;

Δυστυχώς και ευτυχώς κάθε ερώτημα που έχει διατυπωθεί από το είδος μας φέρει εντός του τον σπόρο της απαντήσεως. Η διατύπωση της απορίας είναι η έναρξη της αναζήτησης, φίλτατοι αναγνώστες. Και όποιος ζητάει βρίσκει, όπως λέγει ο Κύριος. Αρα, στα εναρκτήρια «γιατί» και «πώς» οι απαντήσεις είναι αυτονόητες, σχεδόν αυτόματες.

Α) Καταντήσαμε έτσι διότι θα ήταν εξωλογικό να μην καταντούσαμε. Η ατραπός της πασοκάρας του λοβιτουριστάν, της ημιμάθειας, της αμάθειας, του «αούα», του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», της υποτέλειας και του «μαζί σου, Αντρέα», του ραχατιού και του διακομματικού πρασινοφρουρισμού (το απόλυτον βδέλυγμα της ερημώσεως) και της εξάρτησης από τα ευρωχαρτζιλίκια θα οδηγούσε στην ακμή, αν ζούσαμε σ' ένα κατοπτρικό σύμπαν όπου όλα γίνονται ανάποδα. Ζούμε στις γνωστές διαστάσεις και τίποτα δεν γίνεται τ' ανάποδα. Αρα ο φούντος ήταν προδιαγεγραμμένος.