Εχει πρόβλημα ο καταστηματάρχης που πουλάει ρούχα; Οχι. Παπούτσια μήπως; Οχι. Τυριά, σαλάμια, πίκλες; Οχι. Αυτοκίνητα, μηχανές, αξεσουάρ; Οχι. Είδη προικός; Οχι. Οι επιπλάδες μπας ζορίζονται; Οχι. Οι αρτοποιοί; Οχι. Οι δικηγόροι, συμβολαιογράφοι; Οχι. Κανείς άλλος, ρε παιδιά; Σχεδόν ουδείς. Μα καλά, ολόκληρο Μνημόνιο και όλα βαίνουν καλώς στην αγορά; Υπάρχουν έστω και λίγοι που αντιμετωπίζουν πρόβλημα βιωσιμότητας στην επιχείρησή τους; Ναι! Ελάχιστοι, αλλά ανεκτίμητοι. Η καρδιά του δράκοντα κοντεύει να ραγίσει από συγκίνηση και πείνα. Τούτη η καρδιά είναι τα κανάλια, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, τα πάνσεπτα μετερίζια απ' όπου εξορμούν ο Σουλεϊμάν, η Φατμαγκιούλ και ο κάθε γκιουλεμπαρέ για να κατακτήσει τις καρδιές του φιλοθεάμονος κοινού. Εχει πέσει η διαφήμιση και κοντεύουν να μείνουν ρέστα τα φουσάτα με τα θεάματα δίχως άρτο. Ασε που υπήρχε κι ένας νόμος, ο 3845/2010 (παράγραφος 12, άρθρο 5), που προέβλεπε επιβολή φόρου ύψους 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Πού το βάζεις αυτό; Ως γνωστόν, όλοι αντέχουν να φορολογούνται στην πλούσια Ελλάδα εκτός από τους λιτοδίαιτους και ασκητικούς καναλάρχες. Αν κόψουν κι άλλο το φαΐ, θα πεθάνουν από πείνα!
